چه زود فراموش می‌شویم، چه زود فراموش می‌کنیم

پروین اعتصامی در بیتی می گوید:هزاران دانه افشاندیم و یک گل زآن میان نشکفت/به شورستان تبه کردیم رنج باغبانی را/ و این گویی حکایت تلخ روزگار ما فرهنگیان است.

ناهمسویی برخی نمایندگان محترم مجلس با فرهنگیان که تقاضای دادن رأی اعتماد به محمد علی نجفی را داشتند باعث حیرت و شگفتی فرهنگیان شد.

بسیاری از فرهنگیان استانهای کشور فکر می کردند با رایزنی صورت گرفته با نمایندگان شان در مجلس ، نجفی وزیر آنها درکابینه است ولی در اوج انتظار، برخی نمایندگان با «نه» گفتن به نجفی، ثابت کردند بیش از آن که خود را ودیعه دار امانت و خواسته موکلین خویش بدانند با همسویی با برخی افراطیون سیاسی به موکلین خود«نه» گفتند.

فرهنگیان با همه جمعتی که دارند بی پشتوانه ترین قشر این جامعه اند که همواره نگاه انکاری دیگران به خویش را با خوش بینی از سر گذرانده اند. فرهنگیان بدون کمتر تشکل سازمان یافته ای هر بار برای کاندیدایی یاوری و یاریگری کرده اند، فرهنگیان در انتخابات و تا انتخابات عزیز می شوند و تا 4سال بعد فراموش می شوند و چه بسا رأی آوردگان و بر مسند نشستگان که از نردبان نجابت آنان بالا رفته اند این خواسته های صادقانه را زیاده خواهی یا امر و نهی به خویش تعبیر کنند.

عدم رأی اعتماد این مجلس به وزیر عزیز و اندیشمند فرهنگیان، نشان داد که به رغم «آری» گفتن بسیاری از نمایندگان، در عمل «نه»بزرگی نثارشان شده است و باید صادقانه گفت در این مجلس نه «محمد علی نجفی» که فرهنگیان انکار شدند.

نجفی با نطق مردانه و عزتمندانه و عالمانه اش ثابت کرد که هنوز هم بزرگ معلم عزت و آزادگی است. او در کلاسی به وسعت ایران یک بار دیگر کتاب پرورق عزت و جوانمردی را برای ما شاگردان کلاس همواره اش مرور کرد. او با نطقش برای بیش از یک دوره وزارت، فرهنگیان را درس عزت داد و اگر امروز فرهنگیان نجفی را گردن فراز وبالابلند ترین وزیر کابینه می دانند جای تعجب نیست.

حال دردمندانه می گوییم: آقای نجفی برما ببخش اگر نتوانستیم تو را وزیر کابینه روحانی کنیم. بر ما ببخش اگر برخی نمایندگان ما فرسخ ها با ما فاصله داشتند. بر ما ببخش اگر «مهر» را بی تو آغاز می کنیم. بر ماببخش اگر صدایمان را ، نگاهمان را خیلی ها نشنیدند.

آقای نجفی : برخی نمایندگان مجلس ثابت کردند که باند و جناح برایشان عزیزتر از مردم شان است. این درس بزرگی بود...درس بزرگی که ما چه زود فراموش می شویم و چه زود فراموش می کنیم.این عدم رأی اعتماد ما را از خواب برخیزاند که ما در مجلس چه قدر غریبیم و اینک وقت است که بر بی کسی خویش بگرییم.

آقای نجفی تو امروز عزیز دل فرهنگیانی، فرهنگیان بالاترین رأی اعتماد را به تو دادند و جوانمردی و علم و هنر و اندیشه ات را در این روزگار قحطی صداقت عزیز می دارند.

درپایان می گوییم:
جان فدای نفس نادره مردانی باد
که کم و بیش نگردند به هر بیش و کمی