یک کارشناس فروش گفت: بر اساس آخرین تحقیقات، تفلون یک ماده سرطان‌زاست که احتمال بروز بیماری صعب العلاج را افزایش می‌دهد اما در ظروف آشپزخانه جدید از پوشش سراتونیوم، سیلیک و سرامیک و در ظروف جدیدتر از کربن و الماس صنعتی استفاده شده است.
میثم ولی خانی در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا، اظهار کرد: تابه‌ها و قابلمه‌های جدید باید از سازمان‌های معتبر جهانی مانند سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA ) مجوز بهداشت دریافت کنند زیرا ایمنی در آشپزی یکی از اصول غیرقابل پیش بینی در الگوی زندگی سالم است.
او با بیان اینکه روغن زیاد رمز خوشمزگی غذا نیست، گفت: عده‌ای به اشتباه تصور می‌کنند هر چه روغن غذا بیشتر باشد آن غذا لذیذتر است. در حالی که تنها کارآیی روغن افزایش دمای پخت و تسهیل عمل آوری غذاست.
این کارشناس فروش بر اساس قانون، حق خریدار است که از ضمانت‌نامه مدت‌دار محصولات خریداری شده استفاده کند و فروشنده موظف است به سبب جنسی که کارخانه مرجع آن در ایران وجود ندارد ضمانت ارائه دهد اما وقتی بستر عرضه استاندارد و قانونی اجناس در ایران وجود ندارد چگونه می‌توان این توقع به جای خریدار داخلی را برآورده کرد؟
ولی‌خانی با طرح این سوال که آیا تاکنون به دلیل توسعه‌مندی چین فکر کرده‌اید؟، خاطر نشان کرد: دغدغه یک صنعتگر چینی این است که محل کارش در طبقه پایین محل زندگی‌اش باشد تا بتواند ساعات بیشتری کار کند و صنعت جهان را در سیطره خود بگیرد. هر چند از این مساله نیز نمی‌توان چشم‌پوشی کرد که کارفرمای چینی ملزم به پرداخت بیمه برای کارگر خود نیست و به همین دلیل می‌تواند قیمت تمام شده محصول خود را نیز پایین‌تر عرضه کند.
ولی خانی گفت: امروز یک هفتم جمعیت جهان در چین زندگی می‌کنند؛ به طوری که می‌توان گفت اگر قوانین فیزیکی در جهان حاکم نبود زمین به یک سمت سنگینی می‌کرد. بنابراین چینی‌ها مجبور هستند برای ارتزاق همه جمعیت خود به شدت کار کنند؛ به طوری که در چین در هر زمان از شبانه روز همه بازارها و بانک‌ها باز است.
وی با تاکید بر اینکه فعالیت زیاد به تنهایی رمز موفقیت چینی‌ها نبوده است، ادامه داد: آنها برای سال‌های بسیاری کارهای روان شناسانه و جامعه شناسانه روی خود انجام داده‌اند، در چین ارزش کار آکادمیک بیشتر ارج نهاده می‌شود.
ولی خانی تصریح کرد: برای یک وارد کننده جنس آسیای شرقی یا اروپایی مایه مسرت است اگر بتواند نمایندگی تولیدی آن جنس را در ایران تاسیس کند، چرا که هم از لحاظ تعداد نفر ساعت و هم از لحاظ کاریابی می‌تواند در جامعه خود مفید واقع شود، اما وقتی بازآوری سرمایه در تولید به نسبت واردات کمتر است چرا یک سرمایه‌دار باید اقدام به کار تولیدی کند؟
