فرارو- چارلز وارنر تا به حال دو بار از خانواده‌اش خداحافظی کرده و شام آخرش را خورده است. اولین بار در29 آوریل 2014 و بار دوم در 15 ژانویۀ 2015.
به گزارش فرارو به نقل از اشپیگل، در 29 آوریل، طبق برنامه بنا بود که اعدام وی در ساعت 8 شب انجام شود. دو ساعت قبلتر، در ساعت شش عصر، کلایتون لاکت، هم‌سلولیش، قرار بود تا در اتاقک مرگ اوکلاهوما اعدام شود. اما در طول اعدامش، هر خطایی که امکان روی دادن داشت، اتفاق افتاد. با وجود آنکه یک پزشک، بیهوشی او را تایید کرده، لاکت بارها و بارها به هوش آمد. سپس، خط تزرق وریدی ترکید، و باعث شد خون در سراسر اتاقک پخش شود. چهل و سه دقیقه زمان برد تا بالاخره مرگ او تایید شود. این وحشیانه‌ترین اعدام در تاریخ استفاده از تزریق مرگبار بوده است.
در پی این اتفاق، اعدام چارلز وارنر لغو شد و بنا شد تا در ماه نوامبر صورت بگیرد. اما این نوبت هم در دقیقۀ نود به تعویق افتاد. در طول این مدت، اوکلاهوما صد هزار دلار صرف نوسازی اتاقک مرگ خود کرد، اما برای آموزش اینکه کارکنان دست و پاچلفتیش چگونه حرفه‌ای تر آدم بکشند به وقت و هزینۀ بیشتری نیاز داشت.
تردیدهای جدی
اما تنها مشکل کار کارکنان نیستند: تا همین اواخر در اکثر ایالت‌ها به قدر کافی به محکوم به اعدام داروی بیهوشی تزریق می‌شد تا فرد به طور کامل در طول فرآیند بیهوش باشد. طبق رویۀ کار، سپس به محکوم تزریق دوم و سوم صورت می‌گرفت که او را ابتدا فلج کرده، سپس می‌کشت. اگر به میزان کافی داروی بیهوشی مصرف نشود، تزریق دوم و سوم باعث خواهند شد که محکوم به مرگ متحمل دردی وحشتناک شود. از آنجایی که تولید‌کنندگان داروی بیهوشی قبلی، استفاده از داروی خود را برای اعدام ممنوع کرده‌اند، مسئولان امر در حال حاضر به سراغ آزمون و خطای داروهایی جدید، همچون "میدازولام"، رفته‌اند.
میدازولام در اعدام لاکت و چند اعدام دیگر که در حین‌شان محکوم به مرگ همچنان برای مدتی طولانی هوشیار مانده بود و شخصاً زجر می‌کشید به کار برده شده است. تردیدهای جدی‌ای در مورد اینکه میدازولام به خوبی وظیفه‌اش را انجام می‌دهد یا نه مطرح شده است. البته دلیل خوبی هم برای این تردیدها وجود دارد. سازمان غذا و داروی ایالات متحده هنوز این دارو را برای استفاده در عمل‌های جراحی تایید نکرده است.
چارلز وارنر و سه محکوم به مرگ دیگری شکایتی را علیه استفاده از میدازولام طرح کرده‌اند. وقتی که او در 15 ژانویه از خواب برخاست، امیدوار بود که اعدامش که بنا بود در ساعت ششِ عصر آن روز صورت گیرد، بار دیگر به تعویق بیافتد. او امیدوار بود که دادگاه عالی ایالات متحده حاضر به بررسی شکایت او شود، و اعدام وی تا زمان اعلام رای دادگاه به تعویق بیافتد.
ظهر آن روز، او بار دیگر غذای آخر خود را خورد و با خانواده‌اش خداحافظی کرد. وقتی که زمان بستن وی به تخت فرا رسید، هیچ اتفاقی نیافتد. وارنر متوجه شد که قضات دادگاه عالی همچنان در حال تصمیم‌گیری دربارۀ سرنوشت او هستند. ده دقیقه گذشت، و بیست دقیقه دیگر هم گذشت. در نهایت آنها سراغ وارنر آمدند. دادگاه عالی در خواست او را با پنج رای مخالف و چهار رای موافق رد کرد. یعنی کمترین اختلاف ممکن. پنج قاضی‌ای که علیه او رای داده بودند توسط جمهوری‌خواهان انتخاب شده بودند، و چهار قاضی‌ای که موافق با او رای داده بودند، توسط دموکراتها. یک ساعت بعد وارنر مرده بود.
بلایی که چند بار سر وارنر آمد، یک شکنجۀ روانی بود. و جالب اینجاست که این اتفاق خیلی هم غیرمعمول نیست: بسیار پیش می‌آید که دادگاه‌ها در لحظۀ آخر، اجرای حکم محکوم به اعدام را به تعویق بیاندازند. شکنجۀ روحی به خودی خود می‌تواند نقض واضح حقوق بشر محسوب شود. عمل اعدام یک انسان در حال حاضر بزرگترین شکل شکنجه است، اما زجر روحی‌ای که در این عقب و جلو کردن‌ها روی می‌دهد، خود یکی از موارد واضح نقض حقوق بشر است.
پروندۀ وارنر زمانی غم‌انگیزتر می‌شود که یک هفته پس از اعدام وی، دادگاه عالی تصمیم گرفت که پروندۀ او را پبذیرد و بنا دارد تا در ماه ژوئن نسبت مغایرت یا عدم مغایرت استفاده از میزادولام با قانون اساسی حکم دهد.
تازه ماجرا باز هم مسخره‌تر می‌شود، وقتی که بفهمیم یکی دیگر از امضا کنندگان شکایت علیه استفاده از میزادولام، بنا بود امشب (29 ژانویه) اعدام شود: ریچارد گلاسیپ، که بر اساس انبوهی از شواهد، ممکن است کاملاً بی‌گناه باشد و کسی که او را متهم کرده محتمل است که برای فرار از حکم مرگ این کار را کرده باشد. در پی اعلام دادگاه عالی که در چند ماه آینده استفاده از میزادولام را بررسی خواهد کرد، حتی دادستان عمومی اوکلاهوما نیز خواستار تعلیق حکم گلاسیپ تا زمان اعلام نتیجه شد. با این همه، گلاسیپ باز هم مجبور بود تا شب قبل از زمان اعدامش در هراس به سر ببرد. در شب چهارشنبه در نهایت دادگاه عالی بالاخره به تعویق افتادن اجرای حکم را تایید کرد.
