احمد مسجدجامعی در واکنش به جابجایی مجسمه فردوسی میدان شهر سلماس گفت: امیدوارم این کار برای تعمیر این مجسمه و یا نصب آن در جای بهتری انجام شده باشد.
به گزارش ایسنا، احمد مسجد جامعی عضو شورای شهر اسلامی تهران در مراسم اختتامیه چهارمین دو سالانه مجسمه‌های شهری با اشاره به این‌که جابجایی مجسمه فردوسی میدان شهر سلماس خبر تلخی است، گفت: امیدوارم این کار، برای تعمیر این تندیس و یا جانمایی آن در جای بهتری انجام شده باشد. فردوسی به عنوان نماد ایران و اسلام و حتی تشیع از جایگاه بالایی برخوردار است. شاید آن جفایی که در آن دوره به فردوسی شد با هیچ مبنای دیگری جز باورهای فردوسی قابل تفسیر نباشد.
او افزود: این باورها در رفتار پهلوانان شاهنامه هم به چشم می‌خورد تا جایی که بعدها مولوی، شیر خدا (امام علی (ع) ) را در کنار رستم دستان در شعرش قرار می‌دهد. این دو اگرچه در ساحت معنایی، جغرافیایی و فرهنگی متفاوت هستند اما روایتی که شاهنامه تحت تاثیر باورها و گرایش‌های فردوسی ارائه می‌کند مفهوم این دو شخصیت را به هم نزدیک می‌کند.
مسجدجامعی هم‌چنین درباره اختصاص مکانی به عنوان موزه مجسمه گفت: از دکتر کامیاب می‌خواهم مکانی را به عنوان موزه مجسمه درنظر بگیرند تا از آثار هنرمندان صاحب نام ایرانی نگهداری شود. مثلا منزل استاد ابوالحسن صدیقی در یوسف آباد یا منزل پدری‌اش در عودلاجان میتواند مکانی برای نگهداری آثار این هنرمند باشد. چند سال پیش که از منزل ژاله طباطبایی هنرمند فقید نقاش بازدید کردیم بهتر دیدیم که منزل او هم به مکانی برای بهتر دیدن آثارش انتخاب شود.
او هم‌چنین به ضرورت نصب تندیس‌ها و مجسمه‌های جایگزین در تهران به جای مجسمه‌های ربوده شده اشاره کرد و گفت: در دوره‌ای تعدادی از تندیس‌ها و مجسمه های شهر تهران ناپدید شدند که خوشبختانه 13 اثر توسط همان هنرمندان و یا کسانی که قابلیت ساخت شبیه به آنها را داشتند ساخته و در شهر نصب شد. امیدوارم به زودی شاهد بازسازی تندیس شهریار هم باشیم تا این مجموعه شهری کامل شود. از 10 سال پیش تاکنون تعداد آثار حجمی در تهران افزایش چشمگیری پیدا کرده و از 120 اثر به 1200 اثر رسیده و این نشان می‌دهد که پایه و مبنای درستی برای مجسمه‌های شهری گذاشته شده است.
عضو شورای اسلامی شهر تهران هم‌چنین به حضور ارزشمند هنرمندان جوان در کنار اساتید در دوسالانه مجسمه‌های شهری اشاره کرد و گفت: در بازدیدی که از نمایشگاه داشتم این موضوع کاملا نمایان بود. آثار شهری با نگاهی به مسائل اجتماعی مثل مشکلات آب تهران به نمایش گذاشته شده بود، هم‌چنین هنرمندان به مسائل زیست محیطی و نابودی درختان و باغ‌ها هم در آثارشان پرداخته بودند. مسائلی که ناشی از نگرش ماشین زده به شهر است و انسان را به حاشیه می‌برد. لطافت شاعرانه‌ای که در طبع ایرانی‌ها وجود دارد در این آثار ظهور و بروز داشت. در برخی هم شاهد طنز لطیف و پنهانی بودیم که خنده به لب بازدیدکنندگان می‌آورد. امیدوارم که در آینده با نصب این آثار و جانمایی درست آنها شاهد گفت‌وگوی اثر با مردم باشیم.
