مفهوم زندگی امروزی با گوشی همراه گره خورده است. نسل جدید در تمام ساعات
شبانه‌روز و در همه جا یک گوشی هوشمند به دست گرفته و در دنیای مجازی پرسه
می‌زند. پدیده‌ای که عواقب خاص خود را دارد. در این بین، منطقه‌ای جذاب هم
وجود دارد!
به گزارش فرادید به نقل از بی‌بی‌سی،
افرادی که از واشنگتن به غرب و به سمت کوه‌های اِلیگِینی حرکت می‌کنند به
منطقه‌ای بزرگ می‌رسند که هیچ موبایلی در آنجا آنتن نمی‌دهد. مساحت این
منطقه 34 هزار کیلومتر مربع بوده که منطقه عاری از امواج رادیویی نام دارد.
اما این منطقه برای چه به وجود آمده و تا چه زمان باقی خواهد ماند؟
سیستم
صوتی خودروی من دیگر امواج رادیویی را نگرفت. یک نگاه به گوشی‌ام انداختم
ولی آنتن قطع شده بود. در مقابلم یک بشقاب ماهواره‌ای بزرگ وجود داشت که
جهت آن به سمت ویرجینیای غربی بود. هر کیلومتر که جلو می‌رفتیم، اندازه این
بشقاب‌ها بزرگ و بزرگ‌تر می‌شد. در واقع من داشتم به بزرگترین شی قابل
هدایتِ مستقر بر زمین نگاه می‌کردم: رادیوتلسکوپ گرین‌بنک که ارتفاعش از
مجسمه آزادی هم بیشتر بود. این تلسکوپ به آرامش و سکوت نیاز دارد تا بتواند
کار خود را به درستی انجام دهد.
این
منطقه در سال 1958 به این صورت در آمد و هدف آن این است که هرگونه تداخل
رادیویی را در سطح منطقه از بین ببرد. رادیوتلسکوپ گرین‌بنک بسیار حساس عمل
کرده و می‌تواند امواج رادیویی صادر شده حتی چند میلی‌ثانیه پس از خلقت
کیهان را نیز بیابد. اما سیگنالی که از میلیون‌ها سال پیش و از فواصل بسیار
دور سفر کرده به راحتی می‌تواند از بین برود. مایک هولستاین مدیر تجاری
این مجموعه می‌گوید: «حساسیت این تلسکوپ برابر است با یک میلیاردمِ یک
میلیاردمِ یک میلیون وات... این انرژی برابر است با انرژی حاصل از برخورد
یک دانه برف با زمین. بنابراین، انرژی هر شی دست سازی از انرژی این سیگنال
بیشتر است و به راحتی آن سیگنال را از بین می‌برد.»
البته این
منطقه خالی از سکنه نیست، ولی سبک زندگی مردم منطقه با سبک زندگی مردم
مناطق دیگر متفاوت است. گوشی همراه، آیفون تصویری بدون سیم و اجاق ماکروویو
در این منطقه پیدا نمی‌شود.
پاکوهونتاس
کانتی در قلب این منطقه قرار دارد، شهری که 8000 نفر در آن زندگی می‌کنند.
چاک نیدای در این منطقه گشت می‌زند تا هرگونه تداخل امواجی را رصد کند.
چاک می‌گوید: «هرگونه وسیله خانگی برقی می‌تواند موجب اختلال شود. یکی از
آن‌ها جاروبرقی است، مخصوصا آن مدل‌هایی که موتورشان زیاد جرقه تولید
می‌کند. اگر کسی از این مدل‌ها استفاده کند، خیلی مودبانه از او می‌خواهیم
که دیگر از آن استفاده نکند. ما اصلا از اهرم قدرت استفاده نمی‌کنیم. این
قوانین توسط دولت فدرال وضع شده است. تنها کاری که ما انجام می‌دهیم این
است که از آن‌ها مودبانه بخواهیم که دستگاه مزاحم را خاموش کنند و در 99
درصد موارد آن‌ها گوش می‌دهند.»
موتورهای بنزینی در شعاع دو
کیلومتری رادیوتلسکوپ گرین‌بنک ممنوع است، زیرا جرقه زیادی تولید می‌کند.
البته چندین استثنا وجود دارد. مثلا سرویس‌های اورژانسی از یک فرکانس خاص
می‌توانند استفاده کنند، یا کارکنان مجموعه گرین‌بنک یک ماکروویو دارند تا
غذای خود را با آن گرم کنند که البته در محفظه‌ای خاص نگه داشته می‌شود تا
موجی از آن خارج نشود. نیدای زمانی که پست نمی‌دهد به همراه همسرش یک
برنامه موسیقی جاز را در رادیو الیگینی پخش می‌کنند. او ترفندی خاص زده تا
امواج آن را از تلسکوپ دور نگه دارد، هرچند نمی‌توان این کار را برای امواج
تلفن موبایل کرد.
طرز
فکر مردم منطقه به همین دلیل با طرز فکر مردم جاهای دیگر آمریکا متفاوت
است. اینترنت در این منطقه جایی ندارد. اونیل مدیر مجموعه می‌گوید: «وقتی
فوتبال بازی کردن کودکان را تماشا می‌کنیم، هیچ‌کس به گوشی همراه خود نگاه
نمی‌کند. در جمع‌های خانوادگی کسی مدام به گوشی نگاه نمی‌کند. دنیا در
اینجا فقط واقعی است و نه مجازی. زمانی که دو شخص با هم گفتگویی را آغاز
می‌کنند، هیچ یک به علت یک تماس تلفنی ناگهانی گفتگو را قطع نمی‌کند.»
اما
در آینده چه بر سر این منطقه خواهد آمد؟ هزینه نگهداری این مجموعه در سال
15 میلیون دلار است. به گرین‌بنک هشدار داده شده که بودجه دریافتی آن‌ها
سال 2017 بسیار کمتر خواهد شد. بنابراین می‌توان گفت که رادیوتلسکوپ
گرین‌بنک به دنبال دو چیز است: اول امواج مربوط به لحظات پس از خلقت کیهان و
دوم بودجه مالی برای ادامه فعالیت.
زندگی
در این منطقه درست مانند این است که در چند دهه پیش زندگی می‌کنید. این
منطقه پناهگاهی امن برای فرار از امواج الکترونیکی است. دایان شوو می‌گوید:
«من در مزرعه خودم در آیووا زندگی می‌کردم. همه چیز خوب بود تا این یک دکل
مخابراتی نزدیک مزرعه من نصب شد. به تدریج سردرد گرفتم و مریض شدم. ریزش
موهای سرم بسیار بیشتر شده بود و حتی بینایی‌ام ضعیف‌تر شده بود. فکر کردم
به صورت طبیعی دارم پیر می‌شوم. چروک‌های صورتم هم بیشتر شده بود و
سردردهای عجیبی داشتم. بالاخره پیش دکتر رفتم و او پس از معاینه گفت که
انگار کسی با پتک به سرم کوبیده است.»
اما از زمانی که او به
گرین‌بنک آمده حالش به طرز معناداری بهتر شده است. او 57 نفر دیگر را هم
می‌شناسد که به همین دلیل به اینجا آمده است. البته همچنان مشخص نیست که در
آینده چه به سر گرین‌بنک خواهد آمد.
فعلاً که در میان انواع و اقسام الودگی های مختلف دست و پا میزنیم و طبیعت و محیط زیستمان هم روزبروز خرابتر از دیروز است