بانوی اول افغانستان بسیاری از تابوهای جامعه‌ای را شکسته است که زنان در آن همواره پشت درهای بس ته نگهداشته می‌شوند. او با سخن گفتن درباره مسائلی چون خشونت علیه زنان، نقش قانون و قدرت مذهب این مرزها را یکی پس از دیگری شکسته است. اما به طور قطع بزرگترین تابوشکنی "رولا غنی" این خواهد بود که او اولین بانوی افغانستان طی دهه‌هاست که در عموم دیده و شنیده می‌شود.
به گزارش اسوشیتدپرس، ، رولا غنی، بانوی اول افغانستان و همسر اشرف غنی، رئیس جمهوری این کشور در مصاحبه‌ای با آسوشیتدپرس به سخن گفتن درباره زندگی‌اش به عنوان بانوی اول افغانستان پرداخته است.
«زمانی که همسر رولا، اشرف غنی هشت ماه پیش زمام امور افغانستان را در دست گرفت کاری دور از انتظار انجام داد. او همسرش را در سخنرانی تنفیذ خود معرفی کرد.
از همان زمان، رولا غنی به انجام اموری پرداخته که بانوان اول در کشورهای دموکراتیک انجام می‌دهند. او در کنار همسرش در مراسم عمومی شرکت میکند و درباره مسائل جاری به سخنرانی می‌پردازد اما کلمات ملایم و ملیح او فاصله زیادی تا عرصه سیاسی افغانستان دارد.
خودش در این باره می‌گوید: من سیاستمدار نیستم.
از ماه سپتامبر صدها تن از مردم برای درمیان گذاشتن مشکلات و مسائلشان و شنیدن توصیه بانوی اول کشور به اتاق خنک و چوبی او آمده‌اند. رولا می‌گوید او خودش را مشاور مردم می‌داند؛ کسی که به حرف‌های مردم گوش می‌دهد. او کسی است که نیاز به حضور زنان در قلب دولت افغانستان را پر میکند.
آخرین باری که افغانستان چنین بانوی اولی داشت که یک شخصیت عمومی محسوب می‌شد تقریبا به یک سده پیش بر می‌گردد اما این روزها کمتر کسی ملکه ثریا را به یاد می‌آورد؛ کسی که در سال 1929 پس از کناره گیری همسرش امان‌الله شاه تبعید شد. رویکرد مدرن ثریا به مسائل زنان و خودداری‌اش از پوشیدن روبنده بسیاری را شوکه می‌کرد و امروز بسیاری او را تا حدودی مقصر فنای سلطنت همسرش می‌دانند.
زینت قریشی کرزای، همسر حامد کرزای، رئیس جمهوری سابق افغانستان به "بانوی اول نامرئی" شهرت داشت. او در یکی از معدود مصاحبه‌های خود درباره نقش بانوی اول در افغانستان گفته بود: افغانستان آماده دیدن یک بانوی اول نیست.
در مقابل رولا غنی نظر متفاوتی دارد و تاکید میکند افغانستان در مسیر تغییر قرار دارد: به نظر می‌رسد که من باید پاسخگوی نیازی باشیم که وجود دارد. به اعتقاد من بانوان اول پیشین در دسترس و قابل فهم نبودند، اما من هستم.
پیش از این در نمونه‌ای از اظهارات خاص، رولا به دفاع از ممنوعیت پوشش برقعه در فرانسه پرداخته بود؛ اظهارنظری که به گفته خودش به حاشیه کشانده شد. در واکنشی خشن، چهره‌های محافظه کار و مذهبی و همچنین دشمنان سیاسی همسرش ادعا می‌کنند رولا و فرزندانش نه افغان هستند و نه سلمان و این برای مردم افغاستان قابل قبول نیست.
اما رولا افغان، آمریکایی و لبنانی است. میراثی که باعث شده او به چهار زبان انگلیسی، فرانسوی، عربی و دری مسلط باشد.
او در سال 1948 در خانواده‌ای مسیحی به دنیا آمده و بزرگ شده است. رولا همسرش را اولین بار در دانشگاه بیروت دیده و پس از ازدواج به آمریکا مهاجرت کرده؛ جایی که 30 سال در آنجا زندگی می‌کرد. رولا غنی در دانشگاه کلمبیا روزنامه نگاری خوانده و دو فرزند دارد.
خانواده غنی 12 سال پیش به افغانستان بازگشتند. خودش می‌گویند: ما 12 سال است که در افغانستانیم، بنابراین من از اتفاقاتی که در افغانستان می‌افتد تصورات و درک خود را دارم.
او با توصیفاتی که دیگران از او می‌کنند مانند اینکه او را حامی حقوق زنان در کشور می‌دانند که بدترین کشور برای زنان است، مخالفت میکند. خودش معتقد است حتی قرار گرفتن نامش در بین 100 چهره تاثیرگذار مجله تایم اقدامی خوشایند اما شتاب زده بوده است.
بانوی اول افغانستان در این باره اظهار کرد: چیزی که من از ابتدا گفته‌ام این است که من تلاش خواهم کرد به تمام مردم افغانستان کمک کنم.
در این میان قطعا زنان مرکز فعالیت‌های او هستند حتی اگر او تصویری را که رسانه‌های غربی از زنان افغانستان نشان می‌دهند محکوم کند.
او می‌گوید: یکی از نقش‌های من این است که به جهان بگویم زنان افغان، زنان بسیار قوی‌ای هستند با وجود اینکه در شرایط چالش برانگیزی زندگی می‌کنند انعطاف بسیاری نشان می‌دهند، بسیار مبتکراند و اینها مسائلی است که زنان افغان باید به آن شناخته شوند نه ضعفی که به آنها نسبت داده می‌شود.
رولا ادامه می‌دهد: مشکل اساسی در افغانستان این است که با گذشت 30 سال از جنگ، خشونت به یک امر عادی تبدیل شده است و این زنان افغان هستند که با فروخته شدن طی ازدواج و در شرایطی ناعادلانه حتی با وجود حمایت‌های قانونی مورد ضرب و شتم قرارگرفته یا کشته می‌شوند.
بانوی اول افغانستان خاطرنشان میکند: مساله کاهش خشونت علیه زنان ریشه در کاهش کلی خشونت دارد. کاهش خشونت در جریان روند بازگرداندن صلح به این کشور رخ خواهد داد.
او در ادامه اظهاراتش به تراژدی وحشتناک "فرخنده" اشاره میکند؛ زنی که در ماه مارس در کابل از سوی یک مشت "دیوانه" تا سر حد مرگ کتک خورد و پیکر بی‌جانش سوزانده شد. این حمله وحشیانه موجی از اعتراض را در افغانستان و جهان به راه انداخت و ستمی را که زنان افغان در این جامعه محافظه کار و افراطی متحمل می‌شوند، بیش از گذشته برجسته کرد.
پیش از این چهار متهم این پرونده به اعدام و هشت تا 16 سال حبس محکوم شدند. 11 مامور پلیس نیز به دلیل قصور در مسئولیت به یک سال حبس محکوم شدند.
رولا در این باره عنوان میکند: این پرونده کشور را تکان داد و چشمان مردم را باز کرد. ما نمی‌خواهیم در جامعه‌ای زندگی کنیم که خشونت در آن یک قانون است.
او در دیدارهایش می‌گوید شاهد نشانه‌هایی از تغییر در افغانستان است: من این را در مردمی می‌بینم که پیش من می‌آیند. اینکه مسائلی را مطرح می‌کنند که پیش از آن مطرح نمی‌کردند نشان دهنده همین تغییر است.
بانوی اول افغانستان در پایان می‌گوید: اگر در جامعه‌ای سازگاری وجود داشته باشد افراد در خانواده‌هایی همدل و سازگار زندگی خواهند کرد. آنها در این جامعه و خانواده مسولیت‌ها و وظایف خود را می‌دانند و می‌فهمند که چگونه مسائل و درگیری‌های خود را بدون خشونت حل کنند. در این مرحله است که خشونت علیه زنان نیز کاهش پیدا میکند.»
