(تصاویر) تارانتینوی اوگاندا و فیلم‌های اکشن ۲۰۰ دلاری

یک شرکت فیلمسازی اوگاندایی که در زاغه ها فیلم های اکشن ارزان قیمت می سازد از طریق شبکه اینترنت یک طرفدار پر و پا قرص پیدا کرده است. کسی که اهل نیویورک است و چنان به این فیلم ها علاقمند شده که به اوگاندا آمده تا در آنها بازی کند.

به گزارش بی بی سی، دسامبر سال ۲۰۱۱ بود و آلن هوفمانیس حال و روز خوبی نداشت. همان روز نامزدش او را ترک کرده بود و یکی از دوستانش برای اینکه حواس او را پرت کند او را به باری در محله منهتن برد و روی تلفن موبایلش به او یک ویدئوی کوتاه نشان داد.

این قطعه ویدئو پیش پرده فیلمی بود به نام "کی کاپیتان الکس را کشت" و به عنوان اولین فیلم اکشن محصول اوگاندا معرفی می شد. این پیش پرده یک دقیقه ای پر از صحنه های خونین تیراندازی، صحنه های مبارزه کونگ فو و صحنه های بمباران شهر کامپالا توسط هلی کوپتر بود که با جلوه های ویژه کامپیوتری ساخته شده بودند.

با نگاه دقیق به فیلم می شد دید که مسلسل های سنگینی که در این صحنه ها به کار برده می شوند از آهن قراضه ساخته شده و گلوله ها هم چوبی هستند. بخش زیادی از صحنه های اکشن در گل و لای اتفاق می افتد و یک راوی با صدای بسیار بلند در ویدئو می گوید که این فیلم محصول شرکت فیلمسازی رامون است و شماره تلفن آن را هم اعلام می کند.

این ویدئوی کوتاه آلن هوفمانیس را به شدت تحت تاثیر قرار داد. او می گوید: "پس از دیدن حدود ۴۰ ثانیه از پیش پرده من تصمیم گرفتم که به اوگاندا بروم. به خوبی می دانستم که این فیلم کاملا بی معنی است ولی در عین حال یک نبوغ کامل است."

ایساک نابوانا، کارگردان و سینما دوست خود آموخته است و طی ده سال گذشته بیش از ۴۰ فیلم با بودجه بسیار کم ساخته است. او دقیقا به یاد نمی آورد که هزینه فیلم ها چقدر بوده ولی حدس می زند که احتمالا برای هر فیلم حدود ۲۰۰ دلار خرج کرده اند.

تمام بازیگران و کادر فنی داوطلبانه کار می کنند. سه پایه و دستگاه حرکتی دوربین از قطعات یک تراکتور قدیمی ساخته شده اند. باودا بیساسو، از بازیگران دائمی این فیلم ها مکانیک است و شخصا تمام تجهیزات سنگین و اسلحه های لازم برای فیلم ها را می سازد.

عضو اصلی دیگر این گروه بروس یو نام دارد که عاشق بروس لی است. او صحنه های کونگ فو فیلمها را طراحی می کند و برای بچه های زاغه آموزشگاه کونگ فو دایر کرده است.

آنها بجای کیسه های خون که پس از اصابت گلوله می ترکند، از کاندوم های مجانی استفاده می کنند که درمانگاه محلی در اختیار مردم می گذارد. ابتدا از خون واقعی حیوانات استفاده می کردند ولی بعد از اینکه یکی از بازیگران به خاطر آلودگی این خون ها بیمار شد آن را مواد رنگی جایگزین کردند.

فیلم های ایساک نابوانا پر از صحنه های جنگ و خونریزی است. خود او در دوران جنگ داخلی اوگاندا در سالهای ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۶ بزرگ شده ولی می گوید: "نمی خواهم صحنه های جنگ گذشته را در فیلم ها نشان بدهم. سعی می کنم صحنه های کمدی بسازم. در سالهای جنگ داخلی هیچ کمدی وجود نداشت."

قهرمانان سینمایی ایساک نابوانا، چاک نوریس و رامبو هستند. ولی آلن هوفمانیس، از نظر خلاقیت و آنچه به هنر سینما افزوده اند، او را با کارگردانان فیلم های اکشن مثل گیرمو دل تورو، رابرت رودریگز و مارتین اسکورسیزی مقایسه می کند.

عشق ایساک نابوانا به سینما از دوران کودکی شروع شد و در دوران دبیرستان تصمیم گرفت فیلمساز شود. اما به خاطر فقر حتی نتوانست دبیرستان را تمام کند. او مجبور شد به کار آجرپزی مشغول شود. بالاخره در سن ۳۲ سالگی با مختصر پولی که پس انداز کرده بود توانست در یک دوره تعمیر کامپیوتر ثبت نام کند. پس از آن چند برنامه تدوین تصویر را فرا گرفت و از یکی از همسایه ها دوربینی قرض کرد.

او بالاخره اولین فیلم خود را تمام کرد و به گفته خودش تماشاچیان فیلم را خیلی دوست داشتند.

اما مشکل بزرگ او پیدا کردن پخش کننده بود. راه حل خوبی پیدا کرد. بازیگران و کادر فنی بدون دریافت دستمزد کار می کردند و در مقابل نیمی از سود حاصل از فروش دی وی دی به آنها تعلق می گیرد. آنها دی وی دی ها را به قیمتی زیر یک دلار و خانه به خانه می فروشند. ولی تمام درآمد آنها در همان هفته اول فروش است چون به سرعت فیلم ها کپی شده و به شکل غیرقانونی فروخته می شوند.

به فاصله کوتاهی پس از ملاقات ایساک نابوانا و آلن هوفمانیس قرار شد در اولین فیلم به آلن نقشی داده شود. درست دو روز پس از ورودش به اوگاندا آلن اولین نقش خود را بازی کرد. در یکی از صحنه ها آلن می بایست در جوی فاضلاب غلت می خورد. به گفته او مردم محل از دیدن یک آمریکایی در جوی فاضلاب تعجب کرده بودند اما ظاهرا این صحنه حکم غسل تعمید او را داشت و از آن پس به عنوان عضوی از گروه پذیرفته شد.

ایساک نابوانا در تمام فیلم های خود صحنه هایی از فاضلاب و سایر ویژگی های محیط زاغه ها را می گنجاند. او می گوید یکی از اهدافش شناساندن محیط واقعی زندگی مردم در این فیلم هاست و می افزاید: "من متوجه شده ام که مردم می خواهند زندگی و محیط واقعی خود را در این فیلم ها ببینند."

اما ظاهرا شرکت های توزیع فیلم از این کار او راضی نیستند و او را متهم می کنند که از فیلم های هالیوودی و یا بالیوودی تقلید می کند.

آلن هوفمانیس پس از اولین سفرخود در دسامبر ۲۰۱۱ تاکنون شش بار دیگر به اوگاندا سفر کرده است. به گفته خودش بخشی از زندگی گذشته خود در نیویورک را رها کرده و وقت زیادی را برای کمک به فیلم های ایساک نابوانا صرف می کند.

البته تجربه چند ساله او از زندگی و بازیگری در زاغه های اوگاندا ساده نبوده و به عنوان مثال طی یک سال و نیم گذشته حدود ۲۵ کیلو وزن کم کرده است.

او در مورد تجربه خود می گوید: "شاید کسی انتظار ندارد که ما در یک زاغه فقیر و دورافتاده در اوگاندا که نه برق دارد و نه فاضلاب، اینترنت و موبایل های نسل سوم داشته باشیم و فیلم بسازیم. و نکته دقیقا همین است: زاغه واکالیوود دقیقا دارد چیزی را خلق می کند که ظاهرا حق و امکان آن را ندارد.

ایساک نابوانا نیز می گوید: "این تازه اول ماجرا و یا شروع اول ماجراست."

در نهایت شاید حضور و مشارکت آلن هوفمانیس در این تجربه فیلمسازی توجه هالیوود را به استعدادهای نهفته در این زاغه جلب کند.