در طول تاریخ، مردم روش‌های متنوع و مخوفی را با ابتکاراتی خلاقانه برای اعدام کردن ابداع کردند. در این نوشته با چند مورد از بی‌رحمانه‌ترین روش‌های اعدام که ریشه در تاریک‌ترین گوشه‌های تاریخ انسان دارد، آشنا می‌شوید.
روزنامه شرق به نقل از هیستوری ران‌داون افزوده است:
مرگ با هزار برش (لینگ چی)
این روش ریشه در کشور چین دارد و یکی از بی‌رحمانه‌ترین و خشن‌ترین روش‌های اعدام است که تا به امروز استفاده شده است. این روش اعدام تقریباً از سال 900 میلادی تا سال 1905 که استفاده از آن ممنوعیت یافت، استفاده می‌شد و فقط مجازاتی برای گستاخانه‌ترین جرائم، مانند خیانت یا برادرکشی و خواهرکشی، بود. در مدت اجرای این مجازات، چاقوی بسیار تیزی برای کشتن مجرم استفاده می‌شد و به‌مرور و طی زمان زیادی بخش‌هایی از گوشت او از بدنش جدا می‌شد. قربانی به یک تیر چوبی، معمولا در ملأعام، بسته می‌شد. سپس گوشت او را ابتدا از سینه‌ها جدا می‌کردند. سپس دست‌ها و پاها قطع می‌شدند و بعد گوش‌ها، بینی و آلت تناسلی. بعد از 10 تا 20 دقیقه، سر قربانی قطع می‌شد یا خنجری وارد قلبش می‌کردند. در طول اجرای مجازات، بعضی اوقات از مواد مخدر به عنوان تخفیف در مجازات استفاده می‌شد.
اره کردن
اره کردن از وسط، یکی از بی‌رحمانه‌ترین روش‌های اعدام بود که بیشتر در اروپای سده‌های میانی مورد استفاده قرار می‌گرفت. در این روش، مجرم به‌صورت سروته از یک درخت یا چارچوب اعدام آویزان می‌شد و با استفاده از اره بزرگی، بدن وی از وسط به دو قسمت تقسیم می‌شد. در مورد بعضی از مجرمان و برای افزایش دادن شدت رنج و درد، بعضی اوقات مجرمان را تا قسمت شکم اره می‌کردند. از آنجایی‌که مجرمان را به صورت سروته آویزان کرده بودند، خون کافی به مغز می‌رسید و این مسأله باعث می‌شد آنها تا وقتی که اره به شکم و قلب برسد، هوشیار و زنده باشند و درد بکشند. در بدترین موارد، اعدام به این روش، می‌توانست ساعت‌ها به‌طول بینجامد. در روش چینی این نوع از اعدام، اره‌کردن از بالای سر شروع می‌شد و مجرم سروته نبود و همین امر باعث می‌شد او ظرف چند ثانیه کشته شود.
به صلیب کشیدن
به صلیب کشیدن، یکی از روش‌های باستانی اعدام بود که در آن دست‌ها و پاهای مجرم را به ساختاری چوبی‌شکل به شکل صلیب می‌بستند یا میخ‌کوب می‌کردند. این روش به‌عنوان اشد مجازات در مورد بردگان، خائنان، افرادی که تفکرات ضدمسیحی داشتند و معمولا بدترین مجرمان، استفاده می‌شد. این روش اعدام در دوره پادشاهی اسکندر مقدونی رواج زیادی یافت، اما هنوز در بعضی از کشورها استفاده می‌شود. روش‌های متفاوتی برای به‌صلیب‌کشیدن وجود داشت. معمولا زندانی مجبور بود صلیب را که حدود 45 کیلوگرم وزن داشت با خود به سمت محل اعدام بکشد. سپس بازوان او را به صلیب می‌بستند یا با کوبیدن میخ به مچ‌های وی، او را به صلیب میخ‌کوب می‌کردند و صلیب را به حالت عمودی روی زمین نصب می‌کردند. معمولا مرگ به‌خاطر ناتوانی شدید بدنی یا مشکل قلبی اتفاق می‌افتاد. بعضی اوقات به‌خاطر اینکه مجرم درد کمتری را متحمل شود، پاهای او را با گرز یا چماق خرد می‌کردند تا به‌تبع آن، خفگی و کمبود هوا باعث پایان‌یافتن هرچه‌زودتر زندگی وی شود.
جوشاندن
در اعدام با استفاده از روش جوشاندن، در ابتدا مجرم را برهنه می‌کردند و درون دیگی پر از مایع در حال جوشیدن یا دیگی مملو از مایعی سرد که به‌مرور و با حرارت دادن به نقطه جوش می‌رسید، می‌انداختند. بعضی اوقات، جلاد با استفاده از طناب‌هایی با بالا بردن یا پایین آوردن مجرم در دیگ، سرعت جوشاندن او را کنترل می‌کرد. مایعی که استفاده می‌شد، می‌توانست آب، روغن، قیر، اسید، موم، شراب یا حتی سرب مذاب باشد. اگرچه این روش به قدر روش‌های قبلی اعدام رواج نداشت، اما جوشاندن تا مرگ، در بسیاری از مناطق اروپا و آسیا استفاده می‌شد. روش جایگزین این روش با استفاده از یک ظرف کم‌عمق محتوی روغن، قیر یا سرب در حال جوشش اجرا شد که به طور مؤثری فرد را تا مرگ پیش می‌برد. در طول پادشاهی هنری پنجم، این روش مجازاتی برای زندانی‌ها بود.
چرخ کاترین
چرخ کاترین که با نام چرخ شکننده نیز شناخته می‌شود، به‌عنوان ابزاری برای شکنجه و اعدام در سده‌های میانی استفاده می‌شد. مجرم به یک چرخ ارابه بزرگ بسته می‌شد به شکلی که بازوها و پاهایش بیرون بود. سپس چرخ به‌آرامی به‌حرکت درمی‌آمد و جلاد با چکشی آهنی، میله آهنی سنگین یا حتی چرخ ارابه‌ای دیگر، دست‌ها و پاهای او را خرد می‌کرد و باعث می‌شد استخوان‌های او در نقاط مختلفی بشکند. بعد از آنکه فرایند خردشدن استخوان‌ها پایان یافت، دست‌ها و پاهای شخص بین پره‌های چرخ دوخته می‌شد. اگر به جلاد دستور رحم‌کردن داده شده بود، بعد از خردشدن استخوان‌ها، نسیم رحمت یا کو دِ گراس می‌وزید و جلاد استخوان‌های سینه و گردن مجرم را می‌شکاند که منجر به‌مرگ او شود. بعد از اعدام، اغلب چرخ ارابه در مکان بلندی قرار داده می‌شد تا پرندگان بتوانند اعضای مجرم که بعضا زنده نیز بود را بخورند. اگر او از مجازات جان سالم به‌در می‌برد، دو تا سه روز طول می‌کشید تا از شدت جراحات و کم‌شدن آب بدن جان دهد.
سوراخ کردن
این روش یکی از خشن‌ترین روش‌های اعدام بود که اغلب در قرون وسطی از آن استفاده می‌شد. در این روش، مجرم را روی یک تیرک چوبی نیزه‌شکل بسیار تیز و ضخیم می‌نشاندند. این تیرک چوبی به آرامی و به‌تدریج و توسط وزن مجرم بالا می‌آمد. بعضی اوقات این فرایند آرام و دردناک، بیش از سه‌روز به طول می‌انجامید تا فرد کشته شود. این روش خصوصا در قرن پانزدهم میلادی در رومانی و در مدت پادشاهی وِلَد دراکولا که با نام ولد سوراخ‌کننده نیز شناخته می‌شد، رایج بود. او اعلام کرد بیش از 80 هزار نفر را به این روش اعدام کرده است. در نوعی از اجرای این روش که در شرق آسیا رایج بود، مجرم را به بالای نهال بامبوی بسیار تیزی می‌بستند (بامبو گیاهی شبیه به خیزران یا نی است). در طول چند روز نهال بامبو که گیاهی با رشد بسیار سریع بوده و البته چوبی تیز دارد، از پایین وارد بدن مجرم شده و بعد از سوراخ‌کردن بدن وی، از طرف دیگر بیرون می‌آمد. ادعا می‌شود این روش در قرن نوزدهم میلادی در چین و مالزی و حتی در جریان جنگ جهانی دوم و توسط سربازان ژاپنی استفاده می‌شده است.
کندن پوست
زنده‌زنده کندن پوست مجرمان، یکی از خشن‌ترین روش‌های اعدام در طول تاریخ است که به‌خصوص در دوران باستان مرسوم بود و بیشتر روی سربازان اسیرشده یا مجرمان خطرناک اعمال می‌شد. آزتک‌های مکزیک، اغلب در مورد زندانی‌های خود و طی مراسم قربانی‌کردن انسان، این‌گونه عمل می‌کردند. شواهدی نیز موجود است که آشوریان باستان نیز پوست پادشاهان شکست‌خورده دشمن را می‌کندند و پوست را با میخ به دیوارهای شهر آویزان می‌کردند تا هشداری برای شورشیان باشد. روش دیگر این بود که مجرم را شدیدا می‌سوزاندند و سپس به‌تدریج پوست او را جدا می‌کردند. در سال 415 میلادی، ادعا می‌شود هیپاتیا، فیلسوف و ریاضی‌دان زن مشهور، توسط عده‌ای از مسیحیان خشمگین با استفاده از بدنه تیز صدف، زنده‌زنده پوستش کنده شد.
