یادداشت دریافتی- سیامک داودی؛ هنگامی‌که از کنار مغازه‌های مرتبط با لوازم خانگی رد می‌شویم چشممان به برندهای مختلف خارجی پرفروش می‌خورد همچون سامسونگ یا ال جی و ... از ماشین لباسشویی یا یخچال گرفته تا مواردی که شمارش آن به سختی مقدور است.
همزمان در مترو و گوشه و کنار خیابان نیز چشممان به جوانان برومند ایرانی می‌افتد که مشغول دستفروشیند یا در مشاغل خدماتی، کاذب و غیر تولیدی اشتغال به کار دارند.
هرچند گاه در سایت‌های خبری یا اخبار می‌شنویم تعداد زیادی از کارگران موفق نشده‌اند حقوق ماهیانه خود را دریافت دارند به علت اینکه مدیران کارخانه می‌گویندکه قدرت رقابت را با کالاهای مشابه خارجی ندارند در نتیجه با عدم فروش کالاهایشان و در نهایت ورشکستگی کارخانه و به تبع آن بیکاری کارگران مواجه هستند. اینجا باید از خود سوال کنیم وظیفه ما در این خصوص چیست؟
کشور چین با تولید انبوه و ارزان قیمت اکثر کالاها امکان رقابت را از بسیاری از تولید کنندگان گرفته است. دوستی تاجر دارم که به این کشور سفر کرده است می‌گوید فقط کافی است نمونه جنسی که مورد نیازت است به تولید کنندگان آنجا نشان دهی آنوقت همان کالا را با چهار قیمت متفاوت البته با کیفیت متفاوت که در ظاهر هیچ فرقی با هم ندارند به شما پیشنهاد می‌دهند تا تولید کرده و به شما تحویل دهند.
آنگاه تاجر با وارد کردن آن کالا با نرخی که برایش باصرفه است به راحتی می‌تواند با قیمتی کمتر از تولید کننده داخلی همان جنس را به متقاضیان داخل کشور بفروشد به گونه‌ای که اکنون سود تجارت یا دلالی در کشورمان بسیار بیشتر از سودی است که تولیدکنندگان داخلی با هزاران زحمت خواهند توانست به دست بیاورند لذا نتیجه معلوم است؛ گسترش خدمات دلالی در کشور و ایجاد مشکل برای تولیدکنندگان و نتیجتاً بیکاری جوانان برومند کشور.
مطمئناً مسئولین دلسوز کشور تمام این مسائل را به خوبی می‌دانند و بیشتر از من و شما در فکر چاره جویی هستند ولی چاره کار امری زمانبر است و قطعاً مسئولین نیاز به همکاری تک تک آحاد جامعه با خود را دارند. از طرفی کشور عزیزمان با تحریم‌های بسیار ظالمانه ای روبرو است که هیچ منطقی جز خواسته نامعقول صاحبان زر و زور پشت آن نیست.
اخیراً مطلبی را مطالعه کرده‌ام که در زمان جنگ جهانی دوم یک کشتی مرتبط با کشوری از طرف‌های درگیر جنگ که حامل مواد غذایی بوده در دریا مورد اصابت اژدرهای دشمن قرار گرفته و غرق شده بود. تعدادی از مردم دلسوز آن کشور به جای اینکه به فروشگاه‌ها رفته تا مواد غذایی بیشتر برای انبار در منزل خریداری نمایند برعکس عمل کرده و مواد غذایی اضافی موجود در خانه‌شان را به فروشگاه‌ها برده تا مشکلی در عرضه این مواد در آن کشور بوجود نیاید.
اکنون سوال این است که مردم کشور ما با این سابقه تمدن نمی‌توانند اینگونه بیندیشند؟ مسلما پاسخ هر فرد دلسوز ایرانی به این سوال هر چند که خرید کالای داخلی از لحاظ کیفیت آن با نمونه خارجی به ضررش است آری خواهد بود.
عزیزان خواننده این مطلب، ما مردم ایران که اکنون با جنگ اقتصادی تحمیلی که کمتر از جنگ نظامی‌نیست روبرو هستیم همچنین مردم ما دارای سابقه تمدنی و فرهنگی بسیار غنی‌تر از اکثر کشورهایی که ما را مورد تحریم ظالمانه قرار داده اند می‌باشند. لذا باید عدم خرید کالاهای خارجی که مشابه ایرانیش موجود است جزو حداقل وظایف خود بدانیم. تا زمانی که مسئولین دلسوز کشورمان بتوانند مسائل اقتصادی مرتبط با تحریم و همچنین مشکلات مرتبط با تولید و بی کیفیتی تولیدات داخلی را با مشابه خارجی را با مدیریت صحیح حل کنند.
اینجانب توصیه می‌نمایم که به نکات پیشنهادی ذیل توجه نماییم و به آن تا حد امکان عمل نماییم چون عملکرد هریک از ما برای رفع بیکاری جوانان این مرز و بوم تاثیر خواهد داشت.
1- تا جایی که برای ما مقدور است حتی با قیمتی معقول گرانتر سعی کنیم کالای مشابه‌ای که توسط تولید کنندگان ایرانی تهیه شده است هر چند با کیفیت کمتر خریداری نماییم. و این امر را درذهن و مغز فرزندانمان نیز اشاعه دهیم.
2- در هر جای تولیدی که مشغول کار هستیم سعی کنیم که با حداکثر بهره‌وری کار کنیم تا قیمت تمام شده محصولات تولیدی کاهش یابد.
3- در میهمانی‌ها و مراسم افتخار ما این نباشد که فلان کالای موجود در منزلمان خارجی است بلکه در آن لحظه این برای ما افتخار باشد که من کالای تولید داخلی را هر چند با کیفیت پایین خرید کرده‌ام چرا که نمی‌خواهم فردا فرزندان من یا شما که تحصیلات عالیه مهندسی دارند یا کارگر هستند به علت تعطیلی کارخانجات بیکار بمانند این را با افتخار به دوست و آشنایانمان بگوییم و به این امر افتخار کنیم تا هر یک از ما به نوبه خود سهمی‌در اشاعه این فرهنگ داشته باشد.
4- وظیفه هر یک از کارکنان و مسئولین در سیستم دولتی این مملکت این است که در حد امکان مانع خرید کالای خارجی برای تمامی مراکز دولتی شوند هر اندازه هم که کیفیتشان از کالای ایرانی بالاتر باشد مگر در مواردی که بنا بر مصلحت چاره ای جز خرید کالای خارجی نیست.
5- قناعت و صرفه جویی را در تمامی‌امور زندگی مد نظر قرار دهیم و از خرید کالاهای تجملاتی مانند لوستر یا مبلمان آنچنانی خارجی و ... خودداری نماییم.
همچنین در مصرف سوخت و آب و برق که در کشورمان یارانه‌ایست تا حد امکان صرفه جویی نمایم تا درآمد ناشی از صرفه جویی مواد سوختنی که کشورمان غنی از این منابع خدادادی است برای راه اندازی کارخانجات تولیدی بیشترهزینه شود.
6- افتخار ما داشتن ماشین آنچنانی خارجی نباشد به ویژه این انتظار از پزشکان متخصص، تجار ثروتمند، هنرمندان مشهور عرصه سینما و سایر ثروتمندان و ورزشکاران و فوتبالیست‌های پر درآمد بیشتر است عزیزان شما خواسته یا ناخواسته الگویی برای جوانان کشورمان هستید از شما تقاضا می‌کنم به عنوان یک ایرانی دلسوز ماشین تولید داخل سوار شوید تا فرهنگ مصرفی و تجمل‌گرایی از ذهن جوانان ما خارج شود.
7- جوانان تحصیکرده کشورمان در رشته‌های مهندسی یا تجاری یا ... و همچنین صاحبان اندیشه تولیدی یا کارآفرینان کشورمان سعی نمایند با ارائه پیشنهادات عملی به مسئولین برای بهبود امر تولید در کشور کوشا باشند و حتی الامکان سعی کنند به امور تولیدی مورد نیاز جامعه روی بیاورند هر چند که درآمدش کمتر از امور خدماتی یا دلالی باشد.
8- همیشه به یاد داشته باشیم که در قرن‌های متمادی زمانی که هنوز قاره آمریکا کشف نشده بود و سایر کشورها صاحب هیچ تمدن آنچنانی نبودند ما صاحب برترین تمدن‌ها بوده‌ایم اکنون کشورهای صاحب زر و زور به خود اجازه داده اند که ما را تحریم کنند پس وظیفه تک تک ماست که به فکر کشورمان باشیم و با عدم خرید کالاهای خارجی که مشابه داخلی آن موجود است هر چه بیشتر از وابستگیمان به آنها بکاهیم.
