یادداشت دریافتی- محمد حق‌طلب؛ برای همه ما پیش اومده که کسی از نزدیکان یا آشنایانمون از دنیا برود و در مجلس تحریمش شرکت کنیم، برای تسلی خاطر این جمله را بارها گفته ایم و یا شنیده ایم
غم آخر تون باشه
خیلی از جملات به ظاهر ساده از این دست که ما از سر عادت می گوییم دارای بار مفهومی زیادی هستند که از گذشتگان برای ما تنها ظاهرش مونده نه پیام و مقصودش را.
غم از نظر لغوی به معنای اندوه، حزن است. غم خوردن شاید در نظر اول برای همه ما امری عادی تلقی شود که از آن گریزی نیست و بر ما عیبی نیست که غم بخوریم و حتی شاید از نظر خیلی ها در بعضی زمان ها و مراسم به عنوان حسن و ثواب هم به حساب بیاید.
اما از نظر متن دین (قرآن و کتب آسمانی دیگر) و از نظر علم (علم پزشکی) باعث بیماری و دوری از مسیر صحیح زندگی و کمال انسان می شود.
مومن به عنوان فردی که به خدا ایمان آورده و به او نزدیک شده دچار غم و حزن نمی شود. زیرا که نزدیکی به خدا یعنی نزدیکی صفات او و دورشدن از صفات بشری
چون بمردی تو ز اوصاف بشر بحر اسرارت نهد بر فرق سر (مولانا)
أَلا إِنَّ أَوْلِيَاء اللّهِ لاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ
آگاه باشيد که بر دوستان خدا بيمی نيست و غمگين نمی شوند (سوره یونس آیه 62)
بسیاری از بزرگان ما هم با اتکا به همین بینش، در اشعار و نوشته ها خود بر پیشگیری، مقابله و مذمت غم خوردن تاکید کرده اند.
دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد به می بفروش دلق ما کز این بهتر نمی‌ارزد
اگر غم لشکر انگیزد تا خون عاشقان ریزد من و ساقی بهم سازیم و بنیادش براندازیم(حافظ)
ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم وین یکدم عمر را غنیمت شمریم
فردا که ازین دیر فنا درگذریم با هفت هزار سالگان سر بسریم(خیام)
بر سر آنم که گر ز دست برآید دست به کاری زنم که غصه سر آید
خلوت دل نیست جای صحبت اضداد دیو چو بیرون رود فرشته درآید(حافظ)
همانطور که اشاره شد انسان کامل به عنوان کسی به خدا نزدیک شده و سمت کمال در حرکت است دچار حزن، اندوه، غم وغصه می شود.
به عبارت دیگر انسان کامل انسانی است که به مرتبه ای از بینش رسیده است که عوامل مختلف زمینی در او اثر منفی نمی‌گذارد و او همه عوامل دنیا را در جهت الهی راجعون و جز قوانین خدا می داند که جزء جداناشدنی مسیر رسیدن به پرودگار است.
به طور مثال مرگ برای خیلی از ما عاملی است جداکننده و دردآور در صورتی که در بینش انسان کامل مرگ قانونی است که باعث رفتن به مرحل بعد و نزدیک شدن به سمت کمال، به سمت یکی شدن، به سمت پروردگار است و مرحله ای است که برای همه می تواند مسرت بخش باشد زیرا که از قید بند محدودیت های دنیای مادی و بدن مادی جدا می شویم و آزاد ورها به سمت او حرکت می کنیم.
آب جان محبوس میبینم در این گرداب تن خاک را بر می کنم تا ره کنم سوی بحار(مولانا)
بسیاری از بزرگان ما این نکته اشاره کرد اند که روح (کالبد ذهنی) در بدن مادی (کالبد فیزیکی) گرفتار محدودیت هایی است که پس از مرگ از این محدودیت ها رها می شود. برای همین است که مرگ برایشان همیشه جای شادی و مسرت است نه جای غم و اندوه وسوگواری.
با این توضیحات که بیان کننده بخشی از بینش بزرگان به مسیر حقیقت و کمال بود می‌توان نتیجه گرفت وقتی می گوییم غم آخرت باشد منظور این است که به درجه ای از بینش و کمال دست یابی که مرگ را راهی برای جدا شدن از قید جهان مادی و راه نزدیک شدن به خدا بدانی وباعث سرور و شادی.
در حقیقت با گفتن این جمله طلب ارتقا بینش او و آرزوی نزدیکی به خدا را برای بازمانده میکنم.
چون مرگ رسد چرا هراسم کان راه بتست می‌شناسم
این مرگ نه، باغ و بوستانست کو راه سرای دوستانست(مولانا)
مولانا
منابعقرآن مجید
دیوان شمس، دیوان حافظ
وقتي به كسي ميگوييم غم اخرت باشه يعني برو بمير
پس نگوييم