دختران دوچرخه‌سوار افغان، نامزد جایزه صلح نوبل +(تصاویر)

گروه دختران دوچرخه‌سوار افغانستان از سوی ١١٨ نفر از اعضای پارلمان ایتالیا نامزد جایزه صلح نوبل امسال شده است.

این خبر را ابتدا یک ایستگاه رادیویی در ایتالیا، در ماه ژانویه به طور رسمی اعلام کرد. سپس سفارت ایتالیا در کابل، صادق صادق، مربی این تیم را دعوت کرد و این خبر را به او رساند.

تیم دوچرخه‌سواری دختران افغانستان برای اولین بار بین سال های ۱۳۶۴- ۱۳۶۵ قبل از حکومت طالبان ایجاد شد. اما با آغاز جنگ‌های داخلی و پس از آن روی کار آمدن رژیم طالبان، این تیم از فعالیت بازماند.
اما دو سال بعد از سقوط حکومت طالبان، تیم دوچرخه‌سواری دختران افغانستان در کابل ایجاد شد.

گفته می‌شود که در حال حاضر ده‌ها دختر در سراسر افغانستان دوچرخه‌سواری می‌کنند.

دختران تیم ملی دوچرخه‌سواری افغانستان ١٠ نفر هستند و بین ١٦ تا ٢٥ سال سن دارند. این دختران همه در کابل زندگی می‌کنند اما از ولایات مختلف این کشور هستند و هر هفته سه‌بار زیر نظر صادق صادق، مربی این تیم تمرین می‌کنند.

حمایت اعضای پارلمان ایتالیا از این تیم به دنبال نمایش مستندی از تلویزیون ملی ایتالیا صورت گرفت که نهاد موسوم به 'کوه‌به‌کوه' آن را ساخته بود.

‌شانون گالپین، دو چرخه‌سوار آمریکایی، مدافع حقوق زنان و سفیر شرکت دوچرخه‌سازی آمریکایی لیو که موسس نهاد غیرانتفاعی 'کوه‌به‌کوه' نیز است، از دو سال و نیم پیش از تیم دختران دوچرخه‌سوار افغانستان حمایت می‌کند.

او که اولین زنی بود که در سال ۲۰۰۹ در کوهستان‌های افغانستان دوچرخه‌سواری کرد، نزدیک به یک دهه در افغانستان کار کرده تا به توانمند شدن زنان کمک و فرصت‌های جدیدی را برای آنها ایجاد کند.

گالپین با پشتیبانی شرکت لیو نقشی کلیدی در تشکیل اولین تیم ملی دوچرخه‌سواری دختران در افغانستان بازی کرده است. او امیدوار است که این تیم بتواند در بازی‎های المپیک سال ۲۰۲۰ شرکت کند.

گالپین در صحبتی با بی‌بی‌سی، نامزدی این تیم برای دریافت جایزه صلح نوبل را "به رسمیت‌شناختن شجاعت، جرات و توانایی این زنان برای دوچرخه‌سواری در جاده‌ها و دفاع از حقوق‌شان" دانست.

حکومت افغانستان و فدراسیون دوچرخه‌سواری این کشور نیز از نامزدی این تیم برای دریافت جایزه صلح نوبل استقبال و ابراز امیدواری کرده‌اند که این تیم بتواند برنده این جایزه شود.
جاده‌های خاکی با موانعی از جنس سنت
بیشتر دخترانی که در افغانستان دوچرخه‌سواری می‌کنند، این ورزش را به صورت آماتور یاد گرفته‌اند، با این حال هستند دخترانی که در مسابقات ولایتی و کشوری دوچرخه‌سواری شرکت می‌کنند.

ژاله سرمست، از اعضای تیم ملی دوچرخه‌سواری دختران افغانستان می‌گوید که از کودکی به این ورزش علاقه داشته و حالا بیشتر از یک سال است که با این تیم رکاب می‌زند.

او می‌گوید: "هدف بزرگ من در ورزش بایسکلرانی (دوچرخه‌سواری) عام ساختن این ورزش در افغانستان است، رکاب‌زدن تا رسیدن به مسابقات تور دو فرانس و همچنین مبارزه با سنت‌های ناپسند و کسب حقوق حقه زنان در عرصه ورزش."

اعضای تیم ملی دوچرخه‌سواری دختران افغانستان مانند سایر ورزشکاران دختر در این کشور با چالش‌های زیادی روبرو هستند. دلیل به‌وجودآورنده این چالش‌ها جاده‌های ناهموار و خاکی نه بلکه بافت سنتی و عمیقا مذهبی این کشور است.

ژاله سرمست می‌گوید: "زمانی که ما برای تمرین بیرون می‌رویم، مردم مشکلات زیادی را برای ما ایجاد می‌کنند. بنابراین ما مجبور هستیم در بیرون از شهر تمرین کنیم. در بیرون از شهر هم مزاحمت کم نیست. اما ما برای بلندبردن سطح آگاهی بعضی از مردم به تمرینات خود ادامه می‌دهیم."

ژاله سرمست امیدوار است که این تیم جایزه نوبل صلح سال ۲۰۱۶ را از آن خود کند. او می‌گوید: "من مطمئن هستم که اگر ما این جایزه را ببریم مردم افغانستان نیز به احتمال زیاد از ما حمایت خواهند کرد. امیدواری ما زیاد است."

هرچند این نسل از زنان قصد برپا کردن انقلاب را ندارند، ولی می‌خواهند از ابتدایی‌ترین حق خود که حق انتخاب است، برخوردار شوند.
هدف؛ توکیو ٢٠٢٠
شانون گالپین می‌گوید زمانی که در سال ٢٠١٢ بر ریو یک پروژه هنرهای خیابانی در کابل کار می‌کرده، با تیم دوچرخه‌سواری دختران آشنا شده است.

او می‌گوید که همیشه در جستجوی دختران افغانی بوده که اجازه دوچرخه‌سواری داشته باشند: "یکی از دوستانم در مورد تیم دوچرخه‌سواران مرد به من گفت و من برای تمرین با آنها می‌رفتم. بعدا فهمیدم که مربی تیم دوچرخه‌سواران مرد، دو تیم دوچرخه‌سواران دختر نیز ایجاد کرده است."

خانم گالپین می‌افزاید: "این مربی هیچ پس‌زمینه ورزشی و آموزشی نداشت، چون من در گذشته در سمت مربی در افغانستان کار کرده ‌بودم، برای کمک وارد صحنه شدم. لباس‌های دوچرخه‌سواری، دوچرخه، تجهیزات و دوچرخه‌های امدادی را به این دختران اهدا کردم. من همچنین اردوگاهی را برای تمرین و آموزش دختران در خارج از کابل راه‌اندازی کردم تا روی مهارت‌های دوچرخه‌سواری، تغذیه و آموزش آنها کار کنم."

گالپین در نظر دارد یک یا دو نفر از اعضای این تیم را آموزش بدهد تا آنها خود بتوانند به عنوان مربی گواهینامه داشته باشند و رهبری تیم دختران را در آینده به دست بگیرند.

او می‌گوید: "ما از حمایت یک تیم مربیان حرفه‌ای در آمریکا برخوردار هستیم که می‌خواهند دختران دوچرخه‌سوار افغان را برای بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ توکیو تمرین بدهند، به این امید که یک یا دو نفر از آنها برای اولین‌بار بتواند از تیم دوچرخه‌سواری دختران افغانستان در این المپیک نمایندگی کنند."

در حال حاضر، تیم‌های دیگری از دختران نیز در بامیان، کابل و جاهای دیگر شکل گرفته‌اند تا آینده‌ای را رقم بزنند که برابری را از طریق تحرک مستقل برای زنان در سرتاسر افغانستان امکان پذیر بسازنند.

گالپین می‌گوید: "اگر این دختران برنده جایزه صلح نوبل شوند دلیلش این خواهد بود که آنان از قدرت دوچرخه به عنوان وسیله نقلیه برای تامین حقوق بشر و حقوق دخترانی استفاده کرده‌اند که در نقاط مختلف جهان به خود جرات می‌دهند دوچرخه‌سواری کنند."