یادداشت دریافتی- حمید نجف؛ یكی از عمده تفاوتهای كشورهای توسعه یافته نسبت به سایرین؛ توجه به شاخص آموزش است؛ آموزشی كه برای تاثیر گذاری بیشتر می بایست با برنامه ریزی دقیق و از سنین كودكی آغاز شده و به تدریج با عنایت به چشم اندازهای آتی و برنامه های بلند مدت مد نظر در مسیر اصلی قرار بگیرد.
قطعا یكی از معیارهای اندازه گیری برای نشان دادن میزان توجه دلتمردان كشورهای مختلف بودجه ایست كه به این امر اختصاص می دهند؛ در بسیاری از كشورها ی پیشرفته این ارقام درصد قابل توجهی از درآمد ملی را به خود اختصاص می دهد.
به عنوان مثال كشور ژاپن در سال ۲۰۱۰ حدود ۲۲۰ میلیارد دلار از درآمد سالانه خود را در این مسیرهزینه كرده كه البته در میان کشورهای جهان رقم بسیار بالای محسوب می شود.
آمریكا؛ انگلیس؛ فرانسه؛ ایتالیا هم در رده های بعدی قرار دارند؛ البته به همین میزان می توان به اهمیت كشورها نسبت به دستمزد معلمین هم نمره داد؛ پرداختهایی كه قطعا تفاوتهای فاحش را آشكار می سازد.
البته این مقدمه بیشتر از این منظر مطرح شد؛ كه كشورهای پیشرفته چگونه بخشی ازمشكلات ریز و درشت پیرامونی خود را در قالب توجه و عنایت ویژه به آموزش و تدوین برنامه های بلند مدت مرتفع می سازند.
سرمایه گذاری متمركز بر ظرفیتهای عظیم منابع انسانی كه می تواند به فاصله چند سال كلیه شاخصهای اقتصادی؛ صنعتی؛ سیاسی؛ اجتماعی و رفاهی یك كشور را تحت تاثیر مستقیم قرار داده و طبعا عدم توجه به این امر استراتژیك هم می تواند تاثیرات مخرب خود را كم كم عریان نماید.
هر چند شاخص اختصاصی بودجه نیز بدون پشتوانه مطالعاتی و برنامه ریزی دقیق نمی تواند اثرات مثبت پایداری در پی داشته باشد و گاها ممكن است؛ با رشد تك بخشی موجبات نابرابری و بی عدالتی آموزشی را در بر داشته باشد.
در كشور ما البته در بعضی از بخشها كه مورد عنایت بیشتری بوده امروز شاهد خروجی های شگفت انگیزی هستیم؛ در بخشهای صنایع نظامی؛ نانو؛ پزشكی و غیره اما در بخشهای مرتبط با صنعت؛ فرهنگ و امور اجتماعی هنوز موفقیت در خور توجهی كه در شان كشور باشد حاصل نشده كه قطعا نیازمند توجه بیشتر است.
یكی از بزرگترین و سنگینترین وظایف سازمانهایی نظیر سازمان مدیریت و برنامه ریزی كشور؛ مركز پژوهشهای مجلس و سایر مراكز مطالعاتی فعال در این بخش برنامه ریزی دقیق آموزشی با علم به نیازمندیهای آتی كشور و بودجه موجود است؛ امری كه متاسفانه هنوز هم خط مشی مشخصی پیدا نكرده كه اگر پیدا می كرد بیكاری ما در بین بعضی از فارغ التحصیلان بدین گونه متورم نبود؛ افرادی كه قرار بود؛ برای رفع چالشهای پیش روی كشور تربیت شوند؛ امروز خود به مشكلی مضاعف تبدیل شده اند.
قطعا كمبود بودجه آموزشی تابع شرایط خاصی است كه همگی مجبور به تحمل آن هستیم اما عدم توجه به برنامه ریزی صحیح و هدف گذاری دقیق آموزشی جای بحث فراوان دارد.
امروز ما دچار چالشهای متعدد و فراوانی در بخشهای اقتصادی؛ صنعتی؛ پولی و مالی حتی مشكلات عدیده ای نظیر مرگ و میر ناشی از سوانح رانندگی هستیم؛ مشكلاتی كه یكی از اصلی ترین راههای مبارزه و رفع آن عبور با برنامه و به موقع از گذرگاه آموزش و تربیت صحیح نیروی انسانی است.
