زیور پروین، قربانی اسیدپاشی می‌گوید: «کینه‌ای نیستم؛ اما توی دلم احساسی دارم که فراموش نمی‌شود، اگر حکم عادلانه‌ای صادر می‌شد شاید آرام می‌گرفتم.»
روزها می‌گذرد اما ثانیه‌های تلخی كه سال 1390 برای زیور پروین تجربه شد، از حافظه‌اش پاك نمی‌شود. زیور، زن جوانی است که سال 1390 در ایلام به همراه دختر 18 ساله‌اش، توسط دو برادر همسرش، مورد حمله اسیدپاشی قرار گرفت. دختر زیور، یثری نام داشت که تنها 18 روز پس از اسیدپاشی جانش را از دست داد. اما خاطره یثری هنوز كه هنوز است با زیور همراه است. حتی حالا كه چشم‌هایش نابینا شده، عكس‌های او را همراه دارد و به دیگران نشان می‌دهد: «این دخترم بود؛ یثری».
زیور حالا بینایی‌اش را از دست داده، دخترش را از دست داده، شنوایی‌اش كاهش پیدا كرده و آثار اسید به شدت روی صورتش باقی مانده‌اند. با همه اینها، او هنوز امیدوار است. پسرهایش را دارد و می‌گوید به خاطر آنها هم كه شده، زندگی را با تمام قدرت و توانی كه دارد ادامه می‌دهد، چون اگر ادامه ندهد، چه كار كند؟
در ادامه گفت‌وگو با این قربانی اسیدپاشی را بخوانید؛چه شد كه قربانی اسیدپاشی شدید؟بعد از آن که همسرم فوت کرد به اصرار خانواده‌اش به منزل برادرشوهر کوچکم رفتم تا در یکی از اتاق‌های خانه او زندگی کنیم. می‌گفتند بعد از مرگ شوهرم نباید تنها بمانم. حتی تهدیدم می‌کردند که یا فرزندانم را از من می‌گیرند یا مجبورم که به عقد برادرشوهر بزرگ متأهل درآیم. برادر شوهر بزرگم مدام به ما سر می‌زد و از من خواستگاری می کرد و من هر بار به او جواب منفی می دادم تا این كه یك شب با صدای جیغ دخترم از خواب بیدار شدم و سوزش شدیدی را احساس کردم و فهمیدم چه بلایی سرمان آمده است و آنها با اسید، انتقام جواب منفی خواستگاری را از ما گرفته‌اند.
بعد از این اتفاق تلخ، چطور با خاطره آن كنار می‌آیید؟به خوبی آن روزها را به یاد دارم. اصلا نمی‌شود لحظه‌ای فراموش كرد كه چه بلایی به سر من و خانواده‌ام آورده‌اند. خیلی‌ها ابراز همدردی می‌كنند اما تجربه ناخوشایند این اتفاق چیزی نیست كه بتوان به راحتی آن را درك كرد. مثل این است كه از بلندی به پایین پرت شده باشی. بیدار شوی و ببینی داری می‌سوزی. ما هم چشم داشتیم، سلامتی داشتیم، مثل مردم عادی در حال زندگی بودیم كه این بلا سرمان آمد. من در جریان اسیدپاشی، علاوه بر این كه نابینا شدم، دخترم را از دست دادم. اما دو فرزند دیگر هم دارم كه باید به خاطر آنها به زندگی ادامه بدهم. ما مسئولیت‌هایی داریم كه نمی‌توانیم از آنها فرار كنیم. به هر حال زندگی بالا و پایین‌هایی دارد كه هرقدر هم سخت باشد، چاره‌ای جز پذیرش آنها نداریم.
پرونده قضایی به كجا رسیده است؟كینه‌ای نیستم اما توی دلم احساسی دارم كه از بین نمی‌رود. من فكر می‌كنم كسانی كه این كار را انجام می‌دهند بویی از انسانیت نبرده‌اند. كسی كه ذره‌ای اخلاق و انسانیت داشته باشد، حتی در اوج عصبانیت این كار را نمی‌كند. من و خانواده‌ام بیگناه بودیم كه این بلا سرمان آمد. حالا هم چیزی كه می‌خواهم این است كه به درستی مجازات شوند. این نیست كه دوست داشته باشم اعدام شوند اما حداقل به مجازات كاری كه كرده‌اند برسند.
بر اساس حكمی كه صادر شده، برادرشوهر بزرگترم به اعدام و ١٥سال زندان و دیه محکوم شده و برادرشوهر کوچکتر که مرا به این روز انداخته، تنها ١٠ سال زندانی می‌شود. این منصفانه نیست. من با خشونت مخالفم اما این كه كسی كه مرا به این روز انداخته تنها به چند سال زندان محكوم شود اصلا عادلانه نیست. چرا او نباید قصاص شود؟ چرا نباید بداند من در چه تاریكی‌ای زندگی می‌كنم؟ قانون باید بیشتر از اینها حامی افرادی باشد كه مورد اسیدپاشی قرار می‌گیرند. برای بهبود سلامتی‌مان كه كاری انجام نشد، دست‌كم برای احقاق حق ما درست اقدام شود. اگر حكم عادلانه‌ای صادر شود شاید كمی آرام بگیریم نه این كه ببینیم همه چشمشان را بر وضعیت سخت ما بسته‌اند.
دولت یا نهادهای مختلف از شما حمایت درمانی انجام ندادند؟ما به خیلی مراكز مراجعه كردیم ولی هیچ نتیجه‌ای نگرفتیم. دولت هم كمك خاصی به ما نكرده. نمی‌دانم مگر چند مورد اسیدپاشی در کشور رخ می‌دهد که مسئولان نمی‌خواهند هزینه‌های درمانی آن را متقبل شوند؟ انواع جراحی و داروها بسیار سخت برایمان تامین می‌شود. در هر بار عمل جراحی، میلیون‌ها تومان هزینه صرف می‌شود. همین الان من برای جراحی چشم به 150 میلیون احتیاج دارم كه به آلمان بروم و شاید كمی بینایی یكی از چشم‌هایم را به دست بیاورم اما چطور باید این مبلغ را تامین كنم؟ هیچكس نیست كه بگوید شما چطور زندگی‌تان را تامین می‌كنید.
به جز کمی کمک مردمی که به دستم رسید، آن هم خیلی جزیی دیگر هیچ حمایتی از من صورت نگرفت. کمتر کسی می‌تواند درد و رنج ما را درک کند، درد ما یک روز و دو روز نیست و تا پایان عمر همراهمان است. هیچ مسئولی به دیدنم نیامد و هیچ‌کس به من کمک نکرد. تا الان هم خودم هرجور بوده زندگی‌ام را جمع و جور کرده‌ام. ولی همیشه در سکوت بوده‌ام و کسی از من حمایت نکرده است. اما كمك مالی مقطعی هیچ فایده‌ای برای ما ندارد. نمی‌شود به این كمك‌ها دل خوش كرد چون یك روز هست و یك روز دیگر نیست. ما احتیاج داریم یك فكر اساسی برای كمك به قربانیان اسیدپاشی انجام شود.
انجمن حمایت از قربانیان اسیدپاشی در حال شكل‌گیری است. چقدر امیدوارید این انجمن موثر باشد؟این كار خیلی دیر در ایران در حال انجام شدن است. هیچكس نبود به ما كمك كند اما حالا خود قربانیان دست به كار شده‌اند و با چند متخصص و حامی، قرار است این انجمن شكل بگیرد. امیدوارم این انجمن بتواند مفید و موثر باشد و نتیجه بگیرد. اینطور كه من شنیده‌ام، در كشورهای دیگر هم حمایت‌هایی از طریق انجمن‌ها از افرادی كه در وضعیت مشابه ما هستند انجام می‌شود كه در روحیه دادن به قربانیان اسیدپاشی بسیار موثر است. معتقدم ما قربانیان اسیدپاشی باید در کنار هم باشیم و با كمك به همدیگر، كسانی را كه دست به چنین كارهایی زده‌اند شرمنده و ناامید كنیم.
شما روزهای سختی را پشت سر گذاشته‌اید و حالا در نمایشگاهی شركت كرده‌اید كه شامل آثار هنری قربانیان اسیدپاشی است. با مردم حرف می‌زنید و از مشكلاتتان می‌گویید، درواقع روزهای انزوا را پشت سر گذاشته‌اید. حرفی برای دیگر قربانیان اسیدپاشی دارید؟من با دیدن معصومه كه چند‌سال پیش توسط پدرشوهرش مورد حمله اسیدی قرار گرفت و چشمانش را از دست داد، كمی روحیه گرفتم و معتقدم باید این پیام امید را به دیگران هم برسانیم. به تمام كسانی كه این اتفاق برایشان افتاده، به تمام كسانی كه به هر دلیلی ناامید هستند یا بیماری صعب‌العلاج دارند می‌گویم جز با مرگ، زندگی پایانی ندارد. تا وقتی زنده‌ایم باید با سختی‌ها مبارزه كنیم و تسلیم نشویم.
