چند سالی هست که ژست صحبت از وجود فساد و مافیا در سینما بین بازیگرانی که دوره کوتاه حضورشان در سینما و تلویزیون به سر آمده، مد شده.
به گزارش روزنامه تماشاگران امروز، چند سالی هست که ژست صحبت از وجود فساد و مافیا در سینما بین بازیگرانی که دوره کوتاه حضورشان در سینما و تلویزیون به سر آمده، مد شده. چند وقت قبل تعدادی از بازیگران متوسط سینما و تلویزیون با سردمداری فقیهه سلطانی، در نامه ای «تن ندادن به فساد و روابط اخلاقی» را دلیل خانه نشینی خود دانستند و از وزارت ارشاد خواستند تا با فساد و بی اخلاقی موجود در سینما برخورد جدی کند.
اخیرا هم که لیلا اوتادی دربرنامه ضدسینمایی هفت، پاس گل بهروز افخمی برای ضربه زدن به سینما را مغتنم دانست و با کنایه زدن به برخی از بازیگران موفق و توانای سینمای ایران مثل باران کوثری، نداشتن پدر تهیه کننده و مادر کارگردان را دلیل حضور کمرنگ و حتی بی رنگش در این عرصه تلقی کرد.
دوستان بهانه جوی ما که خود روزگاری پای ثابت بسیاری از فیلم ها و سریال ها بوده اند، انگار حواس شان نیست که صحبت از روابط غیراخلاقی و فساد اول از همه گذشته خودشان را می برد زیر سوال. طبعا مخاطب این گونه صحبت ها با شنیدن این اتهامات، ذهنش می رود سراغ روزهای پرکاری فقیهه سلطانی و لیلا اوتادی و هم فکران شان که در این حیطه گذرانده اند و پرکاری سابق آنها را با استدلال های امروزشان در مورد بازیگرانی که این روزها در سینما پرکار هستند مقایسه می کند و قطعا به نتایج دلپذیری نمی رسد.
مثلا خود لیلا اوتادی سابقه کار با شریفی نیایی را دارد که مدت زمانی طولانی به باندبازی متهم بود!
این وسط کسی هم از این دوستان نمی پرسد که شما دقیقا به واسطه کدام نمایش درخشان، نقش آفرینی ماندگار یا حضور تکان دهنده در سینما، دنبال سهم خواهی در فیلم ها هستید؟ کسی بازی ماندگار سلطانی یا اوتادی را یادش هست؟ یا اصلا می داند آخرین حضورشان در کدام محصول سینمایی یا تلویزیونی بوده؟ بله، سینما ذاتا عرصه بی رحم و فراموش کاری است.
تا وقتی بدرخشی و پرقدرت جلوی دوربین ظاهر شوی، سیل پیشنهادات جوری بر سرت آوار می شود که مثل ترانه علیدوستی یا شهاب حسینی (که پدر و مادر هیچ کدام شان نه تهیه کننده هستند و نه کارگردان و هر دوی آنها هم به پاکی و خوش اخلاقی مشهورند) مجبور می شود بین دو فیلم درجه اول، یکی را قربانی کنی. اگر هم توانایی رقابت نداشته باشی و سقف توانایی ات بازی در فیلم های شانه تخم مرغی باشد، خود به خود می روی کنار و کیانوش عیاری و اصغر فرهادی نامه فدایت شوم برایت نمی نویسند.
التبه در این بین بعضی ها زرنگ تر هستند و وقتی می بینند دوره شان تمام شده، سعی می کنند به اشکال دیگری در بورس خبرسازی باقی بمانند. مثلا در اینستاگرام بساط می کنند، می روند سراغ فعالیت های دیگر، مصاحبه های عجیب می کنند یا با چرخشی 180 درجه ای، به لحاظ ظاهر و تفکر جوری تغییر موضع می دهند که زیر سایه سنگین و بی رحم فراموشی له نشوند و اسم شان همچنان در رسانه ها مطرح شود.
دوستانی که نشسته اید یک گوشه و مدام از وجود فساد و مافیا می نالید، وجود یک کارنامه سینمایی سابقه پر و پیمان نشان دهنده این است که شما هم به اندازه کافی برای اثبات توانایی و درخشش در حیطه سینما زمان داشته اید. لکن اگر سطح توان و استعدادتان شما راب ه جایگاه که الان دارید رسانده، میز بازی را به هم نریزید و از زمین و زمان و رسانه ها ننالید و توقع نداشته باشید. وقتی در انتخاب هایتان دقت نمی کنید یا اساسا جنس و سطح بازی تان به گونه ای است که شما را به آثار خوب و درجه یک نمی رساند، نه از دست رسانه ها کاری ساخته است و نه از دست وزیر ارشاد و نهادهای امنیتی.
این وسط فقط بهروز افخمی و فراستی و رسانه های نزدیک به آنها چند روزی روی صحبت هایتان مانور می دهند و باعث می شوند سطح محبوبیت تان نسبت به همین مقدار فعلی هم تنزل پیدا کند و بعد هم که کارشان تمام شد شما را ول می کنند به امان خدا و می شوید چوب دو سر طلا.
