متولد یکم مهر 1355. غلامرضا عنایتی، مرد ترکه‌ای و لاغر اندامی که در تمام دوران حضورش در سطح اول فوتبال ایران فراز و فرودهای زیادی را چشید و به‌وجود آورد. مرد بلند قامت مشهدی که اولین بار با پیراهن ابومسلم درلیگ برتر ایران خودنمایی کرد و خیلی زود توانست برای خودش اسم و رسمی به‌هم بزند.
به گزارش دنیای اقتصاد، رضا عنایتی توانسته در تیم‌های ابومسلم خراسان و استقلال تهران، 3 بار آقای گل بازی‌های لیگ ایران شود او همچنین بهترین گلزن تاریخ لیگ برتر ایران با 136 گل است. در سطح ملی اما بخت با او یار نبود. از بداقبالی عنایتی همین بس که او درست در روزهایی که علی دایی در تیم‌ملی چفت و بست محکمی داشت در استقلال می‌درخشید و همه این درخشش‌ها باز باعث نمی‌شد که در تیم‌ملی به او احساس نیاز کنند البته عنایتی در چند نوبت به تیم‌ملی دعوت شد و حتی 8 گل ملی هم زد، اما او هرگز نتوانست به‌عنوان ملی‌پوش فیکس و اصلی در تیم‌ملی باشد.
این همه حسرت زندگی ورزشی عنایتی نبود. روزی که ابر و باد و مه و خورشید و فلک دست به دست هم دادند تا عنایتی از تیم محبوبش خداحافظی کند و از همه بدتر با یک بیانیه کذایی و سیاه جواب زحمات او را دادند و به او لقب دندان پوسیده از سوی باشگاه استقلال داده شد شاید از بدترین خاطرات ورزشی مهاجمی باشد که با گل‌های او آبی‌ها توانستند قهرمان شوند.
او سرانجام با پیراهن استقلال خداحافظی کرد اما این پیراهن را بازیکنان استقلال درحالی به تن او کردند که عضو تیم صبای قم بود. او در روز خداحافظی‌اش از کسی که باعث جدایی‌اش از استقلال شد، اسم می‌برد و از رفتار او با خودش انتقاد می‌کند.عنایتی به ورزش 3 گفته: «من در 20سال حضورم در فوتبال تنها از پرویز مظلومی ناراحت شدم. او کارهایی کرد که من هنگ کردم و اصلا نتوانستم هضم کنم که چرا باید چنین رفتاری داشته باشد.
ناراحتم چون روزی که به استقلال آمدم قرار بود بعد از یک فصل و نیم من با پیراهن استقلال از فوتبال خداحافظی کنم و این موضوع دقیقا در قراردادم هم ذکر شده بود. واقعا نفهمیدم چه اتفاقی افتاد که نگذاشتند من در استقلال بمانم. من شرط حضور در ترکیب اصلی نداشتم و جای کسی را هم تنگ نکرده بودم. واقعا هنوز نمی‌توانم تصمیم مظلومی را هضم کنم. او کاری با من کرد که هنوز هم هنگ کرده‌ام.»
او با اشاره به اینکه حسرت بزرگش جدایی از استقلال بود، گفت: «وقتی از امارات آمدم با اینکه در این کشور پیشنهاد داشتم، هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم در ایران به غیر از استقلال در تیم دیگری بازی کنم ولی وقتی برگشتم این اتفاق برای من افتاد و خیلی سنگین بود؛ هرچقدر سعی کردم به استقلال برگردم اتفاقاتی افتاد که نشد اما در نهایت در 39 سالگی این اتفاق رخ داد و در 11 بازی بهترین گلزن بودم ولی نخستین نفر در لیست خروجی قرار داشتم.
یک‌سری ذهنیت بین مدیران و مربیان ما است که در ورزش حرفه‌ای جایی ندارد؛ می‌گویند شما در باند فلانی هستید که این مسائل من را از استقلال دور کرد؛ 52 گل در سه فصل برای استقلال زدم و بقیه برای تیم‌های دیگر بوده است؛ این نشان می‌دهد من از نظر فنی ضعیف نبودم ولی همه به هم سوءظن داشتند.
حسرت بزرگم ادامه حضور در استقلال بود.» او قدردان استقلالی‌ها است که دراین روز خاص او را جلوی چشمان فرزندانش رو سفید کردند: «بله واقعا خداحافظی خوبی بود و از همه چیز راضی هستم. دست کسانی که باعث شدند این مراسم خیلی باشکوه برگزار شود درد نکند. مهم‌ترین نکته این بود که 2 پسرم در ورزشگاه بودند و خدا را شکر که آنها دیدند هواداران استقلال به پدرشان احترام می‌گذارند. از کادرفنی، بازیکنان و به‌ویژه هواداران استقلال که باعث با شکوه‌تر شدن این مراسم شدند تشکر می‌کنم. هواداران استقلال من را جلوی دو پسر بزرگم روسفید کردند.»
آقای عنایتی عزیز شما گل سرسبد فوتبال ایران بودی و مهاجم تیز و باهوش و و با مهارتی که آقایی گل شما را هرگز تاریخ فوتبال فراموش نخواهد کرد.
افسوس که تیم ملی نتوانست از شما استفاده لازم ببرد.
آرزوی سلامتی و موفقیت برای حضرتعالی و خانواده محترم داریم.