محمود اسعدی در وبلاگش شخصی‌اش نوشت: در جامعه امروز کشور بیان اظهارات عجیب و جنجالی از رسانه ها باعث جلب توجه مخاطب می شود و اگر استاد یا نویسنده ای بخواهد مطالب و سخنان او شنیده شود گویا باید هرازگاه حرفهای جنجال برانگیز بگوید و بنویسد یا برخلاف جریان اصلی موضع بگیرد.
این نکته در دهه اخیر شدت و حدت بیشتری یافته است چرا که در میان انبوه نظرات استادان و شخصیت های متفاوت با نحله های مختلف امکان شنیدن همه سخن ها وجود ندارد
از طرفی رسانه ها به شدت نیازمند مطالب شگفت انگیز و پرجاذبه هستند تا بتوانند در میدان پردامنه رقابت جایی برای خود بیابند حتی در اصول روزنامه نگاری و خبر رسانی مطالب خبری جذاب و عجیب از جمله ارزشهای خبری محسوب می شوند تا جایی که در تعریف خبر گفته اند اگر سگی انسانی را گاز گرفت این خبر نیست اما اگر انسانی سگی را گاز بگیرد خبر است! پس باید تا جایی که امکان دارد به دنبال خبرها و مطالب متنوع، شگفتی ساز و خاص بود.
هماهنگی و نیاز مشترک رسانه و صاحب سخن در این محیط رسانه ای ریب انگیز باعث می شود تا فضای مناسبی برای هرگونه مطلب شگفت آور اما بی پایه و اساس فراهم شود. روشن است در چنین موقعیتی افراد صاحب رای اما متواضع و فروتن که از برخی ترفندهای "ارتباط موثر! " کم بهره یا بی بهره اند به حاشیه رانده شوند و چه بسا آثار و احوال آنان در کتابخانه ها و کلاس های درس و سمینارها محبوس شود. اکنون جای جدل با دکتر ابراهیم فیاض که زمانی در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران همکار بودیم نیست.
ایشان البته استاد جامعه شناسی و مردم شناسی هستند و می توانند درباره آحاد مردم نظر بدهند اما شاید مناسب باشد "ریاضیات"را به اهلش واگذاریم و ما به همان رشته خود ارتباطات بپردازیم. خانم مریم میرزاخانی که ایشان فرمودند «کار خاصی نکرده و در دامن امریکا تربیت شده» به زعم ریاضیدانان برجسته کشور ،کاری کرده و به گفته متولیان علمی کشور در ایران، رتبه اول المپیاد ریاضی و دانشجوی برجسته و فارغ التحصیل دانشگاه صنعتی شریف بوده است.
پس چگونه می تواند در دامان امریکا تربیت شود؟ انصاف این است که در قضاوت کمی منصف باشیم و ارزیابی های شتابزده پرهیز کنیم تا جایی که اینجانب می دانم خانم میرزاخانی حتی یک مصاحبه تلویزیونی یا مطبوعاتی نداشته اند و تواضع و فروتنیش زبانزد دوستان و همقطاران ایشان بوده است بنابراین شهوت شهرت به کلی از شخصیت ایشان دور است. و درگذشت ایشان اگرچه نه تمام ،اغلب اهالی علم فرهنگ و اندیشه را ناراحت و متاثر کرد و این در موقعیتی که برخی معیارها نفوذ و تاثیر افراد صوری و ظاهربین را می نمایاند جای تقدیر دارد.
براستی آیا تجلیل و قدردانی از یک جوان دانشمند از سوی آحاد مردم و مسئولین-از همه جناح های سیاسی و علمی- محل اشکال است؟ باید به علم و عالم در هر رشته سلام گفت و حرمت متخصصان هر رشته را پاس داشت.
