امروز، روز دختر است. در اندیشه خود، دختران کارگری را به خاطر می آورم که صبح زود برای اینکه از سرویس جا نمانند، خواب آلود از خانه بیرون می زنند و پس از ساعت‌ها کار – و اضافه کاری – شامگاهان به خانه برمی‌گردند، دختران زیادی را دیده ام که نان آور خانه هستند و با کار و تلاش سخت اما شرافتمندانه، پدر و مادر از کار افتاده و چند بچه قد و نیم قد را تامین معاش می‌کنند.
ربیعی در یک نوشته در کانال تلگرامی خود آورده است: به دخترانی فکر می‌کنم که معلولیت دارند و به سنت فرهنگی غلط یا بر اثر ناتوانی مالی در کنار امامزاده‌ها و یا در کوچه پس‌کوچه‌ها رها می‌شوند و ما امروز، در بهزیستی خانواده آنها شده‌ایم.
به میلیون‌ها دختری می‌اندیشم که با آرزوهای بزرگ در کودکی به عروسک‌های خود جان بخشی و روح بخشی می‌کنند و در میان اشکال مختلف، زندگی را ترسیم می‌کنند و در ذهن خود برای آینده، آرزوهای بزرگ می‌پرورانند.
در این میان، "آتنا" و "ستایش" که قربانی خشونت جنسی شدند و یا امثال "سهیلا جورکش" و "سپیده" و بسیار دخترانی که قربانی اسیدپاشی شدند، "لیلا" و "سارا" که آسیب‌پذیر مادرانی بیمار شدند، "فرزانه" دختری که در خانواده ناهنجار باید از خود مراقبت کند، "دختران شین آباد" و دختران دیگری را نیز به یاد می‌آورم که به دلیل تبعیض و فقر قربانی می‌شوند.
نجوای دختری در یکی از مراکز آسیب‌های اجتماعی‌مان، در ذهنم تداعی می‌شود که می‌گفت: "دختر، در این جامعه، امنیت می‌خواهد، آرامش و اعتماد می‌خواهد." امنیتی که گاها، جامعه از او سلب می‌کند، آرامشی که از او می‌ربایند و اعتمادی که نوعی از رفتارها در جامعه، آن را به یغما می‌برد.
امروز، روز دختر است، روز همه دختران. بیایید به دختران نه با نگاه جنسیتی به عنوان نیمی از جامعه، بلکه به عنوان جامعه آفرینان نگاه کنیم. زمینه امنیت و آسایش شان را بیش از گذشته فراهم کنیم و هراس آینده را از آنها بزداییم. با دختران‌مان مهربان تر باشیم. به بهانه این روز، مسئولیت‌هایمان در قبال دختران این سرزمین را مروری دقیق تر کنیم.
چه سنت نیکویی است که روزهایمان را با یاد اسوه‌های اخلاقی، فرهنگی و دینی‌مان نام گذاری می‌کنیم. میلاد حضرت معصومه (س) که به همان سنت نیکو، روز دختر نامیده شده را به همه دختران عزیز ایرانی، تبریک می‌گویم. زندگی‌تان همراه با آرامش. برایتان از خداوند مهربان، دل شاد و زندگی سرشار از خوشبختی آرزو می‌کنم.
