کفتارهای خالدار در زیستگاه‌های متنوعی از جمله مناطق نیمه‌بیابانی، ساوانا، بیشه‌ها و درخت‌زارها و حتی مناطق کوهستانی زندگی می‌کنند و در کوه‌های کنیا و اتیوپی تا ارتفاع ۴٬۱۰۰ متری هم دیده شده‌اند. اما در مناطق بیابانی بد آب وهوا و جنگل‌های بارانی حضور ندارند یا به ندرت دیده می‌شوند.
در بسیاری از نقاط هم زیستگاهشان کاملاً نزدیک به سکونت‌گاه‌های انسانی است. آنها با این که معمولاً مردارخوار به حساب می‌آیند اما شکارچیان توانا و انعطاف‌پذیری هستند که گاه به حیوانات اهلی از جمله گاو، گوسفند و بز هم حمله‌ور می‌شوند.
جمعیت کفتارهای خالدار حدود ۲۷ تا ۴۷ هزار قلاده برآورد می‌شود. بیشترین جمعیت در زیست‌بوم سرنگتی حضور دارد که شامل ۷٬۲۰۰ تا ۷٬۷۰۰ قلاده در بخش تانزانیائی و ۵۰۰ تا ۱٬۰۰۰ در بخش کنیائی می‌شود. در پارک ملی کروگر آفریقای جنوبی هم جمعیت آنها ۱٬۳۰۰ تا ۳٬۹۰۰ قلاده برآورد شده‌است.
در بیشتر مناطق جنوب آفریقا جمعیت پایایی دارند اما در بیشتر نقاط غرب و شرق آفریقا، حتی در مناطق حفاظت‌شده، جمعیت آنها در حال کاهش است که بیشتر به دلیل گرفتار شدن‌های اتفاقی در تله‌ها و مسمومیت با گوشت‌های آلوده از سوی انسان‌ها است.
کفتار خالدار برخلاف بیشتر گوشت‌خواران دیگر ترجیح خاصی در انتخاب شکار ندارد. بیشترین شکار کفتارهای خالدار در سرنگتی و انگورونگورو، کَل یالدار و پس از آن گورخر و غزال تامسون است. گاومیش با توجه به تفاوت در زیستگاه کمتر مورد حمله کفتار قرار می‌گیرد اما شکار گاومیش‌های بالغ به صورت اتفاقی دیده شده‌است.
کفتارهای خالدار بالغ همچنین از ماهی، لاک‌پشت، انسان، کرگدن سیاه، بچهٔ اسب آبی، بچه فیل آفریقایی، مار بوآ و گونه‌های مختلف سم‌داران هم تغذیه می‌کنند.
