کارشناسان آن مقطع سازمان برنامه‌وبودجه صحبت کردم. ماجرا از اين قرار بوده که شاه دوست داشت مثل سياست‌هاي دولت احمدي‌نژاد، دلارهاي حاصل از گران‌شدن نفت را بي‌برنامه به واردات کالاهاي مصرفي اختصاص دهد و سازمان برنامه مخالف بود.
مرتضی الویری؛ عضو شورای شهر تهران در روزنامه شرق نوشت: اوج تقابل شاه با کارشناسان کشور در سال ٥٢ قابل مشاهده است.
نگارنده با کارشناسان آن مقطع سازمان برنامه‌وبودجه صحبت کردم. ماجرا از اين قرار بوده که شاه دوست داشت مثل سياست‌هاي دولت احمدي‌نژاد، دلارهاي حاصل از گران‌شدن نفت را بي‌برنامه به واردات کالاهاي مصرفي اختصاص دهد و سازمان برنامه مخالف بود. البته آن‌موقع زور شاه نرسيد که سازمان را منحل کند، اما صراحتا مي‌گفت تعدادي کمونيست را در آنجا جمع کرده‌ايد تا چوب لاي چرخ مملکت بگذاريد!
به‌هرحال از سال ٣٨ تا ٥٦، پنج برنامه توسعه اجرا و ٨٧ ميليارد دلار هزينه شد. نرخ بي‌کاري يک‌رقمي و نرخ رشد اقتصادي هم دورقمي بود. اينکه توزيع درآمدها متوازن بود يا نه، سرفصل ديگري است، اما آن‌چه مدنظر نگارنده است، اين است که شخص شاه عمدتا مخالف برنامه‌ريزي بود و مي‌خواست قلدرمآبانه ديدگاه‌هاي خود را تحميل کند.
