هرکه آمد نانش دهید و از ایمانش نپرسید

 محمدرضا طالقانی از آن دسته قهرمان‌های کشتی است که نامش با عقاید مذهبی و دینی عجین شده. او در تمام سال‌هایی که روی تشک کشتی می‌رفت ٨مدال بین‌المللی به دست آورد و سال‌های طولانی از قهرمانان این رشته مردمی بود، اما آن چه بیشتر از هر چیزی باعث ماندگاری او شده کسب عنوان پهلوان پایتخت طی سال‌های متوالی است.

به گزارش شهروند، طالقانی، اما از آن دسته ورزشکارانی است که همیشه عقاید مذهبی و دینی خود را بر هر چیزی مقدم می‌داند. غیر ممکن بود در صورت تقارن مسابقات با ماه مبارک رمضان، او با دهان روزه روی تشک نرود، چون اعتقاد داشت حالت روحانی روزه گرفتن بر هر چیزی مقدم می‌شود و حتی قوای جسمانی‌اش را هم افزایش می‌دهد. به سراغ رئیس سابق فدراسیون کشتی رفتیم تا با او از خاطرات ورزشی‌اش در ماه رمضان گفتگو کنیم.

بهترین خاطره در ماه رمضان
وقتی از طالقانی می‌پرسیم بهترین خاطره‌ای که از ماه رمضان دارد، چیست می‌گوید: «من به خاطر این‌که در خانواده‌ای سنتی و مذهبی متولد شدم، از دوران کودکی به انجام فرایض دینی مثل نماز خواندن و روزه گرفتن علاقه‌مند شدم. آن‌قدر به روزه و ماه رمضان علاقه داشتم که حتی قبل از رسیدن به سن تکلیف، روزه می‌گرفتم. یادم می‌آید آن روز‌ها برای این‌که خیلی اذیت نشوم مرحوم مادر بزرگم برایم شیر می‌آورد و می‌گفت: شیر خوردن روزه را باطل نمی‌کند و من هم حرف او را باور می‌کردم. روزه گرفتن از همان دوران کودکی برای من شیرین و آرامش‌بخش بود، چون حالتی روحانی در من ایجاد می‌کرد. بهترین خاطره دوران ورزشی‌ام هم به ماه رمضان برمی‌گردد. نخستین‌بار که در مسابقات انتخابی تیم‌ملی کشتی آزاد شرکت کردم ماه رمضان بود. در روز آخر مسابقات انتخابی من با دهان روزه ٤ کشتی گرفتم و در همه آن‌ها برنده شدم. در نهایت هم توانستم به تیم‌ملی راه پیدا کنم و در مسابقات جهانی لوزان سوییس برای کشورم افتخار بیافرینم.»

حالت روحانی در ماه مبارک دارم
قهرمان سابق تیم‌ملی کشتی ایران معتقد است روزه گرفتن نه‌تن‌ها انرژی او را کاهش نمی‌دهد بلکه روحیه‌اش را نیز بالاتر می‌برد: «شاید خیلی‌ها باور نکنند، اما واقعیت این است که من وقتی روزه می‌گرفتم و مسابقه می‌دادم اصلا احساس ضعف نمی‌کردم. چون تغذیه خوبی در افطار و سحری داشتم هیچ مشکلی برایم پیش نمی‌آمد، اما مهمتر از همه این‌ها حالت روحانی روزه گرفتن بود که بر همه چیز غلبه می‌کرد. من در تمام سال‌هایی که در ورزش قهرمانی حضور داشتم روزه هم می‌گرفتم و به خاطر آن حالت روحانی که پیدا می‌کردم حتی انرژی جسمانی‌ام هم بیشتر می‌شد. البته طبیعی است که گرسنگی و تشنگی روی انرژی فرد تأثیر می‌گذارد، اما حالت معنوی روزه گرفتن به گونه‌ای است که اگر شما اعتقادات مذهبی حقیقی داشته باشید توان و قدرت بیشتری به دست می‌آورید. من کمتر از ١٥سالم بود که روزه گرفتن را آغاز کردم و به همین دلیل این کار با روح و جان من آمیخته شده و حالتی روحانی برایم ایجاد می‌کند. وقتی توانستم با دهان روزه در مسابقات انتخابی تیم‌ملی انتخاب شوم فهمیدم با گرسنگی هم می‌توان مسابقه داد به شرطی که اعتقادات قوی و واقعی باشند.»

خودم را برتر از دیگران نمی‌دانستم
رئیس سابق فدراسیون کشتی از ماه رمضان‌هایی می‌گوید که با دوبنده تیم‌ملی کشتی در مسابقات بین‌المللی شرکت می‌کرد و با رقیبانی مسابقه می‌داد که مثل او گرسنه و تشنه نبودند: «باور نمی‌کنید، اما در چنین مسابقاتی اصلا یادم نمی‌آمد که روزه هستم و تشنه و گرسنه دارم کشتی می‌گیرم. اتفاقا روحیه‌ام تقویت می‌شد، چون روزه گرفتن همیشه انرژی من را افزایش می‌داد. همه اطرافیان و هم‌تیمی‌هایم می‌دانستند انجام فرایض مذهبی مثل روزه و نماز چقدر برای من اهمیت دارد، اما همیشه خدا را شکر می‌کنم که هرگز به خاطر اعتقادات مذهبی خودم را از دیگران برتر نمی‌دانستم و همیشه فقط دنبال این بودم که دیگران را از زمین بلند و به آن‌ها کمک کنم. فکر می‌کنم فلسفه دین هم همین‌طور است.»

هرکه آمد نانش دهید و از ایمانش نپرسید
هیأت‌های محمدرضا طالقانی در ماه رمضان از معروف‌ترین هیأت‌های تهران هستند. او که همیشه دست به خیر دارد و از این نظر بین اهالی ورزش مشهور است، در هیأت‌هایش همواره پذیرای افراد نیازمند است: «خدا را شکر می‌کنم که این لیاقت را به من داده تا میزبان بنده‌هایش باشم. من سر در خانه‌ام نوشته‌ام «هرکه آمد نانش دهید و از ایمانش نپرسید.» به همین دلیل است که در سفره‌های افطاری میزبان همه اقشار هستم و تا جایی که بتوانم گره از کار مردم باز می‌کنم. البته معیشت مردم آن‌قدر سخت شده که دیگر از من و امثال من کاری برنمی‌آید. شاید باورتان نشود، اما هر روز تعداد زیادی پیامک دارم که به من شماره کارت داده‌اند تا برای حل مشکلات‌شان پول واریز کنم. برای من افتخار بزرگی است که به مردم کمک کنم و در هیأت‌هایم در ماه رمضان به روی همه باز است نه این‌که فقط آدم‌هایی با کت و شلوار‌های اتو کشیده را به هیأتم راه بدهم. برای من باعث افتخار است که افطاری‌هایم نصیب کسانی می‌شود که همه چیز را به خانه می‌برند تا خانواده‌های‌شان را هم در آن‌ها شریک کنند.»