به‌تازگی پگی ویتسون به‌عنوان رئیس سابق ایستگاه بین‌المللی فضایی از دوران خود در این ایستگاه گفته و یکی از بزرگترین مشکلات خود در این زمینه را نحوه استفاده از دستشویی در فضا اعلام کرده است.
به گزارش سیناپرس، حضور در فضا ساختار خاص خود را دارد و بسیار را به‌نوعی به خود وابسته می‌کند. یکی از کسانی که به نظر می‌رسد به‌شدت دل‌تنگ حضور در محیط خارج از زمین است، پگی ویتسون نام دارد که برای مدتی نسبتا طولانی رئیس ایستگاه بین‌المللی فضایی بوده است.
او که مدت‌زمان ۶۵۵ روز را در محیط خارج از زمین سپری کرده است، گاهی اوقات در هنگام صحبت از خانه دوم خود دل‌تنگ آن می‌شود و می‌توان این امر را از اشک‌هایی که در چشمانش حلقه می‌بندند درک کرد، ولی یک بخش از حضور در فضا وجود دارد کهِ او به‌هیچ‌عنوان دل‌تنگ آن نمی‌شود: نحوه استفاده از سرویس بهداشتی.
او دراین‌باره می‌گوید: «وقتی به‌صورت مستقیم به‌عنوان بخشی از یک کاوش باشید، به‌شدت لذت‌بخش و عالی است، ولی ایستگاه بین‌المللی فضایی هنوز در حد یک هتل نیست و بیشتر شبیه یک سفر و کمپ زدن است.» البته این سرویس‌های بهداشتی موجود در ایستگاه فضایی را نمی‌توان در مقایسه با سرویس‌هایی که در ماموریت آپولو مورداستفاده قرارگرفته‌اند، موارد بدی دانست بااین‌وجود این سرویس‌ها به‌هیچ‌وجه کیفیتی مشابه نسخه‌های زمینی را ندارند.
سرویس بهداشتی موجود در ایستگاه بین‌المللی فضایی، ۱۹ هزار دلار هزینه داشته است و توسط متخصصان روسیه ساخته‌شده است. ویتسون دراین‌باره می‌گوید: «استفاده از سرویس بداشتی برای ادرار کردن تقریبا آسان بود، ولی وقتی‌که به سراغ کار‌های دیگر می‌رفتیم، با مشکل روبرو بودیم، درست مثل این بود که مجبور باشید یک هدف بسیار کوچک را هدف‌گیری کنید.»
دستشویی‌های فضایی به نحوی هستند که پس از اتمام کار فضانورد، با کمک مکش آن را به یک کیسه وارد می‌کنند و برای دفع بسته‌بندی می‌کنند، ولی همیشه شرایط به‌خوبی پیش نمی‌رود. در این شرایط سیستم مکش این سرویس‌های بهداشتی درست کار نمی‌کنند و فضانورد مجبور می‌شود تا با پدیده شناور شدن اجسامی نامطبوع در فضای دستشویی کنار آمده و آن‌ها را به کمک دستکش جمع کند.
پس از جمع‌آوری کیسه‌های یادشده، آن‌ها به نحوی در فضا رها می‌شوند که به‌سوی زمین کشیده شوند و درنتیجه در هنگام ورود به جو زمین با حرارت ایجادشده، سوزانده شده و از بین بروند. البته درزمینهٔ ادرار باید گفت که میزان ۸۰ تا ۸۵ درصد از آن برای استفاده به‌عنوان آب آشامیدنی بازیافت می‌شود. ویتسون می‌گوید: «ما در یک سیستم حلقه‌ای بسته زندگی می‌کنیم و در این شرایط باید آب خود را از بازیافت دریافت کنیم.»
