عبدی همچنین بیان می‌کند: آهنگسازی است که ذوق خوبی دارد و اثرش را که کار شادی است، به تیم ملی تقدیم می‌کند. مردم هم اثر او را دوست دارند. هدف کار او نیز هیجان‌زایی است و در برنامه او بوده که مردم شاد شوند. اما سرود رسمی تیم ملی باید یک اثر فاخر باشد.
«ممکن است مردم با اثری که به عنوان مثال آقای تتلو خوانده، ارتباط بیشتری بگیرند. اما آیا این اثر می‌تواند سرود رسمی مجموعه مهمی مانند فدراسیون فوتبال باشد؟»
این‌ها را بهزاد عبدی مطرح می‌کند؛ این آهنگساز در کارنامه کاری خود جایزه بهترین موسیقی مسابقه ورزش و آواز را برای قطعه «پهلوان» از آکادمی ملی المپیک دارد و سرود تیم ملی فوتبال ایران را در جام‌جهانی ۲۰۰۶ به خوانندگی امیر تاجیک و شعری از محمدعلی معلم دامغانی ساخته است.
او در گفت‌وگویی با ایسنا درباره سرود رسمی تیم ملی فوتبال ایران در جام‌جهانی ۲۰۱۸ روسیه (قطعه «۱۱ ستاره» به آهنگسازی بابک زرین و صدای سالار عقیلی)، تاکید می‌کند: این سرود رسمی است و باید خصوصیات رسمی بودن را داشته باشد.
این آهنگساز ادامه می‌دهد: من این کار را به عنوان یک اثر هنری قابل قبول می‌دانم. زمانی سرودی رسمی است که نمی‌توانیم آن را در مجالس پخش کنیم و مردم لذت ببرند، این سرودها دلیلی ندارد که حتما هیجان ایجاد کنند. مرغ سحر به نظر شما کار باهیجانی است؟ نه نیست! اما وقتی آن را میخوانند، مردم می‌ایستند. برای من این سرود هیجان دارد. این موضوع شخصی است، ممکن است عده‌ای به هیجان بیایند و عده‌ای نه!
او در پاسخ به پرسشی که به مقایسه این اثر با آنچه در جهان رخ می‌دهد و سرودهای رسمی جام‌جهانی که خواننده‌های پاپ شناخته‌شده در جهان، آنها راخوانده‌اند، اظهار می‌کند: ما که نمی‌توانیم بگوییم این سرود اصلا هیجان ندارد، این افراد ژانر و سبک خودشان را دارند اما ما نمی‌توانیم در آن وادی کار کنیم، آنها در این زمینه خیلی بهتر از ما کار کرده‌اند. ما باید کار خودمان را انجام بدهیم.
عبدی همچنین بیان می‌کند: آهنگسازی است که ذوق خوبی دارد و اثرش را که کار شادی است، به تیم ملی تقدیم می‌کند. مردم هم اثر او را دوست دارند. هدف کار او نیز هیجان‌زایی است و در برنامه او بوده که مردم شاد شوند. اما سرود رسمی تیم ملی باید یک اثر فاخر باشد.
این آهنگساز با این حال تایید می‌کند: این حرف قابل قبول است که یک سرود رسمی داشته باشیم و در کنار آن ترانه‌هایی داشته باشیم که شور و هیجان داشته باشند. می‌شود این موضوع را به فدراسیون پیشنهاد داد.
او این سرود را مانند «لباس رسمی» فدراسیون فوتبال می‌داند و می‌گوید: این کار از نظر هنری هیچ اشکالی ندارد؛ اینکه به درد جام‌جهانی می‌خورد یا نه، بحث افرادی است که روانشناسی هنری می‌دانند.
این آهنگساز اظهار می‌کند: به این می‌ماند که در یک مجلس رسمی، تی‌شرت بپوشی چون مردم تو را اینگونه بیشتر دوست دارند. سرود رسمی، لباس (رسمی) یک مجموعه است و باید فاخر باشد. با لباس رسمی نمی‌شود فوتبال بازی کرد اما در مراسم (رسمی) فوتبال می‌شود شرکت کرد.
عبدی با بیان اینکه «ممکن است جامعه این سرود را طرد کند اما نمی‌توانیم بگوییم بد است»، می‌گوید: ممکن است برخی بگویند این سرود به درد فوتبال نمی‌خورد، اما این اثر کار خودش را می‌کند. اینکه مردم با آن بلند شوند و تلویزیون را بغل کنند، در هر کار رسمی‌ای رخ نمی‌دهد.
او همچنین درباره اینکه گفته می‌شود این اثر همانند آثار پیشین سالار عقیلی است و به قطعه‌هایی مانند «معمای شاه» شبیه است، اظهار می‌کند: اثر باید مجرد بررسی شود. در نظر داشته باشیم دوستانی که سفارش دادند، با توجه به پیش‌زمینه‌ای که از آقای عقیلی و آقای زرین داشتند، این سفارش را دادند. اگر به فؤاد حجازی یا آهنگساز دیگری سفارش می‌دادند، اثر دیگری از آب درمی‌آمد و امضای او را داشت.
این آهنگساز ادامه می‌دهد: اگر این امضا مورد پسند عده‌ای نیست یا تکراری است، مشکل آهنگساز نیست.
عبدی تاکید می‌کند: ما باید نگاهمان را از نگاه سلیقه‌ای بیرون بیاوریم و بپذیریم سرود رسمی، رسمی بودن خودش را دارد. گاهی اثری هارمونی یا شعر غلط و بدی دارد، آن‌وقت می‌توانیم بگوییم این اثر را نمی‌پسندیم، اما عده‌ای که شناخت کافی از موسیقی ندارند، می‌گویند کار مزخرف است.
