تیم ملی ایران در جام جهانی مالکیت کمتری داشت، اما علی رغم این موضوع در برخی سنجه‌ها تنه به تنه قدرت‌های جهان می‌زد.
به گزارش ورزش سه، در شرایطی که حدود ۳ ماه از پایان جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه می‌گذرد، اعضای اصلی کمیته برگزاری مسابقات و همچنین مسئولان فیفا گزارشی تفصیلی از عملکرد تیم‌ها در جام جهانی منتشر کرده اند.
این گزارش که مقایسه‌ای آماری بین تیم‌ها است، نشان می‌دهد ایران در کجای جام جهانی بود و شاگردان کی روش چگونه توانستند برابر سه هم گروهی خود قرار بگیرند.
البته نقص این آمار شاید این باشد که حریفان هر تیم یکسان نبودند که این نقص امکان دارد در هر گزارشی وجود داشته باشد و نمی‌توان شرایط یکسان برای تمام تیم‌ها در یک تورنمنت به وجود آورد؛ و حالا پاسخ به سوال اصلی؛ ایران در کجای جام جهانی ۲۰۱۸ قرار می‌گیرد؟
مالکیت توپ: نصفِ اسپانیا
یکی از سنجه‌های جذاب برای بررسی عملکرد یک تیم، مالکیت توپ است. طبیعتا تیمی که بیشتر توپ را در اختیار داشته باشد، فرصت موقعیت سازی بیشتری را هم خواهد داشت و به زعم بسیاری از فوتبال دوستان، این شیوه بازی زیباتر و تماشاگرپسندتر است؛ همانطور که اسپانیا با ارائه درست چنین شیوه‌ای از سال ۲۰۰۸ موفق شد طرفداران بسیاری را در جای جای دنیا جلب کند.
ماتادور‌ها در ۴ بازی جام جهانی میانگین ۶۹ درصد مالکیت توپ را ثبت کردند که البته نتیجه‌ای جز حذف در یک چهارم نداشت. تیم‌هایی نظیر آلمان و آرژانتین هم مالکیت توپ بیش از ۶۰ درصد داشتند و نکته جالب این که عربستان سعودی نیز در هر سه بازی صاحب بیش از ۵۰ درصد توپ بود.
میانگین مالکیت توپ ایران در ۳ بازی ۳۳ درصد بود که پایین‌ترین میزان در بین ۳۲ تیم حاضر در جام جهانی ۲۰۱۸ است. البته نباید فراموش کرد که بسیاری از تیم‌های دنیا با همین شیوه به موفقیت می‌رسند و تنها شاید سبک بازی شان مورد پسند هواداران نباشد.
ارسال پاس: کم، درصد پاس صحیح: کمتر
طبیعتا تیمی که توپ را کمتر در دست داشته باشد، پاس کمتری هم ارسال می‌کند. یوز‌ها در هر بازی جام جهانی به طور میانگین ۲۴۴ پاس بین هم رد و بدل کردند و در بین ضعیف‌ترین تیم‌ها از این حیث قرار گرفتند.
نکته جالب این که میانگین جام جهانی ۲۰۱۸ عدد ۴۶۵ پاس به ازای هر بازی است و در واقع آمار تیم ایران در روسیه نصف میانگین جام جهانی بود!
همچنین ایران در میانگین پاس صحیح نیز نسبت به دیگر تیم‌های حاضر در جام جهانی ضعیف‌تر عمل کرد. ۶۴ درصد پاس‌های شاگردان کارلوس کی روش درست بودند، آن هم در شرایطی که میانگین کلی عدد ۸۲ را نشان می‌دهد.
دفاع با عرض زیاد و طول کم
آمار‌های فیفا نشان می‌دهد وقتی تیم ایران صاحب توپ نبود، بازیکنان با فاصله کمتری نسبت به هم قرار می‌گرفتند و به عبارتی سعی می‌کردند با ایجاد تراکم در زمین خودی، مانع از نفوذ حریفان شوند؛ خصوصا این که بازیکنان حریف از تکنیک خوبی بهره می‌بردند و کی روش می‌خواست در صورت فریب خوردن یک بازیکن، مهره‌های بعدی از پشت سر و کنار بتوانند جای خالی را پوشش دهند.
محدوده تحت پوشش ایران در هنگام عدم مالکیت توپ، ۵۱۰ متر مکعب بود و این عدد در هنگام مالکیت توپ به ۴۴۹ تقلیل می‌یافت.
همچنین زمانی که توپ در دست حریف بود، بیشترین فاصله طولی بین آخرین مدافع و مهاجم نوک ایران عدد ۲۹ متر را نشان می‌دهد. در هنگام مالکیت توپ این آمار بیشتر می‌شود چرا که سردار آزمون به عنوان مهاجم نوک در زمین حریف پیش روی می‌کرد، هر چند که این افزایش تنها ۸ متر است.
اما با بررسی فاصله عرضی در هنگام مالکیت توپ و عدم مالکیت توپ می‌توان به نتایج جالبی رسید. در هنگام مالکیت توپ بیشترین فاصله عرضی ۲۷ متر بود، اما وقتی حریف توپ را در اختیار داشت این عدد به ۳۲ متر می‌رسد. به عبارتی ایران زمان از دست دادن توپ از طول بازی خود می‌کاست و به عرض اضافه می‌کرد.
علیرضا بیرانوند؛ نزدیک به آمار جهانی
به طور میانگین در هر بازی، دروازه بان‌های حاضر در جام جهانی ۲۸ پاس ارسال کردند. گلر تیم هایی، چون آلمان و اسپانیا در این امر فعال‌تر بودند.
علیرضا بیرانوند که در جام جهانی عملکرد قابل قبولی داشت، در هر بازی به طور میانگین ۲۳ پاس ارسال کرد که آماری نزدیک به میانگین جام جهانی است. البته دقت پاس دروازه بان ایران ۳۹ درصد بود، اما این عدد در آمار کلی جام جهانی ۶۸ درصد می‌باشد.
قابل قبول در ورود به محوطه جریمه و یک سوم حریف
ایران اگرچه مالکیت توپ نداشت و در دقت پاس هم ضعیف عمل کرد، اما در حملات در حد و اندازه‌های خود موفق ظاهر شد.
شاگردان کارلوس کی روش میانگین ۲۳ مرتبه ورود به محوطه جریمه حریف را ثبت کردند؛ یعنی ۹ مرتبه کمتر از میانگین جام جهانی. همچنین در ورود به یک سوم دفاعی حریف نیز تیم ایران نزدیک به میانگین کلی بود؛ ۴۷ در مقابل ۵۸.
یوز‌های ایرانی؛ سریع و با استقامت
از معدود فاکتور‌هایی که در آن ایران بالاتر از میانگین جهانی است، می‌توان به معیار‌های مختلف در دوندگی اشاره کرد. شاگردان کی روش ۸ هزار و ۲۰۰ متر را با سرعت بیش از ۲۰ کیلومتر بر ساعت دویدند، آن هم در شرایطی که میانگین جام جهانی ۷ هزار و ۵۵۴ متر بود! همچنین مسافت پیموده شده توسط ایرانی‌ها با سرعت بیش از ۲۵ کیلومتر در ساعت عدد ۲۲۵۰ است، یعنی حدود ۲۰۰ متر بیشتر از میانگین جهانی.
همچنین بازیکنان تیم ملی ایران در مرکز یک سوم دفاعی خودی کنش‌های دفاعی کم سرعت بیشتری نسبت به دیگر تیم‌ها داشتند. ایران در مجموع ۳۶۵ بار در مرکز خط دفاعی فعالیت کرد که میانگین این آمار برای تیم‌های حاضر در جام جهانی ۳۳۰ می‌باشد.
دور زدن حریفان با پاس عمقی؛ نیاز به تلاش بیشتر!
تعداد دفعات از دور خارج کردن بازیکنان حریف در جریان بازی برای تیم ملی ایران با پاس‌های عمقی ۱۴۹ بار ثبت شده است، در حالی که میانگین کلی این آمار ۲۶۴ مرتبه می‌باشد.
این موضوع شاید بیشتر به خلاقیت هافبک‌ها ارتباط داشته باشد. ایران در جام جهانی اکثرا با ۲ هافبک دفاعی بازی کرد و این موضوع باعث شد تا کار برای بازیکن جلوتر از دو هافبک دفاعی سخت‌تر باشد و نتواند آن طور که باید و شاید سه مهاجم تیم ملی را تغذیه کند.
البته ایران در از دور خارج کردن مدافعان حریف با پاس عمقی، نزدیک به میانگین جهانی عمل کرد. ۲۸ در مقابل ۳۳ نشان می‌دهد شاگردان کی روش وقتی به دروازه حریف نزدیک می‌شدند می‌توانستند بهتر پاس عمقی و کلیدی بفرستند.
