مصطفی داننده در عصر ایران نوشت: شرایط کشور عادی نیست. به گفته مسؤولان در وضعیت جنگ اقتصادی قرار داریم. آمریکا کمر به تحریم ایران بسته است و تلاش می‌کند ایران را تسلیم خواست‌های خود کند. در این شرایط باید کم خورد، کم پوشید، کم مصرف کرد و القصه در بسیاری از امور زندگی صرفه جویی پیشه کرد. سعدی در گلستان آورده است:
«چو دخلت نیست خرج آهسته‌تر کن
که می‌گویند ملاحان سرودی
اگر باران به کوهستان نبارد
به سالی دجله گردد خشک رودی»
سوالی که در این میان مطرح می‌شود این است که آیا این صرفه جویی فقط مختص مردم است یا نه مسؤولان هم از آن سهم دارند؟ قطعا به جز مردم مسؤولان هم باید سبک زندگی خود را از شرایط عادی به شرایط جنگی تغییر دهند.
بگذارید مثالی برایتان بزنم. نمایندگان مجلس وقتی پای به سالن غذاخوری پارلمان می‌گذارند با چند مدل غذا روبرو میشوند. از کباب‌ها بگیرید تا خورش‌ها و البته آش، سوپ، سالاد و ... البته نمی‌خواهم مانند آقای دکتر شیبانی که در طول تمام دوران نمایندگی تنها بر نوع مخارج داخل مجلس حساس بود و این که کف آن موکت است و میوه می‌خورند یا نه سطح موضوعات را تقلیل دهم، اما به نماد‌ها ونمایه‌ها نمی‌توان بی توجه بود.
«سید‌مهدی صدرالساداتی» روحانی‌یی که به خاطر ماجرای ده ونک و دانشگاه الزهرا مدتی بازداشت بود و گویا آزاد شده است در مورد غذا خوری مجلس نوشته بود: «ـ دیروز در مجلس شورای اسلامی ناهار دعوت بودم، هنوز نماز عصر را نخوانده بودم که وارد سالن غذاخوری شدم و میز‌ها تقریباً پر بود و هنوز باورم نمی‌شود که ناهار مجلس سلف سرویس با چند نوع کباب، خورشت [خورش]، جوجه، کشک بادمجان (که ظاهراً دیر رسیده بودم و تقریباً تمام شده بود)، چند نوع سالاد، دلستر، دوغ و میوه باشد!»
در جلسات کمیسیون مجلس هم پذیرایی خوبی از نمایندگان انجام می‌شود. وقتی در صحن هستند هم مورد پذیرایی قرار می‌گیرند با شیر و کیک.
خوب، آیا وقت آن نرسیده است که نمایندگان محترم مجلس که به خوبی از شرایط کشور و وضعیت بحرانی آن آگاه هستند، دست به صرفه جویی بزنند؟ نمی‌شود یک مدل غذا بخورند یا از خانه غذا بیاورند؟ نمی‌شود در جلسات کمیسیون‌ها به خوردن چایی اکتفا کنند؟ نمی‌شود ساخت و ساز‌های مجلس را متوقف کنند؟
می‌شود، همانطور که بسیاری از مردم سبک زندگی خود را تغییر داده‌اند و مثلا مصرف گوشت و مرغ را در زندگی خود کم کرده‌اند. دیگر آجیل نمی‌خورند و یا خیلی به سراغ میوه و لبنیات نمی‌روند.
جدای این که صرفه جویی در همین چند قلم سر به عدد قابل توجهی می‌زند می‌شود و این بودجه را می‌شود صرف کار‌های دیگر کرد به لحاظ نمادین و از نگاه بیرونی آثار بهتری دارد. کما این که خود این نمایندگان وقتی در دفاتر شخصی و بعد از کار و چنانچه درآمد کاملا سالم باشد در هزینه کردن مراعات می‌کنند و بی محابا هزینه نمی‌کنند.
من اگر جای مسؤولان بودم وقتی پشت میکروفون قرار می‌گرفتم که به مردم بگویم، صرفه جویی کنید؛ ابتدا می‌گفتم ما خودمان در مجلس وعده‌های ناهار را حذف کردیم. دیگر در جلسات کمیسیون میوه و شیرینی نمی‌خوریم. سعی کردیم بودجه‌های مصرفی مجلس را صرف امور دیگر کشور کنیم.
با این تصمیم‌ها قطعا مردم هم همراه میشوند وسعی می‌کنند، کم مصرف کنند، کم بپوشند و کم بخرند. به قول معروف مردم تن به حرف رطب خورده‌ای که منع رطب می‌کند نمی‌دهند. بحث ریاضت نیست و امیدواریم کار به آنجا نکشد. اما قدری باید ملاحظه کرد. یادشان باشد این اموال به امانت نزد آنان است و وقتی از مال خود نمی‌توان به گزاف هزینه کرد در امانت تکلیف روشن‌تر است...
