فرارو- عرصه فوتبال در ایران همچنان تحت سلطه مردان است، اما زنان ایرانی هم به سختی تلاش می‌کنند در این ورزش جایگاهی بدست آورند.
به گزارش فرارو، در حالی که اخیرا توجه رسانه‌ها بر تصمیم دولت ایران به صدور مجوز ورود تماشاگران زن به ورزشگاه متمرکز بوده است، زنان ایرانی در خود زمین فوتبال هم پیروزی‌های کوچک، اما مهمی بدست آورده‌اند.
در ۱۳ نوامبر، تیم ملی فوتبال زنان ایران، با صعود از مرحله مقدماتی المپیک ۲۰۲۰ توکیو به دور بعدی رقابت‌های این المپیک راه یافت. ماه گذشته هم تیم زنان زیر ۱۹ سال در صدر گروهش در رقابت‌های قهرمانی کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) قرار گرفت.
فیفا از کتایون خسرویار، مهندس شیمی ایرانی-آمریکایی و مربی تیم ملی زیر ۱۹ سال، به خاطر «متحول کردن بازی زنان» در ایران تمجید کرد.
تیم زیر ۱۶ سال دختران ایران هم پس از پشت سر گذاشتن دور نخست مسابقات AFC در تاجیکستان، به دور دوم این مسابقات راه یافت که قرار است در مارس ۲۰۱۹ برگزار شود.
دو سال پیش به یکباره تیم زنان باشگاه ملوان در بندر انزلی تعطیل شد. اما پس از بازگشت این تیم، اکنون حس یک آغاز دوباره در بین بازیکنان آن وجود دارد. در سال ۲۰۱۶، پس از رسانه‌ای شدن اظهارات جنجالی مدیرعامل ملوان یک جنجال درگرفت. او گفته بود: «وقتی کشتی‌ای در حال غرق‌شدن است بار‌های اضافی‌اش را به دریا می‌ریزد». او ظاهرا به تیم زنان باشگاه اشاره می‌کرد. این اظهارات به طور گسترده توهین جنسیتی تلقی شد که توانایی ورزشی زنان را نادیده می‌گیرد.
اما پس از دو سال غیبت، تیم زنان ملوان با یک مالک جدید، مریم ایراندوست، بازگشت. ایراندوست خودش یک بازیکن حرفه‌ای بوده، که این تیم را قبل از انحلالش هدایت کرده بود. او سرمربی این تیم هم هست.
ایراندوست در گفتگویی با الجزیره گفته تیمش، در دو سال گذشته چیز‌های زیادی تجربه کرده است. او بازی نکردن تیمش را به یک زندانی که دور تا دورش دیوار‌های بتنی است، تشبیه کرده است. اخیرا ایراندوست به الجزیره اجازه داده که از نزدیک به تیمش نگاهی بیندازد. در حال حاضر تیم ایراندوست ۲۵ عضو دارد که برخی از آن‌ها در عین تحصیل، هر روز تمرین می‌کنند.
ایراندوست گفته زنان به اندازه مردان به بازی متعهد هستند. او امیدوار است که انرژی تمیش را به مدال‌های قهرمانی تبدیل کند. ایراندوست گفت: «فکر می‌کنم فوتبال بازی کردن به عنوان یک زن در ایران، قطعا یک دیوانگی است و ما هم همگی یک مشت دیوانه‌هایی هستیم که از پناهگاه بیرون آمده‌ایم».
