ما ملتی شده ایم که خوشی‌های فوتبال را در گذشته‌های دور جستجو می‌کنیم؛ وقتی هم درباره امروز بحث می‌کنیم باز به دیروز می‌رسیم. این میزان حسرت خواری فقط متعلق به ماست...
به گزارش خبرورزشی، ۱۲ سال قبل بود. سرافکنده و مغموم از یک جام ملت‌های تکراری دیگر به ایران برگشته بودیم. سرمربی تیم ملی، امیر قلعه نویی بود که دربرنامه‌ای مناظره گونه، برابر امیر حاج رضایی، پاسخ سوالات را به سختی و با اکراه می‌داد.
تلخی و رودرویی عصبی کننده آن برنامه پس از این همه سال هنوز قلعه نویی را رها نکرده و او همچنان به همان شکست تیم ملی در ضربات پنالتی و حضورش در آن برنامه پر سوال و پر چالش فکر می‌کند...
نمی‌دانیم این ویژگی ما ایرانی هاست یا نه، اما هر چه هست ما عوض نمی‌شویم. یعنی در بر همان پاشنه برای ایرانی جماعت می‌چرخد و هیچ لزومی بر تغییر و تحول نمی‌بینیم. دوباره یک شکست دیگر در جام ملت‌های آسیا را تجربه کردیم و باز در همان مسیر غلط گذشته قدم می‌زنیم.
همه جای دنیا، باخت‌ها طعمی گس دارند، اما این جا هر شکست لعنتی و مصیبت باری زیر زبان مزه می‌کند! دوباره به فاصله کوتاهی بعد از آخربن شکست تیم ملی، همه به جان هم افتاده اند.
ما سال هاست این گونه ایم. برای این که مدتی در فوتبال این مردم را سرگرم کنیم به جان هم می‌افتیم و شیره جان را نوش جان می‌کنیم. به مرگ همدیگر راضی می‌شویم و از کوبیدن و دو شقه کردن طرف مقابل لذت می‌بریم. یک جور بیماری عجیب است؛ اگر دوست دارید به آن لقب سادیسم بدهید!
آنچه در این میان گم شده، اما بحث‌های اصولی و منطقی است؛ این که چرا ۴۳ سال در جام ملت‌های آسیا قهرمان نمی‌شویم. چرا با مربیان ایرانی و خارجی توفیقی در این رقابت‌ها به دست نمی‌آوریم. چرا همه خاطرات خوب فوتبال ایران را در گذشته‌ها دفن کرده ایم و هر بار بعد از هر شکستی، همین حرف‌های تکراری را می‌زنیم.
ما ملتی شده ایم که خوشی‌های فوتبال را در گذشته‌های دور جستجو می‌کنیم؛ وقتی هم درباره امروز بحث می‌کنیم باز به دیروز می‌رسیم. این میزان حسرت خواری فقط متعلق به ماست...
باید شیوه کار را عوض کنیم. ما دیروز با قلعه نویی، دایی، قطبی، کی روش و ده‌ها مربی دیگر در جام ملت‌های آسیا شکست خورده ایم. با این وضعیت شک نکنید با مورینیو و گواردیولا هم شکست خواهیم خورد.
این فضای عصبی جای بحث و مناقشه نیست. باید کمی آرام‌تر شویم و مسیر این فوتبال را به جای چالش هایس بی مایه امروز تشخیص بدهیم. ما هنوز پس از ۴۳ سال قهرمان نشدن در جام ملت‌ها نمی‌دانیم در این فوتبال چه می‌خواهیم. این خود به تنهایی، مصیبت کمی نیست!
