پایشگاه میتواند منتقل شود. دفن پسماند و بهشت زهرا میتواند منتقل شود. ما نیم قرن است این مصیبت‌ها را تحمل می‌کنیم، حالا ۱۰ سال این آلودگی‌ها به جای دیگری برود. وقتی حاضر نیستند هویت ما را به زبان بیاورند، چه دلیلی دارد این همه تحمل کنیم؟ هیچ عوارضی پیدا نمی‌شود. هیچ مسئولیت اجتماعی از سوی کسانی که این آلودگی‌ها را به شهر ری تحمیل می‌کنند، وجود ندارد که مردم دلخوش باشند اگر پسماند و زباله می‌آید و آلایندگی نفت دارد، فلان خدمت هم از سوی پالایشگاه انجام می‌شود. در شرایط فعلی غیر از آلودگی آب و خاک و هوا، هیچ خدمتی از سوی آلوده کنندگان ری به مردم داده نمی‌شود.
تهران تمام آلودگی‌های خود را در جنوب این کلانشهر دفن می‌کند، آلاینده‌هایی مانند زباله، مشتقات نفت و نشت گازوئیل و بنزین در خاک و آب. شهر ری، باقرشهر، کهریزک و روستا‌های اطراف آن به شدت آلوده شده‌اند. یک عضو شورای شهر تهران می‌گوید این وضعیت اصلاح‌شدنی نیست مگر اینکه شهرداری و مدیریت شهری ری از شهرداری تهران جدا شود و آنها تصمیم بگیرند برای همیشه از شر این آلاینده‌ها خلاص شوند.
به گزارش خبرآنلاین، اخبار مربوط به نشت نفت در زمین‌های کشاورزی جنوب تهران، بوی نامطبوع دفن زباله‌ها در آرادکوه و آلودگی هوای شهر ری، همیشه در رسانه‌ها تکرار می‌شود، ولی این که از چاه‌های آب شرب جنوب تهران، نفت دربیاید، تاکنون سابقه نداشته است. آلودگی گسترده در شهرستان ری، موضوع گفتگوی ما با حسن خلیل آبادی، عضو شورای شهر تهران است. خلیل آبادی می‌گوید تا زمانی که شهرداری ری از شهرداری تهران جدا نشده است، مشکلات مربوط به محیط زیست آن منطقه همچنان وجود خواهد داشت. او به صورت آشکاری از طرفداران انتزاع ری از تهران است، انتزاعی که در سال‌های گذشته همیشه دستمایه اختلافات سیاسی بود و همچنان جداسازی شهرداری ری از شهرداری تهران بلاتکلیف مانده است. در ادامه گفتگوی ما با این عضو شورای شهر تهران را می‌خوانید:
چاه‌های آب شرب جنوب تهران به خاطر نشت مواد نفتی از پالایشگاه، آلوده شده است. اثرات اجتماعی این آلاینده‌ها چیست؟
آن منطقه پر از تاسیسات نفتی است، در باقرآباد، بخش مرکزی شهرری و کهریز هم لوله‌های حجیم انتقال مواد نفتی عبور می‌کند و هم تانکر‌های نگهداری نفت و گازوئیل و بنزین در آنجا نگهداری می‌شود. این‌ها رسوباتی دارد که حتی باعث شد یکی از روستا‌های مجاور پالایشگاه تهران آلوده و تخلیه شود. یک روستای قدیمی به نام اسماعیل آباد بود که املاکشان را از کشاورزان خریدند و تخلیه شد. روستا‌های دیگری که در حاشیه پالایشگاه هستند هم در معرض خطر تخلیه قرار دارند.
فرماندار ری اعلام کرده پالایشگاه، ۷ حلقه چاه آب شرب را آلوده کرده است و حتی ساکنان این منطقه با کاهش آب مواجهند. آیا برای این وضعیت، فکری شده است؟
بله، آب شرب را دقیقا نمی‌دانم. البته آب‌های کشاورزی آلوده است. رسوبات پالایشگاه، آب‌های سطحی و زیرسطحی منطقه را آلوده می‌کند. ما مکررا گفته ایم. این لوله‌ها و تاسیسات متعلق به ۴۰ تا ۵۰ سال پیش است. تجهیزاتی که مستهلک شده اند و این‌ها باعث مشکلات برای مردم شده است.
چه مشکلاتی برای سلامت مردم به وجود آمده؟
افزایش بیماری‌های گوارشی، پوستی در آن مناطق زیاد است و آمارگیری درستی نشده است، ولی به نظر می‌رسد بیماری‌های پوست و گوارش را افزایش و تحت تاثیر قرار داده است. بازدید میدانی از آنجا داشتم. در جداره‌های انهار کشاورزی و جوی ها، رسوب چربی نفت و مشتقات آن قابل مشاهده است.
در این شرایط شورای شهر چه اقدامی می‌کند؟
متاسفانه هیچ، یکی از دلایلی که می‌گوییم شهر ری را از تهران جدا کنیم، این است که بتوانیم آلودگی‌ها را از شهر ری جدا کنیم.
اگر شهر ری جدا بشود چه اتفاقی می‌افتد؟
خودشان برای خودشان تصمیم می‌گیرند. دیگران دیگر تصمیم نمی‌گیرند آنها را آلوده کنند.
یعنی می‌توانند تصمیم بگیرند پالایشگاه نفت منتقل شود؟
بله، می‌توانند تصمیم بگیرد. چرا نتوانند؟ پایشگاه میتواند منتقل شود. دفن پسماند و بهشت زهرا میتواند منتقل شود. ما نیم قرن است این مصیبت‌ها را تحمل می‌کنیم، حالا ۱۰ سال این آلودگی‌ها به جای دیگری برود. وقتی حاضر نیستند هویت ما را به زبان بیاورند، چه دلیلی دارد این همه تحمل کنیم؟ هیچ عوارضی پیدا نمی‌شود. هیچ مسئولیت اجتماعی از سوی کسانی که این آلودگی‌ها را به شهر ری تحمیل می‌کنند، وجود ندارد که مردم دلخوش باشند اگر پسماند و زباله می‌آید و آلایندگی نفت دارد، فلان خدمت هم از سوی پالایشگاه انجام می‌شود. در شرایط فعلی غیر از آلودگی آب و خاک و هوا، هیچ خدمتی از سوی آلوده کنندگان ری به مردم داده نمی‌شود.
