دهه‌های طولانی، ایمونولوژیست‌ها در تلاش بودند که بدون استفاده طولانی مدت از دارو‌های جلوگیری کننده از رد پیوند که باعث سرکوب سیستم ایمنی می‌شوند، مانع حمله آن به سلول‌ها و بافت پیوندی شوند.
به گزارش فرارو به نقل از
مدیکال پرس، تحقیقات اخیر که در دانشکده پزشکی دانشگاه مینه‌سوتا انجام گرفته، این امر را محقق کرده است. نتیجه این پژوهش که در ژورنال معتبر Nature به چاپ رسیده است، خبر از پیوند موفقیت آمیز جزایر لانگرهانس بافت پانکراس در بیماران مبتلا به دیابت تیپ یک می‌دهد.
این پیوند که در پریمات‌های غیرانسان انجام شده، تنها ۲۱ روز پس از دریافت عضو پیوندی دارو‌های ضد رد پیوند دریافت گردیده و با عملکرد و بقای مناسب ارگان پیوندی مواجه گردیده است. این آزمایش محققین را در یک قدمی انجام این پروژه در فاز کلینیکال و بر روی انسان قرار داده است.
برای بسیاری از بیماران که در مراحل آخر نقص عملکردی یک ارگان مواجه هستند، پیوند آخرین و تنها راه درمانی محسوب می‌شود. برای جلوگیری از رد پیوند، گیرنده‌های پیوند دارو‌های سرکوب کننده سیستم ایمنی را به مدت‌های طولانی مصرف میکنند تا عضو پیوندی بعنوان عامل بیگانه شناخته نشود و از حمله به آن جلوگیری شود.
دارو‌های سرکوب کننده ایمنی در مدت کوتاه اثر مفیدبخشی در بقای عضو پیوندی ایفا میکنند، اما سرکوب سیستم ایمنی در مدت‌های طولانی یعنی فقدان ارتش یک کشور، به همین دلیل بسیاری از بیماران دریافت کننده عضو پیوندی پس از استفاده طولانی مدت این دارو‌ها با بسیاری از عفونت‌های کشنده و حتی بسیاری از سرطان‌ها روبه‌رو می‌شوند. علاوه‌براین بسیاری از عوارض غیر ایمونولوژیکی سرکوب سیستم ایمنی مثل افزایش فشارخون، سمیت کلیه‌ها، اسهال و دیابت پیوند را با مشکلات زیادی روبه‌رو می‌کند.
به همین دلیل استفاده از دارو‌های جلوگیری کننده از رد پیوند در مدت‌های طولانی با عدم کارایی و درنهایت از دست رفتن عضو پیوندی مواجه می‌شود.
در این پژوهش گلبول‌های سفید اصلاح شده‌ی فرد دهنده را یک هفته قبل از انجام پیوند و یک روز پس از انجام عمل پیوند را به فرد گیرنده تزریق میکنند. با این روش ارگان پیوندی مورد حمله سلول‌ها و سیستم ایمنی فرد گیرنده قرار نمی‌گیرد و یا بعبارتی، خودی تلقی می‌شود.
در این مطالعه، بدون استفاده طولانی مدت از دارو‌های جلوگیری کننده از رد پیوند، جزایر لانگرهانس بافت پانکراس، که در بیماری دیابت تیپ یک دچار نقص عملکرد می‌شوند، کارایی مناسب خود را پیدا کرده و امید‌ها را در درمان دیابت تیپ یک نیز زنده میکنند.
دکتر برنارد هِرینگ نویسنده ارشد و محقق این پروژه اظهار داشت: " پژوهش تیم ما یکی از بی‌خطرترین و قابل اعتمادترین پروژه‌های انجام شده با هدف القای تحمل نسبت به بافت پیوندی در میمون‌ها است و دریچه‌ای نو در حوزه ایمونولوژی پیوند خواهد گشود. "
