بیست و دومین مراسم یادبود سیروس قایقران، کاپیتان اسبق تیم ملی فوتبال ایران و باشگاه ملوان بندر انزلی به دلیل جلوگیری از شیوع ویروس کرونا لغو شد.
بیست و دومین مراسم یادبود شادروان سیروس قایقران، کاپیتان اسبق تیم ملی فوتبال ایران و باشگاه ملوان بندر انزلی به دلیل جلوگیری از شیوع ویروس کرونا لغو شد.
قایقران با ثبت ۴۳ بازی ملی و به ثمر رساندن ۶ گل و همچنین حضور هشت ساله خود در ترکیب ملوانان از اساطیر فوتبال ایران به شمار می‌رود.
زندگی، ۳۷ ساله سیروس قایقران در هجدهم فروردین سال ۱۳۷۷ در جاده رشت به تهران و به دلیل سانحه جاده‌ای به طور دلخراشی پایان یافت.
راستین قایقران، فرزند خردسال او هم در این تصادف جان خود را از دست داده بود.
با توجه به شیوع ویروس کرونا و عدم برگزاری مراسم زنده یاد قایقران، با تصمیم خانواده و دوست داران بازیکن سابق تیم ملی، مقرر شد تمامی هزینه‌ها صرف امور خیرخواهانه شود.
سیروس قایقران در میان ستاره‌های تیم طلایی ۱۹۹۰، یک نگین درخشنده بود، یک هافبک کلاسیک همه‌کاره که همانقدر که در امور دفاعی هوشیار بود در فاز هجومی نیز زیرک و زبده ظهور می‌کرد.
هافبکی با شوت‌های سرکش، بازی‌ساز و قلدر که در روز‌های آخر فوتبالش در تیم کشاورز تهران در پست دفاع آخر نیز بازی می‌کرد.
مصداق بارز این صفات در او عملکرد مانا قایقران در مصاف تیم ملی با کره جنوبی رقم خورد، در آوردگاه نیمه نهایی مسابقات آسیایی ۱۹۹۰ پکن که سیروس بازی کم نقص خود را با یک ضربه نهایی و غرورانگیز تکمیل کرد تا تیم ملی ایران را روانه فینال بازی‌ها کند و در ادامه بعه همراه تیم ملی طعم شیرین قهرمانی را با به زانو درآوردن کره شمالی بچشد.
بازیکنی که وقتی با ملوان و کشاورز در ورزشگاه آزادی در میان خیل عظیم هواداران سرخابی به میدان می‌رفت، همه احترامش را به عنوان کاپیتان تیم ملی حفظ می‌کردند و کسی به خود جرات توهین به او را نمی‌داد.
او بیشتر همبازیانش در تیم پکن و با هدایت مرحوم دهداری، در سال‌های ۷۴ و ۷۵ مجبور به آویختن کفش‌ها شدند و از خوان گسترده فوتبالی که دستخوش امتیازات و مزایای چشمگیری بود محروم ماندند.
نام قایقران، اما به جای ثبت در اسناد دارایی‌های پر زرق و برق، در قلوب عاشقان فوتبال در جای جای ایران حک شده است و حتی نسلی که بازی‌های کاپیتان قایقران را به چشم ندیدند از او به عنوان یک اسطوره یاد می‌کنند.
