فرارو- مسافرت در زمان و بازگشت به صد میلیون سال قبل می‌تواند ما را در جهانی قرار دهد که در تسخیر دایناسور‌ها باشد. چنین جهانی سرشار از خطر برای هر موجودی است، اما یک دیرینه شناس می‌گوید که منطقه‌ای در آفریقا وجود دارد که احتمالاً بیشترین تعداد دایناسور‌های شکارچی را در خود جای داده بود.
به گزارش فرارو به نقل از وبسایت CNET، اگر روزی بتوانیم از ماشین زمان استفاده کنیم و بخواهیم به صد میلیون سال قبل و به زمان دایناسور‌ها سفر کنیم، دیرینه شناسان پیشنهاد می‌کنند که هرگز ماشین زمان را به مقصد مراکش در آفریقا تنظیم نکنیم. یک تیم بین المللی از دانشمندان دیرینه شناس به سرپرستی «نزار ابراهیم» از دانشگاه دیترویت و همچنین دانشگاه پورتسموث انگلستان، کاوش‌های گسترده‌ای در خصوص زمین شناسی و جانورشناسی در منطقه «کم کم» در جنوب شرقی مراکش ترتیب دادند که نتایج آن بسیار جالب توجه بود.
نزار ابراهیم سرپرست این گروه، روز جمعه (۲۵ آوریل) طی گفتگوی مطبوعاتی که در مرکز انتشارات دانشگاه پورتسموث برگزار شد، گفت: «بررسی‌های ما نشان می‌دهد که این مکان احتمالاً خطرناکترین نقطه در تمام تاریخ سیاره زمین باشد. مکانی که موجودات مختلف دوام زیادی در آن نداشتند چرا که برخی از بزرگترین دایناسور‌های درنده و شکارچی که تاکنون شناخته شده اند، به طور همزمان در این مکان حضور داشتند و برای به دست آوردن غذا با یک دیگر در رقابت بودند». پژوهشگران این گروه طی این هفته نتایج یافته‌های خود در مورد منطقه «کم کم» را در نشریه ZooKeys منتشر کردند. دانشگاه پورتسموث نیز نتایج این تحقیق را «نخستین گزارش دقیق و کاملاً روشنگر از یک منطقه سرشار از فسیل» نامیده است.
از جمله فسیل‌هایی که در این مطقه بسیار یافت شد، مربوط به یکی از درنده‌ترین دایناسور‌های گوشتخوار یعنی «تیراناسو رکس»، یا همان «تی رکس» است. این هیولای بزرگ که ملقب به «دروگر مرگ» بود، یکی از بزرگترین درندگان شناخته شده زمین است که حدود ۱۲٫۳ متر طول، ۴ متر ارتفاع و حدود ۸٫۴ تن وزن داشته است.
منطقه «کم کم» در دوره کرتاسه (سومین مرحله از دوران میانه‌زیستی است که در ۱۴۵٫۵ تا ۶۵ میلیون سال پیش بود)، در کنار رودخانه‌ها قرار داشت و مملو از شکارچیانی بود که از دایناسور‌های عظیم زمینی گرفته تا «پتروسور‌های پرنده»، در آن زندگی می‌کردند. چنین طبیعتی احتمالاً تعداد زیادی طعمه در اخیار آن‌ها قرار می‌داد چرا که تجمع این میزان قابل توجه شکارچیان در یک منطقه، بدون وجود غذای کافی قابل توجیه نیست. «دیوید مارتیل»، یکی از نویسندگان اصلی این مطالعه و دیرینه شناس دانشگاه پورتسموث، می‌گوید: «این مکان مملو از طعمه و حتی ماهی‌های عظیم الجثه، از جمله سیلکانت‌های غول پیکر و شش ماهی‌های عظیم بود».
نزار ابراهیم برای مطالعه فسیل‌های منطقه «کم کم» که برخی از آن‌ها در مجموعه‌های مختلف شخصی و موزه‌ها بودند، به سراسر جهان سفر کرد. مارتیل گفت: «این کاملترین مطالعه در مورد فسیل‌های صحرای بزرگ آفریقا در طی تقریباً یک قرن اخیر است». نتیجه کار این محققان، تصویری واضح از یک سرزمین پر از شکارچیان بزرگ همچون تمساح‌های غول پیکر، دایناسور‌های شکارچی گرسنه، کوسه‌های عظیم الجثه و دایناسور‌های پرنده شکارچی، را در برابر چشمان ما قرار می‌دهد. سرزمینی که هر روز زنده ماندن در آن، احتمالاً باید چیزی فراتر از یک معجزه تلقی می‌شد.
