انفجار مهیب در بیروت، درست است که از نظروسعت و شدت ویرانی، بسیار خاص بود؛ اما بیروت خیلی چیز‌های دیگر هم دارد که از این انفجار جان سالم به در بردند. البته عروس خاورمیانه این تجربه را هم از سر گذرانده که چند دهه پیش در شرایط جنگی با خاک یکسان شده و پس از چند سال دوباره برخاسته است. این بار هم در خبر‌ها کم گفته نشد که صدا و لرزش انفجار هرچند تا فلان ناحیه رسید، اما به آن اسیبی نرساند.
یکی از این نقطه‌های خاص بیروت که در خبر‌های یاد شده، مجموعه الساحه در جنوب بیروت، پایتخت لبنان است.
به گزارش ایسنا، در مسیر فرودگاه لبنان، در منطقه‌ای جنوب شهری که محله‌های فقیرنشین آوارگان فلسطینی نیز در اطراف قرار دارد، سازه‌ای با معماری خاص، مانند نگینی می‌درخشد که پس از انفجار بزرگ هم هنوز پابرجاست و حیاتش بدون کاستی ادامه دارد. وا
مجموعه‌ای که خود را دهکده سنتی الساحه می‌نامد و رستورانی است که برای دستیابی به غذا‌های اصیل لبنانی توصیه می‌شود، سال ۲۰۰۲ میلادی در جاده اصلی فرودگاه بین‌المللی رفیق حریری بیروت ساخته شد. این بنا با یک طراحی ملهم از معماری تاریخی و سنگی روستا‌های لبنان ساخته شده، اما به روش‌های مدرن مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در این ساختار علاوه بر مجموعه‌ی رستورانی خاصش، اتاق‌هایی هم در نظرگرفته شده که در قامت هتل پنج ستاره خدمات ارایه می‌دهند. اما آنچه که مجموعه الساحه را خاص‌تر می‌کند، نوع نگاه فرهنگی و اجتماعی جاری در آن است که گاهی این تصور را در بازدیدکنندگان به‌وجود می‌آورد که در یک مجموعه فرهنگی موزه‌ای حضور یافته‌اند.
شعبه‌های الساحه با همین نگاه و خط مشی، علاوه بر لبنان، در کشور‌های قطر، سودان، لندن و کویت و نیز اخیرا در عراق نیز احداث شده‌اند. دهکده لبنان که در ویترین افتخارات خود، به حضور علامه فضل الله تا جمعی از شخصیت‌های دیگر ازجمله وزیران، سفیران و چهره‌های اقتصادی و هنری لبنان و دیگر کشور‌ها نیز می‌نازد، به‌دنبال آن است که از طریق احیای میراث فرهنگ عامه و مشارکت آن در فضا‌های معماری متناسب با خواسته‌های روز، کارکردی فرهنگی - اجتماعی به یک مجموعه گردشگری بدهد.
در دهکده لبنان علاوه بر خدمات رستورانی، مجموعه با ابزار و ادواتی آذین شده است که عملا به آن هویت و کارکرد یک موزه مردم شناسی قومی را هم بخشیده است. گردانندگان مجموعه معتقدند که از طریق توجه به فرهنگ و آداب و رسوم، به‌دنبال آن هستند که جنبه انسانی و بشردوستانه را با اخلاق و فرهنگ به تصویر کشند و جامعه مدنی مدرن و در حال تغییر را با میراث باستانی خود بیشتر پیوند دهند.
