آیا می‌شود باور کرد مردی که با طحال پاره دست از تلاش و گلزنی برای تیم ملی‌اش برنداشته، از شکسته‌شدن رکورد جهانی‌اش ناراحت نشود؟! عادل فردوسی‌پور درباره علی دایی می‌گوید روحیه همیشه برنده دارد و حتی در فوتبال سالنی و در بازی تمرینی هم می‌خواهد برنده باشد.
یکی، دو روز اخیر همه ورزشی‌ها در جریان صحبت‌های علی دایی با سایت ایتالیایی قرار گرفته‌اند؛ همان صحبت‌هایی که دایی می‌گوید «افتخار می‌کند رونالدو رکوردش را بشکند». این صحبت‌ها روز گذشته در رسانه‌های پرتغالی، انگلیسی، فرانسوی و هر زبان معتبر دیگری در دنیا بود، چرخید و تعدادی، حرف‌های علی دایی را به نقل از رسانه‌های ایرانی کار کردند و تعدادی از این رسانه‌ها هم با ذکر دقیق‌تر منبع به استقبال جمله تاریخی‌اش رفتند که تکرار کرده بود «افتخار میکنم رونالدو رکوردم را بشکند».
علی دایی، ستاره سابق خط حمله تیم ملی ایران در ۱۴۹ بازی موفق شد ۱۰۹ بار دروازه رقبای تیم ملی را باز کند و مدت‌ها است عنوان برترین گلزن بازی‌های ملی در دنیا را در دست دارد؛ رونالدو، فوق‌ستاره پرتغالی حالا بیش از هر زمان دیگری به او نزدیک شده و عنقریب است که این رکورد را از چنگ دایی برباید؛ حالا که رونالدو اینقدر به رکورد علی دایی نزدیک شده، صحبت‌کردن با سرمربی سابق تیم ملی برای رسانه‌های خارجی هم جذاب شده و مشتاق هستند تا ببینند نظر بازیکنی که سالها رکورددار برترین گلزن ملی دنیا است، چیست.
علی دایی این موضوع را بار‌ها عنوان کرده و شاید حالا دیگر شنیدنش تکراری باشد؛ اینکه رکورد‌ها شکستنی هستند و بالاخره یک روز یکی، رکورد ثبت‌شده را می‌شکند. او در همین گفت‌وگوی تازه‌اش هم به این مورد اشاره می‌کند و می‌گوید: «صمیمانه امیدوارم رونالدو بتواند به رکورد گل‌های ملی من برسد. این افتخار بزرگی برای من خواهد بود که بازیکنی در سطح و کلاس رونالدو بتواند این کار را انجام دهد. رونالدو نه‌تن‌ها در این دوران بلکه یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال است؛ یک پدیده مطلق. اگر رکوردم را بشکند مستقیم به رونالدو تبریک می‌گویم، اما اول او باید به این رکورد برسد».
نکته‌ای که درباره علی دایی محل سؤال است پاسخی است که به این پرسش می‌دهد: «او در پاسخ به این سؤال که آیا ناراحت نمی‌شوید رونالدو از شما سبقت بگیرد؟ تأکید کرد: به‌هیچ‌وجه».
«به‌هیچ‌وجه»! آیا می‌شود باور کرد مردی که با طحال پاره دست از تلاش و گلزنی برای تیم ملی‌اش برنداشته، از شکسته‌شدن رکورد جهانی‌اش ناراحت نشود؟! عادل فردوسی‌پور درباره علی دایی می‌گوید روحیه همیشه برنده دارد و حتی در فوتبال سالنی و در بازی تمرینی هم می‌خواهد برنده باشد.
دایی روحیه برتری‌جویی‌اش را بار‌ها نشان داده و شاید به همین دلیل مخالفان سرسختی هم پیدا کرده است؛ او چه آن زمان که در تیم ملی بازی می‌کرد و چه بعد‌ها که سرمربی شد، می‌خواست شماره یک باشد. اگرچه همین روحیه دردسر زیادی برایش به بار آورد، ولی باز‌هم حاضر نشد کوتاه بیاید. همین بیرون از گود ماندن این روزهایش هم برگرفته از همان روحیه برتری‌جویی و شماره یک بودن دارد؛ کافی است یک‌بار دیگر داستان برکناری دایی از سایپا مرور شود؛ او نمی‌خواست به حرف‌های مدیرعاملی عمل کند که به ظاهر آمده بود باشگاه را اداره کند. دایی مقابلش ایستاد و حالا تاوانش را هم می‌دهد.
خیلی بعید است ورزشکار بزرگی از شکسته‌شدن رکوردش خوشحال شود؛ می‌شود پا را فراتر گذاشت و گفت قطعا هر ورزشکار بزرگی از شکسته‌شدن رکوردش ناراحت می‌شود. برای اثبات این ادعا می‌توان به حرف‌های یوسین بولت برگشت؛ سریع‌ترین انسانی که کره خاکی به خودش دیده است! دونده سابق جامائیکایی رکورد سریع‌ترین دونده تاریخ را در اختیار دارد، ولی از زمان بازنشستگی‌اش تا همین الان نگران است که نکند کسی پیدا شود و رکوردش را بشکند. یوسین در یکی از آخرین کنفرانس‌های خبری قبل از خداحافظی‌اش، صادقانه به این پرسش جواب داد که اگر کسی رکوردش را بشکند ناراحت می‌شود یا نه؟ او در پاسخ گفت: «امیدوارم تا زنده‌ام کسی رکوردم را نشکند؛ هیچ ورزشکاری دوست ندارد رکوردهایش شکسته شود. می‌خواهم این جمله را بعدا به فرزندانم بگویم: نگاه کنید، من هنوز هم بهترین هستم».
یوسین می‌گوید: «هیچ ورزشکاری دوست ندارد رکوردش شکسته شود» و قاعدتا دایی هم نباید از این موضوع مستثنا باشد؛ البته او می‌تواند از اینکه مهاجم بزرگی مثل کریستیانو رونالدو قرار است رکوردش را بشکند به خودش افتخار کند، ولی قطعا از اینکه رکوردش از دست برود ناراحت می‌شود؛ شاید علی دایی تا به الان به فرزندش این موضوع را گوشزد کرده که فعلا بهترین گلزن ملی دنیا است، ولی یقینا بیشتر کیف می‌کند وقتی به این موضوع بیندیشد که چنین جمله‌ای را بتواند به نوه‌هایش بگوید!
دایی، مردی که همیشه می‌خواهد شماره یک باشد، از شکستن رکوردش ناراحت می‌شود حتی اگر بیانش نکند و عکسش را بگوید؛ ولی او یک‌چیز را صادقانه عنوان می‌کند و آن هم افتخارکردن به این مورد است که کسی مثل کریستیانو رونالدو قرار است رکوردش را بشکند؛ چه حسی به هواداران فوتبال دست می‌داد اگر قبل از کریس رونالدو گادفری چیتالو، بازیکن کمتر شناخته‌شده (در مقایسه با رونالدو) تیم ملی زامبیا رکوردش را می‌شکست؟
چه بخواهد چه نخواهد یادش در خاطره ها تا نسلها باقی خواهد ماند
خداوند حفظش کند