قسمت اول پیش‌گو؛ یک ترکیب گفتگو محور دیگر!

فرارو- قسمت اول تاک‌شوی پیش‌گو به کارگردانی رضا بهاروند و امین انتظاری روز شنبه ۱ خرداد ۱۴۰۰ وارد شبکه نمایش خانگی شد. 
پیش‌گو برنامه‌ای ترکببی و گفتگو محور با اجرای پژمان جمشیدی است. امین انتظاری یکی از سازندگان این برنامه پیش‌تر سابقه ساخت چند فیلم کوتاه را داشته است و رضا بهاروند نیز از نویسندگی و کارگردانی در تئاتر پا به این عرصه گذاشته است. در قسمت اول این برنامه امیر آقایی بازیگر سینما مهمان پیش‌گو است. پیش‌گو کار خودش را با حرف‌های پژمان جمشیدی شروع می‌کند.

جمشیدی در قالبی که تاکنون کم‌تر دیده شده است، جدی، با وقار و مسلط به کلماتی است که از آن‌ها استفاده می‌کند. پژمان جمشیدی از روز‌های کرونایی، دلخوشی‌هایی که حالا آرزو شده‌اند، خاطرات جمعی مشترک و خیال‌پردازی برای آینده می‌گوید و برنامه را شروع می‌کند.بعد از شنیدن قطعه‌ای با اجرای گروه موسیقی دال امیر آقایی به عنوان اولین مهمان پیش‌گو وارد صحنه می‌شود و در بخشی از صحنه که مختص گذشته است، با پژمان جمشیدی هم‌کلام می‌شود. از رابطه‌اش با گذشته، دوره تاریخی مورد علاقه‌اش و برخی علایقش می‌گوید. در بخشی از گفتگو هم درباره پژمان جمشیدی و تلاشش در عرصه هنر می‌گوید و از سعه صدر او در مقابل انتقادات بی‌رحمانه تمجید می‌کند.

با قطعه‌ای دیگر از گروه دال وارد بخش آینده برنامه پیش‌گو می‌شویم. جایی که آینده و صحبت درباره آن موضوع صحبت خواهد بود. لوکیشن گفتگو تغییر می‌کند و در گوشه‌ای دیگر از صحنه با مانیتور بزرگی در پس‌زمینه گفتگو ادامه پیدا می‌کند؛ و با رفت و برگشتی کوتاه بخش سوم گفتگو نیز در همان لوکیشن و با محوریت آینده شروع می‌شود. بخش سوم یک بازی است. سی شماره روی نمایش‌گر نقش می‌بندد که پشت هر شماره یک تقدیر نوشته شده است. مهمان با انتخاب ده عدد و تدوین آن‌ها پشت سر هم ده سال آینده خودش را تخیل می‌کند؛ و در انتها نیز باتوجه به سوالی که از مهمان پرسیده شده بود، مبنی‌بر این‌که اگر بخواهند یک قانون برای آیندگان وضع کنند، آن قانون چه خواهد بود. دفتر بزرگی فراهم شد تا قانونی که امیر آقایی وضع کرده بود، در آن ثبت و به اسم او امضا شد.

 

پیش‌گو در اولین قسمتش نشان می‌دهد که با ایده‌هایی ساده و بدون خودنمایی و سر و صدا هم می‌توان مخاطب را سرگرم کرد و هم تا حدی عمیق بود. پیش‌گو در پخش تقدیر بازی‌اش به جز مخاطب خود مهمان را هم سرگرم و درگیر می‌کند. امیر آقایی که بعد از انتخاب چهارمین شماره با خنده می‌گوید که «آخه این چه بازی‌ایه؟» تا انتها و با اشتیاق هر ده عدد را انتخاب می‌کند و بعد از تمام شدن هم حتی دوست دارد به آن برگردد. تقدیر ده سال آینده امیر آقایی در آخر سبب شوخی و خنده او و پژمان جمشیدی شد؛ اما با وجود این‌که بیش‌تر آن گزاره‌ها را از امیر آقایی بعید می‌دانیم و خودش هم چنین رویکردی نسبت به آن دارد؛ اما باز هم همه آن‌ها ممکن و محتمل است و واقعاً ظرف ۱۰ سال تمام آن اتفاق‌ها می‌تواند برای او رقم بخورد.

 

این نکته‌ای است که بسیاری برای اشاره به آن کل برنامه‌شان را به برنامه دوست نداشتنی و حوصله سر بر تبدیل می‌کنند؛ اما پیش‌گو به‌خوبی و با یک بازی ساده و جالب از پس بیان آن بر می‌آید. درباره اجرای پژمان جمشیدی نیز حتماً مانند بازیگری‌اش قلم‌ها و زبان‌های زیادی تیز شده‌اند تا او را به باد نقد بگیرند؛ اما او در اولین سابقه اجرایش بسیار مسلط ظاهر می‌شود و حضوری بسیار چشم‌گیر دارد و در مقایسه با مجری‌های با سابقه و بی‌سابقه‌ای که در چند وقت اخیر به اجرای برنامه پرداخته‌اند، یک سر و گردن بالا‌تر است.