با آغاز شورای ششم دوباره به عصر چمران بازخواهیم گشت؛ اینکه اتفاقات این دوره از شورای پنجم در حوزه شفافیت مورد پسند رئیس ۸۰ساله شورا باشد یا نه مشخص نیست. اینکه به عقب بازخواهیم گشت و دوباره تصمیم‌های مهم در پشت در‌های بسته گرفته خواهد شد، چند ماه دیگر مشخص می‌شود.
آرای شورای شهر تهران تا عصر روز شنبه ۲۹ خرداد مشخص نیست. پیش از این معمول بود که آرای انتخابات شورای شهر تهران را محله به محله اعلام می‌کردند، اما از زمان انتخابات شورای پنجم دیگر این سبک اطلاع‌رسانی تغییر کرد. اطلاعات غیررسمی نشان می‌دهد لیست شورای ائتلاف، لیستی که به یاران قالیباف معروف است، در این انتخابات پیروز است.
برخی می‌گویند تاکنون حضور ۱۵ نفر از این لیست قطعی شده و برخی معتقدند هر ۲۱ نفر لیست ائتلاف رأی آورده‌اند. دلیل این رأی‌آوری هم شمارش اسکناسی است. درحالی‌که گفته می‌شود لیست اصولگرایان به دلیل متفاوت‌بودن لیست‌ها به صورت ترکیبی نوشته شده است و نباید به صورت لیستی شمارش شود.
گفته می‌شود اگر شمارش لیستی ادامه پیدا کند، شانسی برای حضور کاندیدا‌های لیست وحدت که چهره‌های شاخص آن مرتضی طلایی، حسن بیادی، ابوالفضل قناعتی و عبدالمقیم ناصحی است، در میان منتخبان شورای ششم نیست.
در این میان نام محمد سالاری و محمد علیخانی هم از لیست جمهور در میان کسانی که احتمال رأی‌آوری‌شان بالاست، به گوش می‌خورد؛ هرچند به گفته یکی از اعضای شورای شهر قدیمی تهران در انتخابات شورا‌ها محله به محله می‌تواند رأی یک فرد را تغییر دهد. او معتقد است اگر همه آرا شمارش شود، اعلام انتخابات شورا‌ها کمتر از دو روز طول نمی‌کشد. وقتی از همین ظهر، روز بعد از انتخابات، اعلام پیروزی در برخی از ستاد‌ها می‌شود یعنی به جای شمارش تمام آرا، لیستی شمارش شده است و به برخی نام‌ها در لیست‌ها بی‌توجهی شده است. گفته می‌شود هنوز نتایج اعلام نشده، در این زمینه نامه‌ای اعتراض‌آمیز هم به هیئت نظارت انتخابات زده شده است.
چه خبرِ ۱۵ منتخب شورای ششم از لیست شورای ائتلاف درست باشد چه شایعاتی که از عصر روز گذشته درخصوص پیروزی قاطع لیست شورای ائتلاف، در انتخاب شهردار آینده یاران قالیباف دست برنده را دارند.
محسن پیرهادی یکی از گزینه‌های جدی شهردار آینده پایتخت است. بخش جوان یاران قالیباف تلاش می‌کنند او شهردار بعدی تهران شود، هرچند طرفداران پیرهادی به پژمان پشمچی‌زاده هم راضی هستند. شنیده شده، انتخاب شخصی قالیباف مجتبی عبداللهی و جواد شوشتری است. در این میان دو معاون عمرانی شهردار، یعنی مازیار حسینی و علیرضا جاوید هم مطرح می‌شوند. این نام‌ها را جعفر تشکری‌هاشمی که در یکی از گفتگو‌های زنده‌اش در اینستاگرام هم گفت، اما یک شرط هم آورد. او تأکید کرد اگر گزینه‌های شهرداری در شورای شهر انتخاب شوند.
اما رئیس شورای شهر آینده نیز از همین حالا مشخص است. مهدی چمران ۸۰ساله که از شورای دوم، سوم و سه سال شورای چهارم ریاست شورای شهر تهران را برعهده داشت تنها گزینه برای ریاست شورای ششم است.
هرچند او قبل از برگزاری انتخابات شورا‌ها درباره حضورش در انتخابات گفته بود: خدا می‌داند، خودم علاقه‌ای ندارم و هنوز هیچ فکری نکرده‌ام. من بشخصه دوست دارم افراد دیگری باشند حالا اینکه مردم چه بخواهند این یک بحث دیگری است.
اما همه می‌دانند که چمران به شورا و ریاست شورای شهر علاقه زیادی دارد و حتی در شورای دوم این صندلی را برای رفتن به دولت خالی نکرد.
اما سبک ریاست چمران پس از تجربه‌های متفاوت شورای پنجم تغییر خواهد کرد. او که عادت داشت پرونده‌های پرحاشیه را در جلسات بدون مستمع و حضور خبرنگاران بررسی کند، تن به جلسات علنی در دو روز هفته می‌دهد.
اینکه آرای اعضا به طرح‌ها و لوایح علنی شود از سوی چمران ادامه پیدا می‌کند؟ او که سال‌ها ۳۲۰ میلیارد فاقد ردیف زمان احمدی‌نژاد را در کشوی میز خود نگه داشت حاضر می‌شود تمامی قرارداد‌های شهرداری را در سامانه شفافیت منتشر کند؟
او که حاضر نشد تذکر رحمت‌الله حافظی را درخصوص شفاف‌سازی عملکرد صندوق ذخیره کارکنان اعلام وصول کند حالا در برخورد با شهرداری یکدست که تجربه عیسی شریفی را هم در شورای چهارم داشته است، چه برخوردی می‌کند؟
بسیاری از نزدیکان چمران که حالا کمی از او فاصله گرفته‌اند مدیریت او در شورا را مدیریتی یک‌نفره، نه شورایی توصیف می‌کنند.
او از شورای دوم شهر تهران بر صندلی ریاست شورای شهر نشسته و تنها در سال آغازین شورای شهر چهارم جای خود را یک سالی به احمد مسجدجامعی داد. در این سال‌ها او به یک شیوه شورای شهر تهران را اداره کرده است؛ «کدخدامنشانه». گروهی او را مبتکر جلسات غیرعلنی روز یکشنبه می‌دانند. هرچند خود او این موضوع را همیشه رد می‌کند، اما نمی‌توان منکر این شد که تمام اتفاقات و تصمیم‌گیری‌های مهم در شورا در جلسات روز یکشنبه رخ می‌داد و معمولا گزارش حسابرسی از سازمان‌های پرحاشیه پشت در‌های بسته ارائه می‌شد. در دوران مدیریت او هرگز اعضای شورا از حق طرح سؤال از شهردار استفاده نکردند و میزان تذکر‌های کتبی به شهرداری تهران به نسبت سال‌های فعالیت چشمگیر نبود.
حتی ۳۱نفره‌شدن شورای چهارم هم نتوانست تأثیری در سبک کاری او بگذارد. هرچند تعداد تذکر‌های کتبی به شهردار افزایش پیدا کرد. اما این تذکر‌ها سرانجامی نداشت. توضیحات مدیران شهرداری چه عضو تذکردهنده را قانع می‌کرد و چه ابهام هنوز باقی بود، به استیضاح ختم نمی‌شد.
اگرچه اعضای شورای شهر تهران معتقد بودند چمران دیگر نمی‌تواند به شیوه دو شورای گذشته جلسات را اداره کند و موضوع پنهانی از مردم در شورای ۳۱نفره امکان‌پذیر نیست، اما در عمل همین اتفاق افتاد. او هرگاه که می‌خواست اجازه تذکر به اعضا می‌داد. در زمان‌هایی که لازم می‌دید ارائه گزارش حسابرسی‌ها را متوقف می‌کرد. زمانی هم به دنبال این بود که تنها تذکر‌ها به صورت کتبی به هیئت‌رئیسه ارسال شود و نیم ساعت نخست جلسات روز سه‌شنبه را که به تذکر اختصاص دارد، هم صرف رسیدگی به طرح‌ها و لوایح کند.
چمران رکورددار طولانی‌ترین دوره ریاست بر شورای شهر تهران است. اما شورای شهر تهران به جز چمران رؤسای دیگری هم داشته است.
در سه‌سال‌و نیمی که شورای اول شهر تهران فعال بود، به ترتیب عبدالله نوری، عباس دوزدوزانی، رحمت‌الله خسروی و محمد عطریانفر ریاست شورای شهر را برعهده داشتند که از این میان دوزدوزانی و عطریانفر دو بار با فاصله زمانی بر این مسند تکیه کردند. کوتاه‌ترین عمر ریاست در این دوره از آن عباس دوزدوزانی است که پس از استعفای عبدالله نوری به مدت دو ماه رئیس شورای شهر تهران بود.
خواسته‌های اعضای شورا از چمران هرگز از سوی او جدی گرفته نشده است. او در تمام این سال‌ها در برابر خواست علنی‌شدن جلسات یکشنبه و نام‌گذاری خیابانی به نام مصدق سکوت کرده است و بی‌توجه از کنار این خواست گذشته است.
با آغاز شورای ششم دوباره به عصر چمران بازخواهیم گشت؛ اینکه اتفاقات این دوره از شورای پنجم در حوزه شفافیت مورد پسند رئیس ۸۰ساله شورا باشد یا نه مشخص نیست. اینکه به عقب بازخواهیم گشت و دوباره تصمیم‌های مهم در پشت در‌های بسته گرفته خواهد شد، چند ماه دیگر مشخص می‌شود.
