شبکه‌های سه و ورزش تصمیم دارند از جوانان و نیرو‌های تازه برای گزارش مسابقات استفاده کنند؛ چون سال‌های سال فردی اضافه نشده و یک تعداد آدم‌های خاص بودند مثل خود من. کار درستی هم هست که پشتوانه ایجاد کنند، اما اینکه چرا این افراد ناپخته، روی آنتن قرار می‌گیرند، پرسشی است که باید از مدیران شبکه‌ها پرسید.
علیرضا علیفر درباره غلط‌های فاحشی که بعضا از سوی مجریان و گزاشگران برنامه‌های ورزشی به ویژه در روز‌های برگزاری المپیک شاهد بودیم، می‌گوید: شبکه‌های سه و ورزش تصمیم دارند از جوانان و نیرو‌های تازه برای گزارش مسابقات استفاده کنند؛ چون سال‌های سال فردی اضافه نشده و یک تعداد آدم‌های خاص بودند مثل خود من. کار درستی هم هست که پشتوانه ایجاد کنند، اما اینکه چرا این افراد ناپخته، روی آنتن قرار می‌گیرند، پرسشی است که باید از مدیران شبکه‌ها پرسید.
این گزارشگر باسابقه برنامه‌های ورزشی تلویزیون با تاکید بر اینکه فقط درباره فوتبال می‌تواند اظهارنظر کند و ۲۷ سال سابقه کار در این زمینه داشته است، درباره‌ی گزارشگران جدید تلویزیون می‌گوید: اینکه چرا گزارشگران ناپخته روی آنتن قرار می‌گیرند، پرسشی است که باید از مدیران شبکه‌ها پرسید. آنها هستند که بیشتر باید توجه کنند تا مردم عادی. گزارشگرانی که این روز‌ها در خروجی تلویزیون یا رادیو می‌بینیم و می‌شنویم ـ البته در رادیو کمتر، چون شنیده نمی‌شود ـ همه از همکاران ما هستند و نمی‌شود خیلی به عملکردشان انتقاد کرد. رسانه‌ها باید عدالت داشته باشند و اگر مشکلی هست مطرح کنند.
وی در عین حال تاکید کرد: به هر حال گزارشگران جدید باید بیایند. ما که تا دنیا دنیاست نمی‌توانیم گزارش کنیم. آدم‌های جدید باید باشند، اما اینکه اشتباه دارند و ناپخته هستند و تجربه ندارند، باید اصلاح شود.
علیفر افزود: با اینکه نسل جدیدی در کار گزارش و اجراء وارد حوزه ورزش شوند، موافقم، ولی تجربه باید کم کم اندوخته شود و بعد افراد روی آنتن قرار بگیرند. با اصل کار و جذب نیرو‌های جدید موافقم. همه جای دنیا هم همین گونه است؛ منتها نظر مدیران است که از چه نیرویی و چه موقع استفاده کنند. نیروی تازه باید ابتدا کسب تجربه کند و بعد کارش را شروع کند.
باید هر چند سال خون تازه‌ای دمیده شود
وی در پاسخ به اینکه آیا گزارشگری را همچنان ادامه می‌دهد؟ اظهار کرد: ۲۷ سال از آغاز کارم در شبکه سه می‌گذرد. همه چیز را تجربه کردم و همه چیز را دیدم. کار گزارش مسابقات ورزشی چارچوبی در دنیا دارد و نیازی به اظهارنظر ندارد. گزارش مسابقات ورزشی به ویژه فوتبال که مورد توجه همه دنیاست، برای تلویزیون چارچوب مشخصی دارد. اینکه گزارشگر چگونه انتخاب شود، چگونه تربیت شود، چه نکاتی به او گفته شود که رعایت کند. چه اطلاعاتی باید داشته باشد. باید هر چند سال خون تازه‌ای دمیده شود. آدم‌های تازه‌ای بیایند و باید با آموزش و تجربه کارشان را شروع کنند. برای بار اول، از ۱۰ دقیقه شروع به گزارش کنند، بعد ۲۰ دقیقه، یک نیمه و بعد کامل گزارش کنند. حال اگر این استاندارد‌ها در کشور ما رعایت نمی‌شود، باید مدیران که تصمیم گیرنده هستند، اصلاح کنند.
این گزارشگر معتقد است: در حال حاضر مسابقات فوتبال در کشور ما از نظر فنی خوب پوشش داده و پخش می‌شود؛ از زوایای مختلف یک صحنه به تصویر کشیده می‌شود، اسلوموشن وجود دارد و ...؛ البته همچنان امکاناتمان به اندازه اروپا و کشور‌های صاحب فوتبال دنیا نیست، ولی کم کم به آنها می‌رسیم.
گزارشگران جدید با وسواس انتخاب شوند
او در پاسخ به اینکه در برخی برنامه‌های ورزشی، مجری به راحتی از تیم مورد علاقه اش جانبداری و یا به تیم مقابل توهین می‌کند، اظهار کرد: این اشکال در همه جای دنیا هست؛ این مدیران هستند که باید پاسخگو باشند. اینکه گزارشگر کم تجربه است، یا اینکه صدای خوبی ندارد یا اینکه فن بیان را درست نمی‌داند، این‌ها را باید به کسی گفت که تصمیم می‌گیرد و می‌گوید فلان فرد بازی را گزارش کند. گزارشگر باید به رشته‌ای که گزارش می‌کند کاملا آگاه باشد. من گزارشگر چه باید بگویم. تصمیم گیرنده باید درست تصمیم بگیرد. من با چهره‌های جدید موافقم، اما باید با وسواس انتخاب شوند و آموزش لازم ببینند. فوتبال ۹۰ دقیقه است کشتی نیست که بگویی ۵ دقیقه است. باید ابتدا مسابقه ضبط شده گزارش کند، بعد کنار گزارشگران بایستد، از دقایق پایین گزارش کند و بعد به گزارش کامل بازی بپردازد و گذراندن این روند در اختیار مدیران است. اگر گزارشگری یک بار یا دو بار اشتباه کند مشکلی نیست، اما اگر بیش از این باشد نباید آنتن زنده را به آن فرد بدهند.
غیر از فوتبال هیچ ورزشی نمی‌بینم
این گزارشگر پیشکسوت در پایان گفت: من به غیر از فوتبال هیچ ورزشی را نمی‌بینم، علاقه ندارم. اما این روز‌ها اول باید به فکر سلامتی بود و بعد امرار معاش. این دو انقدر ذهن انسان را درگیر می‌کند که تو دیگر تفریح نداری. قبل از کرونا فیلم‌های ایرانی را می‌دیدم، اما الان نمی‌توانم و فرصت ندارم.
