طارمی تندرست و سالم در پرتغال نشسته و به جای کمک به تیم ملی کشورش، در توییتر مطلب می‌نویسد؛ چنین رفتاری به چه کار می‌آید؟
دیروز ساعاتی پیش از دیدار تیم‌های ایران و سوریه در مرحله انتخابی جام‌جهانی ۲۰۲۲ قطر، مهدی طارمی با انتشار پیامی در توییتر برای تیم ملی آرزوی موفقیت کرد. او پیش از بازی با لبنان هم همین کار را کرده و البته بعد از پیروزی دراماتیک در آن مسابقه نیز به مجموعه تیم ملی تبریک گفته بود. بسیاری استفاده از کلیدواژه «مجموعه» در آن پیام را که قاعدتا شامل کادرفنی تیم ملی هم می‌شد، چراغ سبز طارمی به اسکوچیچ تلقی کردند.
فارغ از این داستان‌ها و حتی بدون توجه به نتیجه بازی دیروز اما، یک مساله کلی و اساسی وجود دارد که هم طارمی و هم بقیه فوتبالیست‌ها و ورزشکاران سرشناس باید آن را در نظر بگیرند؛ اینکه میدان فعالیت آنها و کمک‌شان به تیم ملی، زمین بازی است، نه توییتر و اینستاگرام! اگر ستاره‌ای محروم یا مصدوم باشد، می‌توان به او حق داد که صرفا در فضای مجازی به تیم ملی فکر کند، اما در حال حاضر این شرایط شامل حال مهدی طارمی نمی‌شود. او تندرست و سالم در پرتغال نشسته و به جای کمک به تیم ملی کشورش، در توییتر مطلب می‌نویسد؛ چنین رفتاری به چه کار می‌آید؟
همه جای دنیا بازی در تیم ملی افتخار است. کریم بنزما در این سال‌ها با رئال مادرید به هر چه می‌خواست رسید، اما باز با کمال اشتیاق دنبال آن بود که فدراسیون فوتبال فرانسه به تحریمش پایان بدهد و سرانجام این بازیکن را به تیم ملی فرا بخواند. از زمانی هم که این اتفاق افتاد، کریم با حداکثر تلاش و توان در خدمت خروس‌ها بوده است. به لیونل مسی نگاه کنید؛ برای اینکه از نظر بدنی شرایط نامعینی داشت و بیم مصدومیت در مورد او می‌رفت، در چند بازی آخر پاری‌سن‌ژرمن به میدان نرفت، اما با همین شرایط به اردوی تیم ملی آرژانتین پیوست و برای تیم وطنش بازی هم کرد. این رفتار لئو با انتقاد‌های زیادی در پاریس مواجه شد، اما باکی نیست؛ تیم ملی بر همه‌چیز اولویت دارد و یکی از بهترین بازیکنان تاریخ هم این مساله را در عمل نشان می‌دهد.
دراگان اسکوچیچ خوب باشد یا بد، یک روز بالاخره می‌رود، همان‌طور که ویلموتس رفت، کی‌روش رفت، قطبی و دایی رفتند... در نهایت این نام ایران است که می‌ماند و حیف است اگر ستاره‌های ما در اوج دوران آمادگی به خاطر برخی اختلاف سلیقه‌ها از حضور کنار این تیم خودداری کنند. طارمی در این مدت روز‌های خوبی داشته و به بزرگان اروپا گل زده، اما در تیم ملی هنوز او کار آن‌قدر بزرگی نکرده که قرار باشد به واسطه آن برای خودش جایگاه غیرعادی قائل باشد.
طارمی در ۵۵ بازی ملی فقط ۲۶ گل به ثمر رسانده و جالب می‌شود اگر بدانید حتی میانگین گلزنی یک هافبک دفاعی به اسم کریم باقری بالاتر از او بوده است. کریم در ۸۷ بازی ملی ۵۰ گل زده و با نسبت ۵۷ /۰ به ۴۷ /۰ از طارمی جلوتر است. البته او حتی اگر آقای گل تاریخ هم بود باید بی‌منت برای تیم ملی کشورش کار می‌کرد، چه برسد به حالا که خبر خاصی هم نشده. این نوبت که گذشت و رفت، کاش طارمی از این به بعد درس بگیرد و در فضای حقیقی کمک‌حال تیم ملی کشورش باشد، نه در فضای مجازی!
