حاج داود فرجی پور معروف به «عمو داود» مالک قدیمی‌ترین پیتزا فروشی تهران درگذشت. مراسم تشییع عمو داود امروز جمعه برگزار شد.
فرارو- حاج داود فرجی پور معروف به «عمو داود» مالک قدیمی‌ترین پیتزا فروشی تهران درگذشت، پیتزا داوود که در خیابان نوفل لوشاتو واقع است، نخستین پیتزا فروشی تهران محسوب می‌شود.
تهرانی‌های قدیم، جوانان دانشجو و هنرمندان، خاطرات بسیاری با پیتزا داوود دارند.
عده‌ای می‌گویند «عمو داود» قدیمی‌ترین پیتزا فروش تهران بوده است و برخی دیگر هم می‌گویند پیش از او فرد دیگری مالک «پیتزا داود» بوده است.
عمو داود، موسس و مالک اولین پیتزا فروشی تهران در سال ۱۳۴۰ اولین پیتزا فروشی تهران و شاید ایران را در تهران، خیابان نوفل لوشاتو کوچه لولاگر افتتاح کرد و تا امروز هم پابرجاست. پیتزا داوود در خیابان نوفل لوشاتو کوچه لولاگر قرار دارد که خیلی‌ها با پیتزاهاش خاطره دارند.
خیابان حافظ، بالاتر از جمهوری، خیابان نوفل لوشاتو، نرسیده به سفارت فرانسه یک کوچه تنگ و تاریک با در فلزی قرار دارد که برای خیلی از رهگذران ناشناخته است؛ کوچه لولاگر. داخل کوچه که شدی، فراموش کن که محصور در میان بازار‌های فروش گوشی موبایل و لوازم الکترونیکی دیگر هستی. این جا تهران است. سال ۱۳۴۰٫
پیتزا داوود ته این کوچه است. جعبه‌های نوشابه، بیرون مغازه روی هم قرار گرفته اند. برای زنده کردن هر تصوری که از رستورانی قدیمی و صمیمی کوچک در ذهن داریم، کافی است وارد شویم. «آقا داوود»، صاحب مغازه را از هیکل قوی اش می‌توان شناخت که پشت یخچالی قدیمی ایستاده می‌پرسد چی میل دارید؟!
پیتزا داوود نوستالژیک شکم گرد‌های حرفه‌ای تهران است. پیتزا داوود را اولین پیتزا فروشی تهران می‌دانند که هنوز هم پس از دهه ها، مشتریان پر و پا قرص خود را حفظ کرده بود.
گرچه سال‌ها از عمر ساختمان‌ها و کوچه لولاگر می‌گذرد، اما با توجه به ادامه حیات در یک‌سوی کوچه و زندگی ساکنان در آن توسط مالکان اصلی، می‌توان نشانه‌هایی از زندگی قدیمی را در این محل دید. دیوار‌های مغازه پر است از اسکناس‌های کشور‌های مختلف، حکاکی نام داوود با چوب و یونولیت و امثال آن، تسبیح‌هایی در رنگ‌ها و اندازه‌های مختلف. اما در میان همه‌ی این‌ها یک جمله بیشتر از بقیه جلب توجه می‌کند: لطفا خالی نبندید.
این مغازه نزدیک به نیم قرن است که هر شب، با نور خود کوچه‌ی لولاگر را روشن می‌کند. اگر جا به اندازه‌ی کافی برای نشستن نباشد، ناگزیری روی جعبه‌های تلنبار شده نوشابه پشت میز بنشینی، در حالی که روی آنها یک پتو انداخته شده تا کمی راحت‌تر بتوان نشست.
مرحوم آقا داوود اگر احساس می‌کرد، کسی در مغازه اش در حال لاف آمدن و یا خالی بستن است، زنگ فلزی زورخانه‌ای خود را به صدا در می‌آورد و می‌گفت: خالی نبند! و این یعنی آن که در این پیتزافروشی نمی‌توانید «مخ کسی را بزنید»! شب‌ها مغازه اش زود بسته می‌شد. همه مشتری‌های ثابت آقا داوود می‌دانستند او زود به خانه می‌رفت
اما مهم‌ترین و اصلی‌ترین دلیل حیات این کوچه زیبا؛ وجود اولین پیتزا فروشی تهران است که با سبک خاصی که دارد مردم را بسوی خود جذب کرده و رونق خاصی به محل بخشیده بود.
موقع بیرون آمدن، قبل از پرداخت پول، جمله‌ای می‌شنوید که فکر می‌کنم به ندرت از زبان کسی جز مادرتان شنیده اید: سیر شدی؟ و این همان رمز موفقیت پیتزا داوود است. همان پیتزا فروشی «بچه تهران»های مرکز نشین دهه پنجاه
