کیهان نوشت: اینکه معلمان، بازنشستگان، کارگران، کشاورزان و گروههای اجتماعی مشابه، با مشکلات اقتصادی دست به گریبانند، بر کسی پوشیده نیست.
عیبی هم ندارد، بلکه بجا و مبتنی بر حق هم هست که دغدغهها و مشکلات خود را به گوش مسئولان برسانند و انتظار تدبیر و چارهجویی در حد مقدورات را داشته باشند.
اصلاشان نزول مدیریت و مسئولیت، رسیدگی به مشکلات مردم بهویژه طبقات متوسط و پایین بهعنوان، ولی نعمت مسئولان است.
در عین حال آیا نسبت به مشکلات باید رویکرد جزیرهای و صرفا صنفی داشت، یا اینکه در کنار طرح مطالبات صنفی، نباید از منافع و مصالح کلان ملی غفلت کرد؟ به عبارت دیگر باید مراقب بود با دمیدن در مشکلات صنفی و مطالبه اختصاص بودجه و منابع - که نوعا کمیاب و محدود هم هستند- نقض غرض نشود و برآیند مسیر چارهجویی، موجب مشکلات جدید (مثل تولید نقدینگی و تورم جدید و…) که دود آن در چشم همه میرود، نشود.
آیا تنها راه طرح مطالبات و مشکلات، تجمعات بیدر و پیکر خیابانی است که هیچکس مسئولیت راهاندازی و اتفاقات متن و حاشیه آن را بهعهده نمیگیرد، یا روشهای مدنیتر، مفیدتر و کمهزینهتر هم وجود دارد؟ مسئولیت انحراف این تجمعات و موجسواری دشمنان کلیت ملت ایران با کیست؟ آیا هزینههای هنگفت این موج سواری، جز از جیب ملت ایران پرداخت میشود؟
تجربه ثابت کرده تو و رفقات جز با پس گردنی و کتک حاضر به تمکین به نظر مردم نیستین. اعتراض مسالمت آمیز و مدنی در برابر کسانی که در برابر مردم تشنه از شات گان استفاده میکنند حرف چرتی بیش نیست
برادر شریعتمداری شما عنایت بفرمائید ی نگاهی به فیش حقوقی خودتون وبازنشستگان بیاندازید بعدا اظهار نظر بفرمائید چرا همچی رو سوق به طرف افکار منفی میدهید
شما ی آقای بفرمائید به مسئولین ذی ربط حق و حقوق بازنشستگان را بدهند تا به خیابان نیایند که خاطر شما مکدر شود
بخدا وعدل علی قسم در آخرت باید جواب بدهید