«ویکی لیو» می‌گوید: «منطق پدر و مادرم این است که من به عنوان یک زن زمان زیادی برای یافتن یک شوهر ایده آل ندارم. در نتیجه، از نظر آنان من باید هر چه زودتر ازدواج کنم.
فرارو- دختران چینی تحصیلات و شغل را در اولویت قرار می‌دهند روندی که باعث شده مقامات چینی نسبت به آن هشدار دهند و از «بمب ساعتی جمعیتی» در آن کشور سخن بگویند.
به گزارش فرارو به نقل از گاردین، در اوایل ژانویه، «شینهوا» خبرگزاری دولتی چین ویدئویی را منتشر کرد که به مردان جوان چینی متولد سال ۲۰۰۰ میلادی یادآوری می‌کرد که واجد شرایط ازدواج هستند. در این بیانیه اعلام شده بود: «پس از دهه ۲۰۰۰ میلادی به سن قانونی ازدواج رسیده اید».
بسیاری این ویدئو را تلاش دولت برای اعمال فشار بر جوانان به منظور ازدواج و فرزند آوری قلمداد کردند. برخی کاربران نوشتند: «این روز‌ها چه کسی جرات ازدواج کردن را دارد؟ آیا ما نباید پول در بیاوریم و کسب درآمد کنیم»؟ یک کاربر دیگر در پاسخ به او نوشت: «غر نزن»!
بر اساس قوانین چین، مردان از ۲۲ سالگی و زنان از ۲۰ سالگی می‌توانند ازدواج کنند. واکنش متفاوت جوانان چینی به پیام رسانه‌های دولتی در حالی رخ داد که آن کشور با آنچه برخی از تحلیلگران تحت عنوان «بمب ساعتی جمعیتی» توصیف کردند مواجه شده است. هفته گذشته، دولت چین گزارش داده بود که نرخ رشد جمعیت در آن کشور به کم‌ترین میزان در ۶۱ سال گذشته رسیده است به طوری که تعداد تولد نوزادان در سال ۲۰۲۱ میلادی به سختی از تعداد مرگ و میر پیشی گرفته بود. این در حالی است که در چندین سال اخیر، دولت چین تلاش کرده تا زوج‌های چینی را به بچه دار شدن تشویق کند.
«یه لیو» مدرس ارشد در انستیتو لائو چاینا در کینگز کالج لندن می‌گوید: «نگرش جوانان چینی نسبت به ازدواج تهدید بزرگی برای تلاش پکن به منظور بحران جمعیتی در حال وقوع است. همراه با سطح تحصیلات بالاتر و بهبود وضعیت اقتصادی، این موضوع در سالیان آینده به دردسر بزرگی برای چین تبدیل خواهد شد. تعداد فزاینده‌ای از جوانان در جوامع شرق آسیا ازدواج را به تاخیر می‌اندازند، زیرا این منطقه در حال شکوفاتر شدن از نظر اقتصادی بوده است».
«وانگ فنگ» استاد جامعه شناسی در دانشگاه کالیفرنیا در ارواین به «گاردین» می‌گوید: «با این حال، در مناطق شهری چین این تغییر به طور خاصی سریع بوده است». وانگ با مقایسه داده‌های سرشماری چین در سال‌های ۱۹۹۰ و ۲۰۱۵ اشاره می‌کند که سهم زنان چینی که در اواخر دهه دوم عمرشان به سر می‌برند و هرگز ازدواج نکرده اند ظرف مدت ۲۵ سال به میزان هشت برابر افزایش یافته است. داده‌های سرشماری سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۱۰ میلادی نشان می‌دهند که جوانان چینی تحصیل کرده دانشگاهی بین سنین ۲۵ تا ۲۹ سال به احتمال زیاد مجرد هستند و زنان به طور خاص در شهر‌های توسعه یافته چین انگیزه و علاقه کم تری برای ازدواج دارند. برای مثال، در سال ۲۰۱۷ میلادی، اجرای یک گروه موسیقی کُر در شانگ‌های باعث شد خواسته میلیون‌ها جوان چینی در سراسر کشور بیان شود. آن گروه در آهنگ وایرال شده تحت عنوان «راهنمای بقای جشنواره بهار» به زبان انگلیسی خطاب به والدین چینی گفته بود: «خانواده عزیزم، لطفا تنها بگذار زندگی خودم را بکنم».
«ویکی لیو» اهل تیانجین سومین کلان شهر بزرگ چین است. او در سال ۱۹۹۷ میلادی به دنیا آمده است و یکی از همین جوانان چینی است. او می‌گوید که سال گذشته به محض فارغ التحصیلی در مقطع کارشناسی ارشد در بریتانیا، والدین اش شروع به ترتیب دادن قرار ملاقات‌هایی برای او کردند. او می‌گوید: «اما من یک زن بالغ هستم. من یک شغل و حلقه دوستانی خوب می‌خواهم. من نمی‌خواهم خیلی زود به یک زندگی خانوادگی گره زده شوم».
به نظر می‌رسد زوج‌های نسل جوان چینی می‌خواهند همه چیز را داشته باشند از شغل تا خانواده و هم چنین، رونق اقتصادی در وضعیت خود. این نوع نگرش، مقامات را بیشتر نگران کرده، زیرا کاهش رشد جمعیت در سالیان اخیر آشکارتر شده است.
برای معکوس کردن این روند، پکن در سال ۲۰۱۵ میلادی، سیاست تک فرزندی چندین دهه گذشته را کنار گذاشت و در ماه مه گذشته، سیاست سه فرزند را معرفی کرد. «رن زپینگ» اقتصاددان حتی پیشنهاد کرد که دولت پول بیشتری را برای تامین مالی رشد یک نوزاد چاپ کند. او به دنبال این نظر از حضور در شبکه‌های اجتماعی منع شده است. «لیو»، اما می‌گوید سیاست‌های جمعیتی اخیرا معرفی شده از سوی حزب کمونیست چین «مردانه» هستند. او می‌افزاید: «نسل امروز چین می‌خواهند آینده شغلی بهتر، فرصتی برای داشتن همه چیز از شغل و خانواده و هم چنین، رونق اقتصادی خود را داشته باشند. بدون تحقق این خواسته ها، متقاعد کردن آنان برای بچه دار شدن سخت است».
این امر به طور خاص در مورد زنان جوان چین صدق می‌کند. آنان نسبت به نسل‌های پیشین از سطح تحصیلات بالاتری برخوردار هستند و پس از اتمام تحصیلات دانشگاهی خود به جای ازدواج کسب فرصت‌های شغلی را در اولویت قرار می‌دهند.
وانگ با این نظر موافق است و می‌گوید:«در واقع، زنان چینی در قدرت سیاسی و اقتصادی به شدت از کمبود نماینده رنج می‌برند. چین راه درازی برای ایجاد جامعه‌ای برابر از نظر جنسیتی پیش رو دارد. با این وجود، مشکل آنجاست که این هدف به سادگی از طریق اسناد سیاستگذاری دستوری دولت قابل دستیابی نیست».
«یی فوشیان» از دانشگاه ویسکانسین – مدیسون نویسنده کتاب «کشوری بزرگ با آشیانه خالی» می‌گوید: «اقدامات ملموسی وجود دارند که دولت چین می‌تواند برای آرام کردن این وضعیت انجام دهد. به عنوان مثال، فرصت‌های شغلی برای جوانان چینی و کمک هزینه‌هایی برای زندگی. هم چنین، دولت باید تربیت فرزندان را برای زوج‌های جوان آسان‌تر کند». «ویکی لیو»، اما می‌گوید: «منطق پدر و مادرم این است که من به عنوان یک زن زمان زیادی برای یافتن یک شوهر ایده آل ندارم. در نتیجه، از نظر آنان من باید هر چه زودتر ازدواج کنم، باردار شده و مادر شوم. والدین چینی به سادگی نمی‌پذیرند که دختران شان برای مدت زمان طولانی مجرد بمانند».
