شکل صیادی ترال چینی‌ها به گونه‌ای است که کف دریا‌ها و اقیانوس‌ها را هم جارو می‌کند و باعث می‌شود اکو سیستم دریا به هم بریزد و در نتیجه آسیب زیادی به معیشت و زندگی ماهیگیران بومی سواحل دریا‌ها زده می‌شود.
نگاهی به عملکرد چین نشان می‌دهد که کشتی‌های چینی به غارت دریا‌های دور از سواحل خود مشغول اند.
به گزارش خراسان، کشتی‌های شناور صید ماهی این کشور در حال صید بی رویه ماهی از اقیانوس‌های دنیاست و این کشتی‌های بزرگ عامل بیکاری حاشیه‌نشینان دریا در جهان شده است.
بد نیست همین ابتدا بدانید که چندین سال است دولت چین در تلاش برای گسترش حضور ناوگان دریایی خود در تمام اقیانوس‌های جهان است. در زمینه اجرای این سیاست توسعه‌طلبانه، چین با ده‌ها میلیارد یارانه عمومی شور و اشتیاق زیادی در صنعت کشتی‌سازی برانگیخته و طبق گزارش‌ها بزرگ‌ترین ناوگان ماهیگیری جهان را دراختیار دارد. هدف چین دراختیار داشتن ۴۰۰ ناو جنگی تا سال ۲۰۲۵ است که به آنها امکان پیشی گرفتن از ناوگان ایالات متحده را که فقط ۳۵۵ ناو از این نوع دراختیار دارد، می‌دهد.
هرچند چین حدود یک پنجم جمعیت جهان را دارد، اما این کشور با اختلاف زیاد اولین کشور پرورش‌دهنده ماهی در دنیاست. این کشور سال‌هاست که در رتبه اول دنیا قرار دارد و هیچ‌گونه رقیبی دربرابر آن وجود ندارد. گزارش‌ها نشان می‌دهند یک‌سوم پرورش ماهی در دنیا در چین رخ می‌دهد.
چین سال‌هاست که پرورش ماهی و آبزیان را در میان کشاورزان ترویج می‌کند تا بتواند نیاز جهانی و تقاضای در حال افزایش را برطرف کند. به گزارش دویچه وله صنعت پرورش ماهی در چین به طورمستقیم برای بیش از ۱۴ میلیون نفر شغل ایجاد کرده و سالانه حدود ۶۰ میلیون تن ماهی در آن کشور پرورش داده می‌شود.
فقط همین قدر بدانید که دومین کشور پرورش دهنده ماهی که هند است سالانه تنها ۹ میلیون تن ماهی پرورش می‌دهد. با این حال چین به جز پرورش ماهی به دنبال صید ماهی در سراسر آب‌های جهان است به طوری که ناوگان ماهیگیری چینی با نادیده گرفتن مقررات ماهیگیری کشور‌های مختلف با روش صید ترال و کف‌روبی بستر دریا ذخایر آبزیان موجود را در سراسر جهان به یغما می‌برد.
به عنوان مثال، ۷۰ درصد ذخایر ماهی مرکب آب‌های کره‌شمالی توسط ماهیگیران چینی صید شده‌اند. علاوه بر این، کشور‌های آفریقایی مانند نیجریه، لیبریا و سیرالئون یا کشور‌های آمریکای جنوبی مانند آرژانتین آب‌های سرزمینی شان را در اختیار چین برای صید قرار داده اند.
چینی‌ها سابقه‌ای طولانی درحضور در مناطق دور دریایی و خالی کردن دریا از ماهی دارند. چین بزرگ‌ترین تولیدکننده و صادر کننده ماهی در دنیاست. بعد از کاهش چشمگیر حجم ماهی درمناطق ساحلی و آب‌های نزدیک چین به علت صید بی‌رویه وهمچنین با پیشرفت صنعت صید این کشور به صید در آب‌های دور روی آورد. فعالیت ماهیگیری فراسرزمینی چین از سال ۱۹۸۵ شروع شد و تا سال ۱۹۹۵ تعداد کشتی‌های صید فراسرزمینی چین به ۱۳۸۱ کشتی و لنج صیادی رسیده بود.
چین روند افزایش صید فراسرزمینی را هرسال گسترده‌تر کرد تا این که در سال ۲۰۲۰ کشتی‌های صیادی چین در آب‌های دور از چین به بیش از ۱۷ هزار کشتی صیادی رسید. در ضمن این کشتی‌ها با کشتی‌های سال‌های دور چین بسیار متفاوت است. به گزارش یورو نیوز در قرن بیست و یکم تجهیزات و کشتی‌های چینی بسیار مدرن شدند که می‌توان آنها را مانند کارخانه‌های شناور دانست.
کشتی‌های ترال کف با تجهیزات کامل فیله و فریز کردن ماهی برای مصارف منطقه‌ای و فرا منطقه‌ای مانند کارخانه‌های عظیم شناور عمل می‌کنند. هم اکنون می‌توان به حضور کشتی‌های عظیم صید چینی در شمال اقیانوس آرام، سواحل آمریکای جنوبی یا حضور گسترده آنها در آفریقای غربی و بخش‌هایی از آسیا اشاره کرد.
عملکرد صید چین در آب‌های دور دست یا همان صید فراسرزمینی مانند دیگر حوزه‌ها از جمله کرونا به طور شفاف موجود نیست. دویچه وله در این باره نوشته، اتحادیه اروپا دیتابیسی دارد که تمامی اطلاعات مربوط به ماهیگیری و قرارداد‌های مربوط و میزان صید در دسترس است.
با این حال مطالعات مختلفی وجود دارد که نشان می‌دهد چین میزان صید داخلی را بیشتر و میزان صید در آب‌های دور را کمتر از میزان واقعی گزارش می‌دهد به خصوص اطلاعات مربوط به صید چینی‌ها در مناطق انحصاری اقتصادی اصلا شفاف نیست. تا ۲۰۰ مایل (حدود ۳۲۰ کیلومتر) دریایی از خط ساحلی هر کشور منطقه انحصاری اقتصادی محسوب می‌شود.
هر کشوری در این مناطق از حقوق حاکمیتی به منظور اکتشاف و بهره‌برداری برخوردار است و مسئول حفاظت از منابع منطقه و تنظیم قرارداد‌های ماهیگیری مربوط به کشتی‌های خارجی است. آب‌ها با فاصله ۲۰۰ مایل از خط ساحلی شامل قوانین بین‌المللی می‌شوند.
هرچند ایندیپندنت در گزارشی مدعی شده صیادی فراسرزمینی فقط حدود یک درصد از تولید ناخالص ملی چین را شامل می‌شود و نقش مهمی در اقتصاد چین ندارد، اما شکل صیادی ترال چینی‌ها به گونه‌ای است که کف دریا‌ها و اقیانوس‌ها را هم جارو می‌کند و باعث می‌شود اکو سیستم دریا به هم بریزد و در نتیجه آسیب زیادی به معیشت و زندگی ماهیگیران بومی سواحل دریا‌ها زده می‌شود.
با این که چینی‌ها می‌گویند فاصله ۳۲۰ کیلومتری از سواحل را برای صید فراسرزمینی رعایت می‌کنند، اما به گزارش مجله اکونومیست، ماهیگیران چینی خارج از این محدوده برای ماهی‌های منطقه طعمه می‌گذارند و از این راه آنها را به دام می‌اندازند.
فراتر از اضافه شدن مشکلات زیست محیطی مرتبط با اسیدی شدن، گرمایش و آلودگی اقیانوس‌ها در صورتی که جامعه جهانی موفق به مهار سوءاستفاده ناوگان‌های ماهیگیری چینی با صید بی‌رویه و غارت ذخایر آبزیان جهان نشود، احتمال وقوع جنگ‌های دریایی و سراسری ناشی از قحطی و گرسنگی دور از انتظار نیست.
طبق گزارش چند سال پیش ایرنا بیش از ۷ میلیون کیلومتر مربع از بستر دریا‌ها توسط چینی‌ها با صید ترال خراشیده و جارو می‌شود. از آن جایی که ممکن است چینی‌ها دوباره هوس حضور در آب‌های سرزمینی ما را داشته باشند بد نیست با توجه به آن چه گفته شد در صدور مجوز‌ها سخت گیری بیشتری شود و همچنین نهاد‌های نظارتی بر عملکرد کشتی‌های صیادی نظارت بیشتری داشته باشند.
در کنار این برخورد جدی و سختگیرانه با متخلفان و حمایت اجرایی از سوی دادگستری و قوه قضاییه صورت بگیرد. حضور ناظران از سازمان محیط زیست روی شناور‌های بزرگ هنگام صیادی، پایش شمار ماهیان تجاری و غیرتجاری، آموزش صیادان و جوامع محلی، تغییر نگاه سازمان‌های مسئول به بهره‌برداری پایدار، دسترسی سازمان محیط زیست به سامانه کنترل تردد‌ها از دیگر ملزومات مدیریت این بحران هستند.
البته عزم جهانی برای نجات محیط زیست دریایی از سوی همه کشور‌ها شکل‌گرفته و اتحادیه جهانی برای مقابله با صید بی‌رویه فراسرزمینی چین تشکیل شده تا شاید، آینده‌ای تلخ در انتظار دریا‌های جهان را متوقف یا کندتر کند.
