فرارو- علیرضا اسمعیل زاده؛ «شبکه مخفی زنان» یکی از تازه‌ترین سریال‌های شبکه نمایش خانگی است که از هفتم مرداد پخش آن آغاز شده است. کارگردان این سریال افشین هاشمی است و نویسندگی آن را محمد رحمانیان به عهده دارد. بازیگران مشهوری هم در این سریال ایفای نقش کرده‌اند که از جملۀ آن‌ها می‌توان به مهدی هاشمی، سیامک انصاری، لیلا حاتمی و شقایق دهقان اشاره کرد.
این سریال حال و هوایی کمدی دارد و ماجرای آن در اوایل دوران پهلوی اتفاق می‌افتد. در قسمت اول سریال ما با شخصیت میرزا محمود زنبورکچی (با بازی سیامک انصاری) آشنا می‌شویم که رئیس یکی از ادارات سجل احوال است. میرزا محمود وضع مالی مناسب و شغل خوبی دارد، اما انگار حسرت نداشتن فرزند پسر روی دلش مانده است. در اواخر قسمت اول متوجه می‌شویم که میرزا محمود یک خانه و زندگی دوم هم دارد که البته آن را از دیگران مخفی کرده است.
از طرف دیگر شخصی به اسم مدبّر (مهدی هاشمی) که یکی از مسئولان وزارت فرهنگ است، نامه‌ای از دربار دریافت می‌کند که به او ماموریت تشکیل کانون بانوان را محول می‌کند. حکومت می‌خواهد با تشکیل این کانون، همۀ تشکل‌های بانوان را که ممکن است بعدا دردسرساز شوند، یک جا و تحت نظارت خودش جمع کند. مدبر تصمیم می‌گیرد میرزا محمود را به خاطر حسن خلق و مقبولیتی که در بین زنان دارد مسئول تشکیل این کانون کند.
افشین هاشمی و محمد رحمانیان هر دو سابقۀ تئاتری بسیار پرباری دارند و به نظر می‌رسد که این سابقه تاثیر خودش را در سریال «شبکه مخفی زنان» گذاشته است. بعضی از صحنه‌ها و حتی بازی‌های بازیگران حالتی تئاتری دارند که این خیلی با فضایی که از یک سریال انتظار داریم مطابقت ندارد. بازی‌های تئاتری وقتی از قاب تلویزیون دیده می‌شوند، اغراق‌شده و غیرطبیعی به نظر می‌رسند و این چیزی است که در قسمت اول دست‌کم در بازی شبنم مقدمی و مهدی هاشمی تا اندازه‌ای به چشم می‌خورد.
جنبۀ طنز سریال در قسمت اول بسیار کمرنگ و بی‌رمق است و می‌شود گفت در طول چهل دقیقه (صرف نظر از تیتراژ) حتی یک لبخند هم به بیننده نمی‌دهد. بیشترین شوخی‌های قسمت اول مربوط به افرادی است که برای ثبت اسم و فامیل خود یا فرزندانشان به ادارۀ سجل احوال مراجعه کرده‌اند؛ مثل اینکه مثلا یک نفر می‌خواهد اسم بچه‌اش را بگذارد «نیمکت» یا دیگری اسم‌های کلاغ و سنجاب و گرگ‌آقا را در نظر گرفته؛ شوخی‌های کهنه‌ای که آدم را یاد نمایش‌های طنز مدرسه‌ای در دهۀ هفتاد می‌اندازد.
یک سکانس دیگر هم در قسمت اول بود که در آن یکی از کارمندان وزارت فرهنگ باید ترانه‌ای را گوش می‌کرد تا ببیند قابلیت دریافت مجوز را دارد یا نه. این سکانس تقلید واضحی از سریال «ممیزی» بود که البته اصلا به اندازۀ الگوی اصلی‌اش خنده‌دار نبود.
به تصویر کشیدن دو شخصیت پروین اعتصامی و صادق رضا زادۀ شفق در سریال شاید برای این بود که فضای تاریخی قصه ملموس‌تر شود یا شاید هم یک جور ادای دین به دو شخصیت برجستۀ فرهنگی دوران معاصر بود؛ اما این کار هر دلیلی که داشت، هیچ نتیجه و ثمر مثبتی برای سریال به دنبال نیاورده بود؛ نه کشش داستان را اضافه کرده بود و نه نکتۀ بامزه‌ای در آن بود که با حال و هوای سریال همخوانی داشته باشد.
اما با همۀ این‌ها هنوز نمی‌شود گفت که این سریال قابلیت تبدیل شدن به یک اثر جذاب و مفرح را ندارد. بازی سیامک انصاری با اینکه تا حدی تکراری شده، اما هنوز شیرین و دوست‌داشتنی است. می‌شود انتظار داشت که در قسمت‌های بعدی و با اضافه شدن شقایق دهقان و سایر بازیگران، روابط بین شخصیت‌ها شکل پر جنب و جوش‌تر و شادتری به خودش بگیرد. ایدۀ کانون بانوان به خودی خودش ایدۀ جذابی است و این جذابیت وقتی در تضاد با چندهمسری شخصیت میرزا محمود قرار بگیرد می‌تواند بیشتر هم بشود؛ بنابراین با اینکه «شبکه مخفی زنان» در قسمت اول گیرایی کافی نداشت و نتوانست شروع غافلگیرکننده و درخشانی داشته باشد، اما هنوز آنقدر ورق‌های تازه برای رو کردن دارد که بتواند ما را امیدوار نگه دارد.
