آقای رئیسی! شاید توجه ندارید که با وجود شعار‌های شما، اقتصاد این دوران بیشتر از همیشه به برجام گره خورد. انتظار سال‌ها در این یک سال جدی‌تر شده. هم شما و هم ملت تجربه‌دیده می‌دانند که از امضای برجام معجزه‌ای برنمی‌خیزد؛ اما این انتظار آسیب‌های روحی و اقتصادی بسیاری به جای می‌گذارد.
محمدعلی ابطحی خطاب به رئیسی در روزنامه شرق نوشت: یک سال از دوره ریاست‌جمهوری شما گذشت. هفته دولت مبارک. چند نکته به جای کادو تقدیم‌تان!
- سفرهایتان که در یک‌ساله اول به همه استان‌ها سر زدید، کار زیبا و قابل تقدیری است. اساسا حضور میدانی و دیدار حضوری رؤسای قوا به صورت تاریخی برای خیلی از مردم امیدبخش است. گاهی سال آمدن فلان مقام یا فلان رئیس‌جمهور به یک تاریخ تبدیل می‌شود و تا سال‌ها به آن استناد می‌کنند.
- شما شاید حتی بیش از حد، با همه چیز موافقید و دستور اجرا می‌دهید و حتی می‌گویند گاهی جمع‌کردن لیست موافقت‌های شما، سخت است؛ اما در سیستم فشل اجرائی، دستور مشکل‌گشا نیست. یک نفسی در دستوردادن بگیرید، یک گروهی بگذارید ببینید این دستورات‌تان چقدر اجرا شده و چرا بقیه‌اش اجرائی نشده.
- آقای رئیسی! شاید توجه ندارید که با وجود شعار‌های شما، اقتصاد این دوران بیشتر از همیشه به برجام گره خورد. انتظار سال‌ها در این یک سال جدی‌تر شده. هم شما و هم ملت تجربه‌دیده می‌دانند که از امضای برجام معجزه‌ای برنمی‌خیزد؛ اما این انتظار آسیب‌های روحی و اقتصادی بسیاری به جای می‌گذارد. یا یک تُک پا بروید اتریش امضا کنید و خلاص یا همان جور که احتمالا ته دل خودتان و خیلی از مسئولان دیگر هست، بگویید برجام بی‌برجام. سربسته می‌گویم موفقیت در حل مشکلات مردم است، نه در سینه سپرکردن بی‌پشتوانه.
- شرایط سیاسی و اجتماعی در دوران شما امنیتی‌تر شده است. این موضوع در دوران‌های قبل به دلیل رقابت‌های داخلی توجیه‌پذیر بود، در دوران شما نه. استراتژی همکاری با مردم را فقط شما می‌توانید جایگزین نگاه امنیتی این سال‌ها بکنید. این نکته کلیدی پیشرفت شماست.
- مشکلات معیشتی نفس‌گیر شده است. شما ۲۴ساعته هم تلاش کنید، کم است. مردم به اندازه کافی خسته‌اند. این بهانه هم که کسانی می‌خواهند دولت را تضعیف کنند، وجود ندارد. این حاشیه‌های پرسروصدا را که به‌مثابه انگشت در چشم مردم کردن است، کم کنید. هم برای خودتان بهتر است و هم برای آرامش مردم که شاید بتوانند این مشکلات را تحمل کنند.
- مسئله پرجنجال حجاب که نتیجه‌اش بی‌حجاب‌شدن شل‌حجاب‌ها و آزار روانی باحجاب‌ها بود و موارد دیگری مثل سختگیری‌های هنری و فرهنگی، شاید در منظومه کار‌های بزرگی که کشور دارد، کم‌اهمیت باشد؛ اما امنیت روانی جامعه را به هم می‌ریزد و امید را کم می‌کند و جامعه بی‌امید همه چیز را بد می‌بیند. با مسئولان امر به حجاب (به جای امر به معروف) خشکه حساب کنید و جلوی بیانیه‌های‌شان را بگیرید، بیشتر به نفع دولت و ملت متدین است.
- وقتی در استان‌ها نمایندگان شما چه در سطح استاندار و چه در سطوح پایین‌تر برای یک استان دستورالعمل‌های فرهنگی استانی صادر می‌کنند، به حاکمیت یکپارچه آسیب می‌زنند.
یعنی چه که فلان استاندار بگوید در استان ما مثلا کنسرت یا فلان فعالیت فرهنگی یا سیاسی ممنوع است؟ این ابهت دولت مرکزی را می‌شکند.
- شما مثل دولت‌های قبلی منتقد‌های بی‌رحم و اتهام‌زن و مباهته‌گر ندارید. شاید این شانس تلقی شود؛ ولی می‌تواند خطر بزرگی باشد. سفره‌های مردم از این تعریف‌های مبالغه‌آمیز از دولت شما رنگین نمی‌شود.
- و آخرین نکته اینکه حکمرانی در دوران زندگی پلتفرمی کاملا با گذشته متفاوت است. صد تا سازمان بازرسی نمی‌توانست یک روز اطلاعات این فضا را برایتان منتقل کند. ۲۰ درصد دروغ و شایعات و غرض‌ورزی را نادیده بگیرید و از نگاه مثبت برای ساختن جامعه‌ای که مردم از آن احساس رضایت کنند، بهره ببرید.
بی‌خیال صیانت شوید. سرعت اینترنت را بالا ببرید. از سن دبستان تا پیرمرد‌ها دارای یک نیاز مشترک هستند و آن بهره‌برداری از اینترنت پرسرعت است. به خدا این‌ها کار‌های کوچکی نیست. امید و نشاط به جامعه می‌دهد.
