(تصویر) دریاچه‌ای که نیست ...

  اقدامات نامناسب در گذشته و بی توجهی برخی دولت‌ها در برابر تغییرات اقلیمی و خشکسالی‌های پی در پی باعث خشکی بسیاری از دریاچه ها، تالاب‌ها و رودخانه‌های ایران طی دو دهه گذشته شده است. دریاچه ارومیه در شمال غرب کشور که یکی از شش دریاچه بزرگ نمک در کره زمین بشمار می‌آید مهمترین آن هاست.

این دریاچه از سال ۱۳۸۶ هشت متر از آب باقیمانده خود را از دست داده و تا مرز نابودی کامل پیش رفته است. مهمترین بنادر و سواحل آن در جنوب شرقی دریاچه «بندر رحمانلو»، «بندر دانالو» و در شمال آن «بندر شرفخانه» کاملا خشک شده و جزایر آن که زمانی میان آب بودند، به خشکی متصل شده است، به صورتی که با پای پیاده یا با خودرو می‌توان به آن‌ها رسید.

علیرغم تبخیر بسیار سریع به دلیل گرمای شدید هوا، هنوز در نزدیکی پل میانگذر شهید کلانتری در نزدیکی ارومیه «جزیره اسلامی» و در ساحل «کاظم داشی» در نزدیکی گوورچین قلعه در حومه سلماس باقیمانده آب دریاچه را می‌توان مشاهده کرد، که امکان شنا در آن نیست و در عمیق ترن بخش‌ها حتا تا زیر زانو هم نمی‌رسد. در نتیجه این خشکسالی، بخش‌های وسیعی از دریاچه ارومیه به کویر نمک تبدیل شده است.

طوفان‌های نمک بهره وری زمین‌های کشاورزی اطراف را کاهش داده درختان را خشک کرده و سلامتی مردم منطقه را به خطر انداخته و زندگی آبزیانی مانند میگوی آب نمک «آرتمیا» و برخی از پرندگان مهاجر مانند پلیکان، فلامینگو و ... را در خطر قرار داده است.

عکاس: علی حامد حق دوست