اگر یک زامبی در زمین کم‌عمق‌تر زنده شود و یا درون یک تابوت نه چندان محکم قرار داشته باشد یا تنها درون یک کفن باشد شانس بیرون آمدن را خواهد داشت به خصوص زمانی که قبر تازه بوده و خاک قسمت بالایی خشک و نرم است.
فرارو- زامبی‌ها تنها افرادی عادی هستند یا پیش‌تر بودند. خب، این موضوع را می‌دانیم. با در نظر گرفتن این موضوع با نزدیک شدن به جشن هالووین، "واشنگتن پست" از کارشناسان در چندین حوزه خواست تا بر اساس آن چه درباره بدن و مغز انسان شناخته شده به برخی از اسرار زامبی‌ها بپردازند.
به گزارش فرارو به نقل از واشنگتن پست، متاسفانه تئوری‌های کمی درباره این موضوع مورد آزمایش قرار گرفته اند بیش‌تر به این دلیل که زامبی‌ها در هر حال واقعی نیستند.
به لطف فیلم‌های ترسناک ساخته شده "جورج ای. رومیرو" زامبی‌ها تبدیل به کلیشه‌ای از فرهنگ پاپ شدند. چرا زامبی‌ها این گونه رفتار می‌کنند؟ "تیموتی ورستینن" عصب شناس شناختی می‌گوید: «شاید به این دلیل که آنان عملکرد خود را در بخش‌های کلیدی مغزشان که به سرعت در حال پوسیدگی هستند از دست داده‌اند. آنان ممکن است دائما حمله کنند، زیرا مناطق تصمیم گیری در قشر جلوی مغزشان آسیب دیده است. بدون آن وزنه ایجاد کننده توازن و تعادل، پاسخ جنگ یا گریز آمیگدال بیهوده است».
شاید به دلیل آسیب به مجموعه‌ای از مناطق مغز به نام "شبکه چهره" است که زامبی‌ها دیگر نمی‌توانند یک دوست را از یک غریبه بالقوه خوشمزه تشخیص دهند. این اشتهای سیری ناپذیر سرنخی است که نشان می‌دهد هیپوتالاموس از بین رفته و هورمون گرلین بیش از حد تولید می‌شود و زامبی‌ها را محکوم به گرسنگی دائمی می‌کند. زامبی‌ها به ندرت می‌توانند بیش از چند کلمه غرغر کنند که نشانه‌ای از زوال در مراکز زبان به نام ناحیه بروکا (این قسمت با تولید گفتار مرتبط است) و ناحیه ورنیکه (این قسمت با درک یا فهمیدن زبان نوشتاری و گفتاری مرتبط می‌باشد) است.
در نهایت نوع راه رفتن زامبی‌ها ممکن است بدان معنا باشد که آنان برخی از نواحی مغز مانند قشر حرکتی، عقده‌های قاعده‌ای و مخچه که مسئولیت هماهنگ حرکات صاف و بدون دردسر ما را برعهده دارند از دست داده‌اند.
"ورستینن" می‌گوید که یک بار از "رومیرو" پرسیده بود که چرا حرکت زامبی‌ها این گونه است و او گفته بود: «چون مرده‌اند. من حدس می‌زدم که آنان سفت باشند».
"پاتریشیا ام. سالداریاگا" استاد کالج میدلبری می‌گوید: «زامبی‌ها نمادی از انواع مختلف مردم ستمدیده دیده بودند اگرچه در یک پیچش مدرن برخی از آنان اکنون نمادی از قدرت مستقر هستند». در نسخه‌های فیلم‌های دهه ۱۹۳۰ میلادی انسان‌های زنده‌ای دیده می‌شدند که روح و اراده آزادشان توسط جادوی تاریک ربوده شده بود شبیه زامبی‌های آفریقایی و وودو فولکلور هائیتی. سپس فیلم "شب مردگان زنده" ساخته "جورج رومیرو" در سال ۱۹۶۳ میلادی اکران شد که وضعیت مرگ زامبی‌ها، رفتار و عادات غذایی آنان را به شکلی کامل باز تعریف کرد و از آن زمان به این سو اکثر مردگان متحرک به نمایش درآمده بر روی پرده سینما و صفحه نمایش تلویزیون تقریبا از خوردن هر نوع گوشت انسانی راضی بوده‌اند!
با این وجود، اغلب مغز را به عنوان غذای اصلی زامبی‌ها در نظر می‌گیریم. در فیلم "بازگشت مردگان زنده" در سال ۱۹۸۵ میلادی یک زامبی "مممممممغغغز"! می‌خواست. "گریس دروچا" سخنگوی آکادمی تغذیه و رژیم غذایی می‌گوید از نظر تغذیه‌ای مغز شامل حدود ۶۰ درصد چربی و ۴۰ درصد پروتئین با میزان کم کربوهیدرات و یا فاقد کربوهیدرات است که با رژیم‌های غذایی کتوژنیک با کربوهیدرات بسیار کم و پرچرب که در ابتدا برای کاهش تشنج در کودکان مطرح شده بود سازگار است. در مقابل، تقریبا نیمی از کالری در یک رژیم غذایی معمولی و سالم انسان از کربوهیدرات‌ها تامین می‌شود که انرژی سریعی را فراهم می‌کنند.
"دروچا" می‌گوید: «آنفولانزای کتو یک واکنش رایج به کمبود ناگهانی کربوهیدرات‌ها ممکن است مسئول برخی از علائم ایجاد شده در رفتار زامبی‌ها باشد. آنان ناله می‌کنند و خیلی آهسته در گیجی‌ای ناشی از مه مغزی راه می‌روند. از جمله علائم آنفولانزای کتو که به دلیل مقادیر بسیار کم کربوهیدرات در رژیم غذایی رخ می‌دهد می‌توان به تهوع، استفراغ سردرد و خستگی اشاره کرد».
با این وجود، همه چیز در رژیم غذایی زامبی‌ها بد نیست. مغز مقدار مناسبی از مایعات را شامل می‌شود و ۸۰ درصد وزن آن را آب تشکیل می‌دهد و و مواد مغذی مورد نیاز زامبی‌ها مانند ویتامین ب ۱۲ تقویت کننده انرژی، ویتامین ث برای تقویت بافت همبند و فسفر، مس و آهن تقویت کننده استخوان را فراهم می‌کند.
دروچا می‌گوید یک منوی غذایی حاوی مغز حداکثر برای چند هفته پایدار خواهد بود، زیرا فاقد مواد مغذی حیاتی، ویتامین‌ها و مواد معدنی است. اومی گوید البته خوردن مغز باعث یبوست شدید می‌شود، اما اشاره کرد که مطمئن نیست زامبی‌ها به دستشویی می‌روند یا خیر!
نتیجه مطالعه‌ای انجام شده در استرالیا در سال ۲۰۱۰ میلادی نشان می‌دهد که انسان‌ها دندان‌های نیش بسیار قوی‌ای نسبت به جثه‌شان دارند و دندان‌های ما برای شکستن آجیل مناسب هستند و بسیار خوب عمل می‌کنند. این مطالعه نشان داد با این وجود، جمجمه انسان در مقایسه با دندان‌ها چندان مستحکم نیست.
برای یافتن پاسخ این پرسش چهار پژوهشگر از مرکز علوم شیمی مونل تخصص خود را در حواس چشایی و بویایی ارائه کردند و خاطرنشان ساختند که برخی از زامبی‌ها به شدت به بو کشیدن انسان‌ها متکی هستند. "باب پلگرینو" دانشجوی فوق دکترا در آن مرکز می‌گوید که بلافاصله به پشه‌ها فکر کرد و از خود پرسید که آیا بدن زامبی‌ها دیگر بو‌ها و مواد شیمیایی خاصی را تولید نمی‌کنند که باعث می‌شود انسان‌های زنده خوش طعم به نظر برسند؟
او افزود: «پشه‌ها نیز نوعی خونخوار هستند و از طیف وسیعی از نشانه‌ها برای یافتن انسان استفاده می‌کنند. آنان از دی اکسید کربن از مسافت دور استفاده می‌کنند و سپس از بو‌های با برد متوسط استفاده کرده و پس از آن از طعم، گرما و رطوبت برای برد بسیار کوتاه به منظور فرود و حمله به هدف استفاده می‌کنند».
"پل وایز" از پژوهشگران قدیمی مونل می‌گوید که زامبی‌ها ممکن است بوی بیماری را روی یکدیگر حس کنند به خصوص اگر توسط یک ویروس زامبی شده باشند.
او می‌افزاید: «زامبی‌ها ممکن است بوی فرار مرتبط با پاسخ‌های بیولوژیکی به عفونت را حس کنند و تصمیم بگیرند که دلیلی برای گاز گرفتن شما وجود ندارد، زیرا ویروس انتقال یافته است. البته زامبی‌ها احتمالا در زندگی پیشین خود یاد گرفته بودند که از بوی پوسیدگی اجتناب کنند. بنابراین، شاید طبیعی باشد که آنان از هم خوردن یکدیگر پرهیز می‌کنند.»
"استفانی هانتر" همکار "پلگرینو" می‌گوید: «اگر زامبی‌ها به یک نفر برسند و او را بخورند و بعد یک فرد جدید را ببینند به سراغ فرد جدیدتر هم می‌روند حتی اگر نفر اول هنوز پوسیده و فاسد نشده باشد».
"ایچیرو ماتسوموتو" زیست شناس مولکولی، اما به عنوان پژوهشگر چهارم فرض این پرسش را رد می‌کند می‌گوید: «ذهن علمی من می‌گوید که احتمال زیادی وجود دارد که یکدیگر را بخورند، اما انسان‌ها نمی‌دانند. انسان‌ها هیچ اطلاعاتی درباره جمعیت زامبی‌ها ندارند بنابراین، آنان ممکن است یکدیگر را بخورند و ما هرگز متوجه کاهش جمعیت آنان نخواهیم شد. دوم آن که انسان‌ها رفتار زامبی‌ها را با حالتی وحشت زده نظاره می‌کنند، زیرا ما همواره در حال فرار از دست آنان یا کشته شدن توسط زامبی‌ها هستیم و نمی‌توانیم زامبی‌ها را مورد بررسی قرار دهیم».
اطلاعاتی در این مورد وجود دارد. حتی یک زامبی بسیار با انگیزه نیز احتمالاً نمی‌تواند از میان ۱.۸ متر خاک بالا بیاید، زیرا این مقدار خاک روی یک تابوت با اندازه متوسط به راحتی می‌تواند بیش از ۳۱۷۵ کیلوگرم وزن داشته باشد. قوانین بسیار متفاوت است، اما بیش‌تر تدفین‌های ایالات متحده بسیار نزدیک‌تر به سطح زمین رخ می‌دهند با بخش بالایی تابوت اغلب کم‌تر از ۶۰ سانتی متر زیر زمین را شامل می‌شود.
"الن وین مک برایر" سخنگوی انجمن مدیران مراسم تشییع جنازه پرسش درباره فرار زامبی‌ها را برای کارکنان در گورستانی در خارج از آتلانتا مطرح کرد. او می‌گوید: «اجماع این بود که یک زامبی یا انسانی که به زامبی تبدیل می‌شود قادر به خروج از تابوت نیست». او اشاره می‌کند که طبق داده‌های انجمن مدیران مراسم تشییع جنازه حدود ۶۰ درصد از افرادی که در ایالات متحده فوت می‌کنند سوزانده می‌شوند فرایندی که بدون شک ضد زامبی‌ها است. با این وجود، او می‌گوید دفن جسد "سبز" طرفدار محیط زیست در حال محبوب شدن است و در آن صورت جسد در ۶۰ سانتی متری عمق زمین و با حداقل پوشش بدن قرار می‌گیرد.
بنابراین، اگر یک زامبی در زمین کم‌عمق‌تر زنده شود و یا درون یک تابوت نه چندان محکم قرار داشته باشد یا تنها درون یک کفن باشد شانس بیرون آمدن را خواهد داشت به خصوص زمانی که قبر تازه بوده و خاک قسمت بالایی خشک و نرم است.
