دیابت زمانی رخ می‌دهد که بدن آنطور که باید از انسولین استفاده نمی‌کند و نمی‌تواند سطح قند خون را تنظیم کند. حدود ۹۰ درصد از افرادی که این بیماری را دارند به دیابت نوع ۲ مبتلا هستند.
بر اساس تحقیقات جدید، افرادی که در معرض خطر ابتلا به دیابت هستند، می‌توانند با مصرف کمتر کربوهیدرات‌ها به خود کمک کنند.
به گزارش مهر به نقل از مدیسن نت، «کریستن دورانز»، سرپرست تیم تحقیق از دانشگاه تولین در نیواورلئان، می‌گوید: «پیام کلیدی این مطالعه این است که رژیم کم کربوهیدرات، در صورت حفظ، ممکن است یک رویکرد مفید برای پیشگیری و درمان دیابت نوع ۲ باشد، اگرچه تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.»
برای این مطالعه، محققان دو گروه ۷۵ نفره را مورد مطالعه قرار دادند. در یکی، شرکت کنندگان به یک رژیم غذایی کم کربوهیدرات اختصاص داده شدند. رژیم غذایی گروه دیگر همانند قبل شامل رژیم غذایی عادی خودشان بود.
شش ماه بعد، گروه رژیم کم کربوهیدرات افت بیشتری در هموگلوبین A ۱ C داشتند که نشانگری برای سطح قند خون است. آن گروه همچنین وزن کم کردند و سطح قند خون ناشتا پایین‌تری داشتند.
دورانز در ادامه افزود: «ما از قبل می‌دانیم که رژیم کم کربوهیدرات یکی از رویکرد‌های غذایی است که در بین افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ استفاده می‌شود، اما شواهد زیادی در مورد تأثیر این رژیم بر قند خون در افراد مبتلا به پیش دیابت وجود ندارد. مطالعه آینده می‌تواند با این هدف انجام شود که آیا این رویکرد رژیم غذایی ممکن است یک رویکرد جایگزین برای پیشگیری از دیابت نوع ۲ باشد یا خیر.»
قند خون شرکت کنندگان در مطالعه از سطح پیش دیابت تا دیابت متغیر بود. گروه کم کربوهیدرات شاهد کاهش ۰.۲۳ درصدی سطح A ۱ C نسبت به گروه رژیم غذایی معمولی بود.
به گفته دورانز، «اگرچه این مقدار، جزئی است، اما از لحاظ بالینی معنادار است.»
در حالی که چربی‌ها حدود نیمی از کالری مصرف شده توسط افراد گروه کم کربوهیدرات را تشکیل می‌دادند، اما عمدتاً چربی‌های تک غیراشباع و پلی غیراشباع سالم موجود در غذا‌هایی مانند روغن زیتون و آجیل بودند.
پیش دیابت فرد را در معرض افزایش خطر ابتلاء به دیابت نوع ۲ و همچنین حمله قلبی یا سکته مغزی قرار می‌دهد.
دیابت زمانی رخ می‌دهد که بدن آنطور که باید از انسولین استفاده نمی‌کند و نمی‌تواند سطح قند خون را تنظیم کند. حدود ۹۰ درصد از افرادی که این بیماری را دارند به دیابت نوع ۲ مبتلا هستند.
علائم می‌تواند شامل تاری دید، بی حسی دست‌ها و پا‌ها و خستگی کلی باشد؛ و می‌تواند منجر به بیماری قلبی، از دست دادن بینایی و بیماری کلیوی شود.
