حدود یک قرن و نیم پیش در دولت ناصری، برای نخستین بار ریختن زباله در تهران ممنوع اعلام و طبق اعلاناتی که از سوی حکومت داده شد، دولت کسانی را برای خارج کردن خاکروبه از شهر تهران منصوب کرد که در واقع مقدمه‌ای برای به وجود آمدن رفتگران در دارالخلافه بود.
براساس قانون، زباله ریختن در معابر از جرایم غیرقابل گذشت است و طبق جدول جریمه‌های رانندگی، پرتاب کردن یا ریختن ضایعات، زباله، اشیا و آب دهان از وسیله نقلیه در معابر شهری ۳۰ هزار تومان جریمه دارد. اما از چه زمانی ریختن زباله در تهران ممنوع شد؟
به گزارش همشهری، حدود یک قرن و نیم پیش در دولت ناصری، برای نخستین بار ریختن زباله در تهران ممنوع اعلام و طبق اعلاناتی که از سوی حکومت داده شد، دولت کسانی را برای خارج کردن خاکروبه از شهر تهران منصوب کرد که در واقع مقدمه‌ای برای به وجود آمدن رفتگران در دارالخلافه بود.
متن اعلان این قانون به نقل از روزنامه «دولت علیه ایران» مورخ ۲۹ ذی‌الحجه ۱۲۸۱ هجری قمری به این قرار بود: «چون کوچه‌های محلات دارالخلافه به واسطه این که سال‌ها بود در رزاق شد تعمیر و تصفیه آنها اهتمامی نشده بود، اغلب کثیف و سنگفرش‌های آن خراب شده و برای عابرین و مترددین در عبور و مرور، خاصه زمستان کار به عسرت انجامیده بود، لهذا این اوقات سپهسالار اعظم به چراغعلی‌خان سراج الملک که ریاست احتساب شهر به عهده او محول است، فرمایش دادند که اهالی شهر را مجبور سازند به این که در جوار خانه هر کس خاکروبه و کثافتی است، از شهر اخراج کنند و کوچه و محلات را جمیعا سنگفرش تازه نموده، به قسمتی خوش مجاری را بسازند که برای مترددین مورث عسرت نشود و آنچه خاکروبه و خاشاک که در محاذات مساجد و مدارس و بیوتات دیوانی است، از دولت مال خاک‌کش و عمله معین گردند که از شهر خارج نماید و غدغن کرده‌اند که سراج الملک مواظب بوده محتسبین بگمارد که هر کسی محاذی خانه خود را همه روزه آب و جاروب کرده پاک و پاکیزه نگاه دارند و نگذارند خاشاک در جایی جمع کنند.»
