انسان‌های ساکن سیاره زمین به دلیل بهبود در بهداشت عمومی، تغذیه، بهداشت شخصی و پزشکی عمر طولانی‌تری دارند. همین امر باعث شده تا جمعیت ساکنان این سیاره به هشت میلیارد نفر برسد.
فرارو- بر اساس پیش بینی‌های سازمان ملل متحد امروز هشت میلیاردمین فرد جهان متولد شد. این بدان معناست که تنها در بازه زمانی ۱۲ سال یک میلیارد نفر و از سال ۱۸۰۰ تاکنون هفت میلیارد نفر به جمعیت جهان افزوده شده است.
به گزارش فرارو به نقل از دیلی تلگراف، سازمان ملل متحد در گزارش چشم‌انداز جمعیت جهان در سال ۲۰۲۲ میلادی اعلام کرد: «این رشد بی‌سابقه به دلیل افزایش تدریجی طول عمر انسان به دلیل بهبود در بهداشت عمومی، تغذیه، بهداشت شخصی و پزشکی است. این موضوع هم چنین در نتیجه سطوح بالا و پایدار باروری در برخی از کشور‌ها رخ داده است».
واکسن‌هایی مانند آبله باعث بهبود چشمگیر امید به زندگی شده‌اند که در سال ۲۰۱۹ میلادی به ۷۲.۸ سال رسید که تقریبا ۹ سال از سال ۱۹۹۰ میلادی افزایش یافته است. انتظار می‌رود با بهبود‌های بیش‌تر مراقبت‌های بهداشتی طول عمر تا سال ۲۰۵۰ میلادی به ۷۷ سال افزایش یابد.
کشور‌های با درآمد متوسط که عمدتا در آسیا واقع شده‌اند بیش‌ترین رشد را در دهه گذشته به خود اختصاص داده‌اند و از سال ۲۰۱۱ میلادی به این سو ۷۰۰ میلیون نفر افزایش یافتند. جمعیت هند ۱۸۰ میلیون افزایش یافت و قرار است در سال آینده از چین به عنوان پرجمعیت‌ترین کشور جهان پیشی بگیرد. با این وجود، علیرغم این اوج جدید، نرخ رشد جهانی در حال کاهش است و برای اولین بار از سال ۱۹۵۰ میلادی به زیر یک درصد در سال می‌رسد.
این وضعیت ناشی از کاهش باروری است روندی کاهشی که در دهه‌های اخیر گسترش فزاینده‌ای در اکثر کشور‌های توسعه یافته داشته است. در سال ۱۹۵۰ میلادی متوسط باروری جهانی ۵ تولد نوزاد بازای هر زن بود و در سال ۲۰۲۱ میلادی این میزان به ۲.۳ تولد کاهش یافته است. دو سوم جمعیت جهان در کشوری زندگی می‌کنند که در آن باروری در حال حاضر کمتر از ۲.۱ تولد به ازای هر زن است که سطح مورد نیاز برای جایگزینی جمعیت موجود می‌باشد.
از هم اکنون تا سال ۲۰۵۰ میلادی ۶۱ کشور شاهد کاهش یک درصدی یا میزانی بیش‌تر از جمعیت خود خواهند بود که دلیل آن کاهش پایدار باروری و در برخی موارد افزایش نرخ مهاجرت است.
سازمان ملل پیش‌بینی می‌کند که جمعیت جهان در دهه ۲۰۸۰ میلادی به ۱۰.۴ میلیارد نفر برسد و تا سال ۲۱۰۰ میلادی در این سطح باقی بماند. سپس تعداد جمعیت شروع به کاهش خواهد کرد. ۴۶ کشور کمتر توسعه یافته از جمله سریع‌ترین کشور‌های جهان هستند که جمعیت آن در فاصله سال‌های ۲۰۲۲ تا ۲۰۵۰ میلادی به میزان دو برابر افزایش خواهد یافت. بیش از نیمی از افزایش پیش بینی شده در جمعیت جهان تا سال ۲۰۵۰ میلادی تنها در هشت کشور متمرکز خواهد شد: جمهوری دموکراتیک کنگو، مصر، اتیوپی، هند، نیجریه، پاکستان، فیلیپین و جمهوری متحد تانزانیا.
«وینس مابانساگ» هشت میلیاردمین نوزاد نمادین بوده است. او در ساعت ۱ و ۲۹ دقیقه بامداد مورخ ۱۵ نوامبر در بیمارستان دکتر خوزه فابلا مموریال در مانیل در فیلیپین به دنیا آمد. انتظار می‌رود که کشور‌های جنوب صحرای آفریقا بیش از نیمی از افزایش پیش بینی شده تا سال ۲۰۵۰ میلادی را به خود اختصاص دهند.
کارشناسان نگران هستند که این افزایش جمعیت باعث اختلال در دستیابی به اهداف توسعه شود به ویژه آن که دستیابی به ضرورت آموزش تعداد فزاینده‌ای از کودکان از طریق بهبود کیفیت آموزش و دسترسی به منابع آموزشی را بعید می‌سازد. «لیو ژنمین» معاون دبیرکل سازمان ملل در امور اقتصادی و اجتماعی می‌گوید: «رابطه بین رشد جمعیت و توسعه پایدار پیچیده و چند بعدی است. رشد سریع جمعیت ریشه کن‌سازی فقر، مبارزه با گرسنگی و سوء تغذیه و افزایش پوشش سیستم‌های بهداشتی و آموزشی را دشوارتر می‌سازد».
با این وجود، سازمان ملل متحد می‌افزاید: «حتی اگر تولد به ازای هر زن به ۲ در کشور‌های با باروری بالا کاهش یابد دو سوم افزایش پیش بینی شده جمعیت کماکان رخ می‌دهد». بدین ترتیب اقدامات بیش‌تر دولت‌ها با هدف کاهش باروری نمی‌تواند سرعت رشد را از اکنون تا اواسط قرن حاضر کاهش دهد.
جمعیت تاریخی و پیش بینی‌های آینده (هند، چین، نیجریه، ایالات متحده، اندونزی، برزیل، ژاپن، بریتانیا) رونق کلان شهر و فراخوان برای بازنشستگی لزوم ایجاد تغییراتی برای جوامع سالخورده ضروری به نظر می‌رسد. تا سال ۲۰۵۰ میلادی افراد بالای ۶۵ سال ۱۶ درصد از جمعیت جهان را تشکیل خواهند داد که بیش از دو برابر تعداد کودکان زیر پنج سال است. سازمان ملل متحد اشاره می‌کند که کشور‌ها باید با ایجاد مراقبت‌های بهداشتی همگانی و سیستم‌های مراقبت بلندمدت و بهبود سیستم‌های بازنشستگی برای حرکت به سمت جمعیت سالمند آماده شوند.
به همین ترتیب، جهان شاهد تغییر لرزه‌ای در محل زندگی افراد خواهد بود و باید برای توسعه زیرساخت‌های بهداشتی و مسکن بهتر در شهر‌ها تلاش کرد. تا اواسط قرن حاضر انتظار می‌رود که ۱۰ میلیارد نفر در مناطق شهری زندگی کنند و در جهان ۱۴ کلان شهر دیگر (که بیش از ۱۰ میلیون جمعیت دارند) به ۳۳ شهر موجود اضافه خواهد شد.
این گزارش هم چنین به ارزیابی پاندمی کووید -۱۹ و تاثیر آن بر تغییر جمعیت جهانی پرداخته است. در این گزارش اشاره شده که امید به زندگی در بدو تولد در سال ۲۰۲۱ میلادی به ۷۱ سال کاهش یافت برخی کشور‌ها شاهد کاهش کوتاه مدت در تعداد موارد بارداری و تولد‌ها بودند و تحرک انسان از جمله مهاجرت بین المللی به شدت محدود شد.
با این وجود، علیرغم آن که کووید منجر به کاهش امید به زندگی شد شواهد هم چنین نشان می‌دهند که پیشرفت پیش از سال ۲۰۱۹ میلادی در اروپا و آمریکای شمالی متوقف شده بود. برای مثال، در بریتانیا، ایالات متحده و کانادا امید به زندگی کمتر از آن چه پیش‌تر پیش بینی شده بود در وهله اول به دلیل افزایش بیماری‌های غیرواگیردار بوده است.
