(تصاویر) دختران ورزشکار افغان پشت برقع‌ها

فرارو- عزم «نورا» برای ورزش به حدی بود که او برای سال‌ها مخالفت خانواده‌اش را به چالش کشید. ضرب و شتم توسط مادرش و تمسخر همسایه‌ها هرگز او را از ورزش مورد علاقه اش باز نمی‌داشت. اما این زن ۲۰ ساله افغان نتوانست از حاکمان طالبان سرپیچی کند.

به گزارش فرارو، نورا و زنان دیگر می‌گویند که آن‌ها نه تنها همه ورزش‌ها را برای زنان و دختران ممنوع کرده اند، بلکه کسانی را که زمانی ورزش می‌کردند، ترسانده و مورد آزار و اذیت قرار داده اند. نورا آشفته شده است. او گفت: من دیگر همان آدم قبلی نیستم. از زمانی که طالبان آمدند، احساس می‌کنم مرده‌ام.

تعدادی از دختران و زنان افغان که زمانی ورزش‌های مختلفی انجام می‌دادند به آسوشیتدپرس گفتند که طی ملاقات‌ها و تماس‌های تلفنی به آن‌ها هشدار داده شده که در ورزش خود شرکت نکنند. زنان و دختران از ترس اینکه با تهدید‌های بعدی روبرو شوند، به شرط ناشناس ماندن صحبت کردند.

آن‌ها با تجهیزات ورزشی که دوست داشتند برای عکاس آسوشیتدپرس عکس پرتره گرفتند. آن‌ها هویت خود را با برقع، روپوش‌های فراگیر و مقنعه‌ای که صورت را کاملاً می‌پوشاند، پنهان می‌کردند و تنها یک توری برای دیدن باقی می‌ماند. آن‌ها معمولا برقع نمی‌پوشیدند، اما می‌گویند گاهی اوقات وقتی بیرون می‌روند و می‌خواهند ناشناس بمانند و از آزار و اذیت اجتناب کنند، این کار را می‌کنند.

طالبان از زمان تصرف افغانستان در اوت ۲۰۲۱، دختران را از رفتن به دبیرستان منع کرده است. این گروه تندرو ماه گذشته دستور دادند که تمام زنان از دانشگاه بیرون بروند.

طالبان از زنان می‌خواهند که مو‌ها و صورت خود را در ملاءعام بپوشانند و آن‌ها را از رفتن به پارک‌ها یا ورزشگاه‌ها منع کنند. آن‌ها توانایی زنان برای کار در خارج از خانه را به شدت محدود کرده‌اند و اخیراً سازمان‌های غیردولتی را از استخدام زنان منع کرده‌اند.

حتی قبل از طالبان، ورزش زنان توسط بسیاری در جامعه عمیقا محافظه‌کار افغانستان با مخالفت‌هایی روبرو بود و آن را نقض عفت زنان و نقش آن‌ها در جامعه می‌دانست. با این حال، دولت قبلی که از حمایت بین‌المللی برخوردار بود، برنامه‌هایی برای تشویق ورزش زنان، باشگاه‌ها، لیگ‌ها و تیم‌های ملی برای زنان در بسیاری از ورزش‌ها داشت.

یک ورزشکار ۲۰ ساله رزمی ترکیبی به یاد می‌آورد که چگونه در ماه اوت ۲۰۲۱ در یک تورنمنت محلی زنان در سالن ورزشی کابل شرکت می‌کرد. خبر از میان حضار و شرکت کنندگان پخش شد که طالبان پیشروی کرده و در حومه شهر هستند. همه زنان و دختران از سالن فرار کردند. این آخرین رقابتی بود که سارینا در آن بازی کرد.

ماه‌ها بعد، او گفت که سعی کرده برای دختران تدریس خصوصی برگزار کند، اما جنگجویان طالبان به سالن ورزشی که در آن تمرین می‌کردند یورش بردند و همه آن‌ها را دستگیر کردند. سارینا گفت که در بازداشت، دختران مورد تحقیر و تمسخر قرار گرفتند. پس از وساطت بزرگان، آن‌ها با دادن تعهد آزاد شدند.

وی که هنوز در خانه تمرین می‌کند و گاهی به دوستان نزدیکش آموزش می‌دهد گفت: زندگی برای من بسیار سخت شده است، اما من یک مبارز هستم، بنابراین به زندگی و مبارزه ادامه خواهم داد.

به گزارش فرارو، سخنگوی سازمان ورزش طالبان و کمیته ملی المپیک گفته که مقامات به دنبال راهی برای از سرگیری ورزش برای زنان با ساختن مکان‌های ورزشی جداگانه هستند. اما او هیچ چارچوب زمانی ارائه نکرد و گفت که برای انجام این کار به بودجه نیاز است. مقامات طالبان بار‌ها وعده‌های مشابهی داده اند که به دختران صنف هفتم به بالا اجازه بازگشت به مدارس را داده اند، اما هنوز این کار را نکرده اند.

نورا که در یک ولسوالی فقیرنشین در کابل توسط والدینی که از ولایات مهاجرت کرده بودند بزرگ شد، فوتبال را در کنار پسران محلی در خیابان شروع کرد. وقتی ۹ ساله بود، یک مربی او را دید و به تشویق او به یک تیم نوجوانان دختر پیوست.

وی این راز را از همه جز پدرش مخفی نگه داشت و سرانجام در ۱۳ سالگی به عنوان بهترین دختر فوتبالیست در رده سنی خود انتخاب شد و عکس و نام او از تلویزیون پخش شد.

نورا می‌گوید: در تمام دنیا وقتی دختری مشهور می‌شود و تصویرش از تلویزیون پخش می‌شود، روز خوبی برای اوست و در اوج خوشبختی است. برای من آن روز بسیار تلخ و آغاز روز‌های بدتر بود.

مادرش که عصبانی شده بود او را کتک زد و فریاد زد که اجازه فوتبال بازی کردن را ندارد. او مخفیانه به بازی ادامه داد، اما زمانی که تیمش قهرمانی کشوری را به دست آورد، دوباره لو رفت و عکس او در اخبار منتشر شد. دوباره مادرش او را کتک زد.

با این حال، او مخفیانه به مراسم اهدای جایزه رفت. روی صحنه با تشویق تماشاگران اشک ریخت. او گفت: فقط من می‌دانستم که به خاطر تنهایی و زندگی سختی که داشتم گریه می‌کردم. مادرش وقتی متوجه شد لباس فوتبال و کفش هایش را آتش زد.

نورا فوتبال را کنار گذاشت و به بوکس روی آورد. او گفت که مادرش در نهایت تسلیم شد و متوجه شد که نمی‌تواند او را از ورزش باز دارد.

او گفت: روزی که طالبان وارد کابل شدند، مربی او با مادرش تماس گرفت و گفت نورا باید به فرودگاه برود تا از کشور خارج شود. اما مادرش این کار را نکرد، زیرا نمی‌خواست او برود. نورا وقتی از پیام مطلع شد که برای فرار خیلی دیر بود. وی اقدام به خودکشی کرد و مچ دستش را برید.

این دختر افغان گفت: دنیا برای من تاریک شده بود. سه ماه بعد، فردی که خود را از اعضای طالبان معرفی کرد، با خانواده تماس گرفت و او را تهدید کرد. می‌گفتند چرا ورزش می‌کنی؟

او وحشت زده، کابل را ترک کرد و در حالی که خود را در برقع پوشانده بود تا به زادگاه خانواده اش برود، اما در نهایت، بازگشت.

نورا که همچنان در ترس زندگی می‌کند گفت: حتی اگر زندگی من سخت بود، به خودم اعتماد داشتم و می‌دانستم که با تلاش می‌توانم آنچه را که می‌خواهم انجام دهم. حالا دیگر امید زیادی ندارم.