تفال به حافظ امروز چهارشنبه ۵ بهمن ماه ۱۴۰۱

فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

مست از می‌و میخواران از نرگس مستش مست

در نعلِ سمندِ او شکلِ مهِ نو پیدا

وز قدِ بلندِ او بالای صنوبر پست

آخر به چه گویم هست از خود خبرم، چون نیست

وز بهر چه گویم نیست با وی نظرم، چون هست

شمع دل دمسازم، بنشست چو او برخاست

و افغان ز نظربازان، برخاست چو او بنشست

گر غالیه خوش بو شد، در گیسوی او پیچید

ور وَسمه کمانکش گشت، در ابروی او پیوست

بازآی که بازآید عمرِ شدهٔ حافظ

هر چند که ناید باز، تیری که بشد از شست

شرح لغت: قدحی در دست: جام بر کف/سهند: به فتح اول و دوم و سکون سوم اسب زرده/ وز قد بلند او: در برابر قامت رسا و موزون یار/ پست: کوتاه

تفسیر عرفانی:

هر شخص طالب دیدار دوست است، چرا که به واسطه دیدار یار عمری دوباره می‌گیرد. زیبایی‌های این جهان پیش چشم عاشقان در مقایسه با معشوق حقیقی بی ارزش است.

تعبیر غزل:

روزگار نیک و مبارکی در پیش رو داری. از نفاق و ریا به دور باش و به دیگران بدی نکن. همواره دستگیر حاجتمندان باش.