نظریه جدیدی در مورد تاثیر از دست دادن شنوایی بر بروز فراموشی ارائه داده‌اند و باور دارند که ممکن است مقابله زودهنگام با این اختلال حسی بتواند به پیشگیری از فراموشی کمک کند.
بسیاری از بررسی‌های همه‌گیرشناسی نشان داده‌اند که از دست دادن شنوایی با فراموشی در ارتباط است و می‌تواند عامل مشکل یک دهم از ۴۷ میلیون بیمار سراسر جهان باشد که به فراموشی مبتلا هستند.
این گروه پژوهشی، نظریه‌ای مطرح کرده‌اند که نشان می‌دهد چگونه یک اختلال در گوش می‌تواند به بروز آلزایمر منجر شود.
پژوهشگران امیدوارند که این نظریه جدید، گام قابل توجهی برای پیشرفت در حوزه پژوهش‌های مربوط به آلزایمر و نحوه پیشگیری از بروز آن در نسل‌های آینده باشد.
این گروه پژوهشی، سه جنبه مهم را در کار خود مد نظر قرار دادند. یک دلیل اصلی شایع در کاهش شنوایی و بروز فراموشی، فقدان ورودی مربوط به صدا است که موجب کوچک شدن مغز می‌شود و نقص شناختی که در نتیجه آن، افراد مجبور می‌شوند منابع مغزی بیشتری را به کار بگیرند تا کم‌شنوایی را جبران کنند.
پژوهشگران نظریه جدیدی را مطرح کردند که بر مراکز حافظه در عمق لوب گیجگاهی تمرکز دارد. این پژوهش نشان می‌دهد این بخش از مغز که معمولا با حافظه بلندمدت مربوط به مکان‌ها و رویداد‌ها در ارتباط است، در ذخیره کوتاه‌مدت و به کارگیری اطلاعات شنوایی نیز نقش دارد.
پژوهشگران توضیحاتی را در مورد نحوه تغییر فعالیت مغز تحت تاثیر از دست دادن شنوایی مطرح کردند. براساس این نظریه، از دست دادن شنوایی می‌تواند حضور برخی از پروتئین‌های ناهنجار را تقویت کند که به بروز آلزایمر منجر می‌شوند.
پروفسور "تیم گریفیتز" (Tim Griffiths)، از پژوهشگران این پروژه گفت: چالش پیش رو، توضیح دادن این موضوع است که چگونه یک اختلال در گوش می‌تواند به بروز یک مشکل عصبی در مغز منجر شود.
وی افزود: ما نظریه جدیدی را بر این مبنا ارائه داده‌ایم که هنگام دشواری در شنوایی، چگونه سامانه حافظه را در مغز به کار می‌بریم.
دکتر "ویل سدلی" (Will Sedley)، از پژوهشگران این پروژه گفت: این سامانه حافظه که در شنوایی دشوار نقش دارد، متداول‌ترین محل برای آغاز بیماری آلزایمر است.
وی افزود: پژوهشگران اکنون باید این مکانیسم را در مدل‌های فرآیند آسیب‌شناسی آزمایش کنند تا درستی این نظریه مشخص شود.
